บทละครโทรทัศน์ มงกุฎริษยา ตอนที่ 4 หน้า 4
“นี่แกเห็นบ้านเป็นซ่องเหรออีพู่! เอาผู้ชายมาลงที่บ้านอย่างเงี้ย” ชมพูนุชเหลือบมองดูพ่อ แล้วรีบปิดประตูบ้าน “ขนาดฉันทำมาค่อนชีวิตยังไม่กล้า นี่แกไปทำแค่วันเดียวไวเชียวนะ”
“นี่ตกลงเธอเพิ่งทำงานวันแรกจริงๆ เหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ มันอยากได้เงินง่ายงานสบาย ก็เลยเปลี่ยนอาชีพจากขายตาลเป็นลูกๆ มาขายตาลเป็นกลีบๆ”
ชมพูนุชตกใจที่สร้อยพูดแบบนี้ รีบหันไปดู เห็นแช่มพยายามมองออกมา ชมพูนุชรีบปิดประตู
“ผมมีธุระจะคุยกับชมพู่เฉยๆ”
“แหม “คุยธุระ” ไม่ต้องใช้คำพูดดีหรอก อยากก็บอกว่าอยาก”
“ขอโทษนะครับ!”
ชมพูนุชรีบเข้ามาแทรกพุฒิพัฒน์กับสร้อย “พอได้แล้ว! มานี่!” ชมพูนุชดึงพุฒิพัฒน์ออกไปนอกบ้าน
สร้อยตะโกนไล่หลัง “เออ! ไปทำที่อื่นไป๊!”
ชมพูนุชลากพุฒิพัฒน์ออกมาคุย “มาหาฉันมีอะไร”
“ถามได้ ก็ตื่นมาไม่เจอเธอ ฉันก็ต้องมาตามสิ”
“จะต้องให้ฉันอยู่รอนายตื่นหรือไง”
“ก็ควรอยู่จนกว่าฉันจะจ่ายเงินเธอด้วยมือของฉันเอง ไม่ใช่ขโมยมาเองอย่างนี้”
“ขโมยอะไร ก็ค่าจ้างฉัน 3000 ฉันก็เอามาแค่นั้น ไม่ได้ขโมยสักหน่อย”
“แต่ค่าจ้าง มันต้องได้หลังจากงานเสร็จ”
ชมพูนุชพูดไม่เต็มปากเต็มคำ “.. ก็ทำเสร็จแล้วไง”
“ห๊ะ?”
“ทำแล้ว! ทำที่ตกลงหมดทุกอย่างแล้ว! แต่นายเมาหลับไปเองอะ”
พุฒิพัฒน์แกล้งโง่ “นี่แปลว่าเราสองคนได้...”
“ก็เออไงงงง ทีนี้เราก็ไม่ติดค้างอะไรกันแล้วนะ”
“เดี๋ยว!”
“อะไร”
“เอ่อ... พ่อเธอป่วยอยู่เหรอ”
“มาไม้ไหนอีก”
“นี่เธอเห็นฉันเลวมาก ห่วงใครไม่เป็นเลยใช่ไหม”