บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญ ตอนที่ 14 หน้า 6

ที่อาศรมครูบาสรีดูมืดทะมึน บนท้องฟ้า เมฆมากมายเคลื่อนมาจนดูดำมืด มีฟ้าแลบสว่างที่ปลายฟ้า ครูบาสรีนั่งหลับตานิ่งอยู่บนอาสนะ ตรงหน้ามีกระถางกำยานลุกไหม้ส่งควันกรุ่น รอบๆจุดเทียนพราวพราย
ตรงหน้าครูบาสรี เจ้านางหอมุก เจ้านางสร้อยคำนั่งพนมมือ ด้านหลังมีนางข้าไทต่างใจคนสนิทหมอบอยู่
ครูบาสรีลืมตาขึ้นช้าๆ
    “เจ้าสองคนอยากรู้อันใด”
    “ก็อยากรู้โชคชะตาราศีทั่วๆไปแหละเจ้า ครูบาเจ้า” หอมุกว่า
    “มิใช่เท่านั้นมังเจ้า เจ้าพี่”
เจ้านางหอมุกค้อนเจ้านางสร้อยคำขวับ
    “แล้วก็อยากรู้เรื่องคู่ครองของยอดหล้าด้วยเจ้า”
    “ข้าเจ้า.. ก็อยากรู้เรื่องคู่ครองของดารารายเจ้า”
ครูบาสรีนิ่งอั้น มีแววหนักใจในสิ่งที่จะต้องตอบ

วิหารหลังเล็กแต่งงดงามด้วยศิลปะ ถัดไปมีเจดีย์ยอดเป็นทองคำ เมฆฝนบนฟ้าดำทะมึน มีฟ้าแลบในก้อนเมฆ ตามด้วยเสียงฟ้าคำราม ในวิหารระยิบระยับด้วยแสงเทียน พระปฏิมาตั้งตระหง่าน ควันธูปตลบอบอวน ยอดหล้าและดารารายในภูษาพัสตรา อาภรณ์วูบวับอยู่หน้าพระ ห่างออกไป นางทิพย์ นางทิม นางผัน นางเผื่อน นั่งอยู่
“วันก่อน เจ้าพ่อให้ครูบาสรีทำนายโชคชะตาราศีเราสองคน ครูบาทำนายว่า เจ้ากับข้า จัก..”
    “จักอันใด” ดารารายถาม
    “จักแย่งชิงผู้ชายคนเดียวกัน และจักกลายเป็นศัตรูกัน”
ฟ้าแลบสว่างเข้ามา ดารารายทำปากยื่น
    “ฮึ หมอดูคู่กับหมอเดา ข้าไม่เชื่อดอก”
    “ข้าก็ไม่เชื่อ” ยอดหล้ามีท่าทางพรั่นพรึง ฟ้าแลบอีก แล้วมีเสียงฟ้าคำรามครืนครั่น
“เจ้าพี่ไม่เชื่อ แต่ทำไมถึงได้หวาดกลัวนัก เอาเถอะ ข้าขอให้คำมั่นต่อหน้าพระปฏิมา ว่าข้าจะไม่มีวันแย่งชิงชายคนรักของเจ้าพี่เป็นอันขาด”
ยอดหล้ายิ้ม นางผัน นางเผื่อน เบ้หน้าว่าอย่าไปเชื่อ นางทิพย์ นางทิม เชิดใส่
“หากแม้นวันใด ข้าคิดคด ตระบัดสัจวาจานี้ ขอให้ข้าจงตายด้วยทัณฑ์ทรมาน ตายแล้วก็จงอย่าได้ผุดได้เกิด ให้..” ยอดหล้าหน้าเสีย ยุดมือดารารายไว้ให้หยุดพูด
    “พอเถอะพอ ข้าเชื่อเจ้าแล้ว” ดารารายยิ้มกับยอดหล้า
“วุ้ย สาบานหนักไปจะเป็นไรไปเจ้า” นางผัน นางเผื่อน เปรย “เพราะเจ้านางน้อยคงไม่สามารถแย่งชิงอันใดได้ดอกเจ้า”
ดารารายชะงัก เจ้ายอดหล้าไม่พอใจนางข้าไท “เจ้าสองคนหุบปากนะ”
    “แต่เช่นนี้ไม่ยุติธรรมเจ้า” นางทิพย์ นางทิม แย้ง “เจ้านางใยให้เจ้านางน้อยสาบานอยู่ฝ่ายเดียวเจ้า”
    “พี่ทิพย์ พี่ทิม พูดอันใด”
    “ต๊าย นังสองคน.. บังอาจนัก” นางผันเคือง
ยอดหล้ายิ้ม จับแขนดาราราย
    “ไม่เป็นไรหรอก ดาราราย ข้าเองก็จะให้คำมั่นเช่นกัน”
ยอดหล้าพนมมือ “ว่าข้าจักไม่มีวันแย่งชิงชายคนรักของเจ้าเป็นอันขาด หากแม้นวันใดข้าคิดคด ตระบัดสัจวาจานี้ ขอให้ข้าจงตายด้วยทัณฑ์ทรมาน ตายแล้วจงอย่าได้ผุดได้เกิด ให้ทนทุกข์มิรู้จบรู้สิ้นด้วยเถิด”
ฟ้าแลบสว่าง ตามด้วยฟ้าคำรามดังกึกก้อง แสงฟ้าทาบลงบนร่างยอดหล้าและดาราราย ควันธูปตลบลอยขึ้นสู่เบื้องบนราวนำคำสาบานนั้นไปสู่เมืองฟ้า