บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญ ตอนที่ 14 หน้า 7

ดวงตะวันทอแสงเจิดจ้าอยู่กลางฟ้าสดใส ต่ำลงมาเป็นขุนเขาสูงใหญ่ราวกำแพงยักษ์ สูงจนยอดหายไปในเมฆหมอก ป่าเบื้องล่างเป็นป่าดงดิบเขียวขจี มีแนวถนนคดเคี้ยวไปตามราวป่า บนถนนนั้นมีกองเกวียนพ่อค้าขบวนใหญ่กำลังเดินทางมา ที่เกวียนหนึ่ง ดารารายในชุดบุรุษสามัญชนอย่างพ่อค้า มีผ้าโพกศีรษะซ่อนผมยาวเหยียดไว้ ทรวงอกถูกรัดจนแบน ใบหน้าเอาแป้งเจือสีจนคล้ำทาไว้ กำลังเดินทางไปเวียงไชย

แม่น้ำเล็กๆไม่กว้างนัก แต่เพิ่งสิ้นหน้าฝน น้ำไหลเชี่ยวกราก มีสะพานไม้สีดำแข็งแรงทอดข้าม ดารารายขับเกวียนตระบึงขึ้นขัวดำอย่างรื่นรมย์ใจ พลันต้องชะงัก ตรงหน้ามีขบวนม้า 2 แถว แถวละ 5 ตัว อยู่ที่ปลายสะพานอีกด้านกำลังสวนมา ต่อจากม้าก็เป็นขบวนเกวียนพ่อค้าเช่นกัน อยู่ที่พื้นดินเชิงสะพาน ยาวไปตามถนน นายกองเกวียนสะกิดบอกดารารายให้ถอย ดารารายขับเกวียนต่อไป ไม่แยแส เกวียนเล่มต่อๆมาตามเป็นพรวน เกวียนของดารารายเข้าประจันหน้ากับขบวนม้ากลางสะพาน ขบวนม้านั้น นำหน้าด้วย หัวหน้าพ่อค้าวัยกลางคน หน้าตาบอกว่าเป็นชาวใต้ ผิวคล้ำเกรียมแดด แต่คนบนหลังม้าอีกคน เป็นชายหนุ่มแต่งตัวปอนๆ แต่ผิวขาวจัด ดูสำอางองค์ มองดูดารารายกับกองเกวียน
    “พวกเจ้าหยุดก่อน”
    “ทำไมต้องหยุด”ดารารายถาม
    “กองเกวียนของพวกข้าขึ้นสะพานก่อน พวกเจ้ามาภายหลัง”
    “กองเกวียนของพวกเจ้าต่างหากที่มาภายหลัง”
หัวหน้ากองเกวียนอารมณ์เสีย หลวงเทพในสภาพพ่อค้าจากโยธิยา มองดูดาราราย ดารารายเชิดหน้า
    “ตามหลักแล้ว กองเกวียนของผู้ใดมาก่อน ผู้มาหลังต้องถอยให้ ใช่หรือไม่”
    “ใช่ ตกลงตามนั้น”
    “ขบวนของพวกข้ามาก่อน เจ้าก็รู้อยู่”
    “ใช่ ขบวนของพวกเจ้ามาก่อน”