บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญตอน 3 หน้า 2
“ยังเลยครับ”
ประตูเปิดออก มาดามสุแต่งหน้าแต่งผมอลังการ แต่สวมเสื้อคลุมอาบน้ำตัวสั้น ถือชุดราตรีพาดแขนมา ตรีภพกับฐาปกรณ์ชะงัก
“ว้าย น้องตรีจะไปงานเปิดตัวแป้งฝังเพชรใช่ไหมคะ”
“ฮะ”
“ว้าย ดีค่ะ เดี๋ยวพี่ขอติดรถไปด้วยคน”
ตรีภพกลืนน้ำลาย ไม่ยอมรับปาก
“นี่ คุณจะไปทำไม” ฐาปกรณ์ถาม
สุชาดามานั่งโครมบนโซฟาตรงข้ามตรีภพ เสื้อหลุมแหวก ตรีภพเมินหน้า
“ก็นังบีบีน่ะซีคะ มันจะเปิดตัวเด็กสร้างของมันในงานนี้ เป็นพรีเซนเตอร์งานนี้ด้วย”
“อ๋อ นางเอกใหม่ใช่ไหม”
“ค่ะ เห็นว่านังบีบีเอาไปไหว้นายมา นายปลื้มมาก บอกให้ลงละครได้เลย”
“เอาอีกแล้ว สวยเข้าตาผู้ใหญ่ แต่เล่นได้หรือเปล่าก็ไม่รู้”
“อุ๊ย อย่าเรื่องมากเลย เขาสั่งมาก็ทำไป เรื่องแรกเล่นไม่ดี พอเรื่องสี่เรื่องห้าก็ดีเองแหละ”
ตรีภพทำคอย่น มาดามสุมองดูรีบโบกมือ
“ว้าย นี่พี่ไม่ได้ว่าน้องตรีนะคะ เพราะของน้องตรีน่ะ พอเรื่องที่สองก็ไม่เป็นหุ่นยนต์แล้ว”
ตรีภพยิ้มแห้งๆ มาดามสุลุกพรวดขึ้น “ว้าย มัวแต่พูดมาก พี่ไปนุ่งผ้าก่อนนะคะ”
สุชาดาหอบชุดเดินเข้าห้องน้ำไป พนักงานหญิงเปิดประตูเข้ามา ถือบทมาปึกหนึ่ง “บทได้แล้วค่ะ”
ฐาปกรณ์รับมาพลิกๆดู แล้วลุกขึ้นมาที่โต๊ะทำงาน ตรีภพลุกตาม
“บทไอ้แก้วหรือครับ”
“อือม์ สามวัน สิบสองตอน ไม่น่าเชื่อเลยว่าไอ้แก้วจะทำได้”
“พี่อ่านแล้วเป็นยังไงบ้างครับ”
“ก็ดีนะ นี่ก็ส่งเข้าไปให้ช่องแล้ว คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”
ฐาปกรณ์เอาบททั้งปึกใส่ซองสีน้ำตาล แล้วส่งให้ตรีภพ “นายเอาไปอ่านดู”
“ได้ฮะ ผมจะอ่านดูคืนนี้เลย.. อ้อ ผมไปก่อนนะพี่”
ตรีภพยกมือไหว้ลา ฐาปกรณ์พยักหน้าหงึกๆ ตรีภพออกไป ฐาปกรณ์นั่งลงอ่านบทไปคิดภาพตามไปด้วย
เหมือนตกอยู่ในภวังค์ ทันใดไฟบนเพดานก็หรี่ จอคอมพิวเตอร์ภาพไหวแล้วดับวูบลง บรรยากาศดูมืดสลัว ฐาปกรณ์ลุกขึ้นยืน ถอยมา มีร่างๆหนึ่งยืนเป็นเงาดำข้างหลัง ฐาปกรณ์ค่อยๆหันมา เห็นร่างทะมึนก็ร้องสุดเสียง ไฟในห้องสว่างขึ้น เห็นว่าร่างนั้นคือมาดามสุ ในชุดราตรีเปิดเปลือยที่ตกใจไปด้วย
“ว้าย อะไร เป็นบ้าเหรอ แหกปากร้องออกมาทำไม”
“เฮ้ย แต่งขนาดนี้เลยหรือ นี่ไปในฐานะผู้จัดหรือแม่เล้า”
“ฉันแค่แต่งให้เป็นสีสันของงาน เอ๊ะ แล้วนี่น้องตรี”
“ไปแล้ว”
มาดามสุอารมณ์เสียอย่างรุนแรง “ทำไมน้องตรีไม่รอฉัน แล้วคุณปล่อยให้ไปได้ยังไง ต๊าย เจ็บใจ ฮือ
ไม่อยากปงอยากไปมันแล้ว”