บทละครโทรทัศน์ มงกุฎริษยา ตอนที่ 2 หน้า 3
ที่หน้าบ้าน ปริกกับแปลกรออยู่ พร้อมซาเล้ง “ได้มั้ย 4 ถัง”
“ได้จ้ะ ได้ เพิ่งปาดมาเมื่อวานสดๆ เลยจ้ะ” ชมพูนุชไปหิ้วถังน้ำตาลสดออกมาใส่ที่ซาเล้ง แปลกไปช่วยหิ้วด้วย “เป็นไงจ๊ะป้า ขายดีมั้ยช่วงนี้”
“ดี นักท่องเที่ยวเยอะเลย งวดหน้าจะเอาซัก 6 ถังจะได้มั้ย”
“อุ้ย ชั้นทำคนเดียวทำไม่ไหวหรอกจ้ะ แค่นี้เท้าก็แทบไม่ได้เหยียบพื้นแล้ววันๆ”
แปลกสงสัย “ก็ทำไมไม่ให้อีสร้อยมันช่วยล่ะ”
สร้อยแต่งตัวสวยออกมา “จะบ้าเหรอตาแปลก คนสวยๆ อย่างชั้นจะให้ไปขึ้นตาลได้ยังไง”
“แล้วคนสวยอย่างเอ็งเค้าต้องขึ้นอะไรวะ ขึ้นเตียงใช่มั้ย”
“อีแก่นี่ มึงจะมาซื้อของหรือจะมาด่ากูหา! รีบๆ จ่ายตังค์มาแล้วก็รีบๆ ไป”
“ขอโทษทีแม่สร้อย อย่าไปถือสามันเลยนะ” ปริกหยิบเงินมายื่นให้ชมพูนุช 1,600 บาท สร้อยมือไวคว้าไปนับๆ ชมพูนุชมอง สร้อยเลยแบ่งให้ชมพูนุช 500 บาท
“ทีหลังอย่าปากมากอีกนะ กูไม่ขายให้จริงๆ ด้วย” สร้อยเดินออกไป
ปริกหันมาถามชมพูนุช “เอ็งทนอยู่กับมันได้ยังไงวะนังพู่ แม่รึก็ไม่ใช่ มาเกาะกินอยู่อย่างนี้มันใช้ได้ที่ไหน”
“ถึงจะไม่ใช่แม่แท้ๆ แต่ยังไงก็เป็นเมียพ่อนะจ๊ะ”
“พ่อเอ็งก็โดนมันหลอก อีสร้อยมันขึ้นชื่อเรื่องความร่านจนคนทั้งเมืองเพชรไม่มีใครเค้าเอามันแล้ว มันถึงมาเกาะพ่อเอ็ง พอพ่อเอ็งป่วย มันก็ไม่รู้จะไปไหน ก็เลยอยู่ดูดเลือดเอ็งต่อ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ ชั้นทนได้”
“เอ็งว่าอย่างนี้ ข้าก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว แล้วแต่เวรแต่กรรมละกัน ไปๆ ตาแปลก” ปริกกับแปลกขึ้นซาเล้ง ขี่ออกไป แช่มที่อยู่บนบ้านที่นอนเศร้าอยู่ ได้ยินหมดทุกคำพูด แต่ทำอะไรไม่ได้
ลำไยกำลังเม้ากับยายอิ่ม ส่วนฟ้ารุ่งจัดแผงอยู่หน้าเศร้าสลด
“จริงเหรอวะ! นังดาวเนี่ยนะเป็นนางนพมาศ มันกลับบ้านมาไม่เห็นพูดอะไรสักคำเลย แหม อยากจะเห็นว่าแต่งมาแล้วมันจะสวยสักแค่ไหนกันเชียว กรรมการมันใช้ตาตุ่มดูรึไงวะ”
“มันก็ไม่ได้สะสวยอะไรมากหรอก ชั้นว่านังฟ้ายังสวยกว่าเลย เอ๊ะ หรือนังดาวมันไปแอบมีนอกมีในกับกรรมการ”
ฟ้ารุ่งปราม “แม่ก็พูดไป ดาวเค้าสวยจริงๆ ต่างหากล่ะ”
ยายอิ่มว่า “งั้นแกก็คงขี้เหร่จริงๆ ใช่มั้ย ถึงไม่ได้ตำแหน่งอะไรกับเค้าเลย เปลืองเงินเปลืองทองแท้ๆ ซื้อเครื่องสำอางไปตั้งหลายร้อย ไหนจะค่าเช่าชุดอีก เอ๊ะ อีลำไย ไอ้นางนพมาศนี่มันได้เงินด้วยรึเปล่า”
“ได้สิ! นังดาวมันได้ไปตั้ง 5 พัน นี่มันไม่บอกยายเลยเหรอ”
“หนอยยยย อีหลานเวร”