บทละครโทรทัศน์ มงกุฎริษยา ตอนที่ 1 หน้า 2
ฟ้ารุ่งเงอะๆ งะๆ เดินนางงามให้ดู แล้วหยุด ไหว้ ฟ้ารุ่งพูดเหมือนท่องแลดูไม่เป็นธรรมชาติ “สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อเด็กหญิงฟ้ารุ่ง นุ้ยคำ ชื่อเล่นชื่อน้องฟ้า เรียนอยู่ชั้น ม.2/1 งานอดิเรกชอบอ่านหนังสือและท่องเที่ยว ความสามารถพิเศษเต้นรำค่ะ” ฟ้ารุ่งออกเสต๊ปเต้นแบบกระด๊อกกระแด๊ก เด็กๆ ที่ล้อมดูหัวเราะคิกคัก
ครูศรีไศลเห็นแล้วก็หน่าย “พอๆๆ พอแล้วจ้ะ ขอบใจหนูมากนะ ถ้าโรงเรียนมีงานเต้นเมื่อไหร่จะเรียกหนูแล้วกัน ...หนูชื่ออะไรนะ”
“ฟ้าค่ะ ฟ้ารุ่ง”
“กลับเข้าเรียนเถอะจ้ะ”
“อะไรกันคะครู ฟ้าไม่เหมาะจะถือป้ายโรงเรียนตรงไหน”
“ก็ครูได้เด็กที่เหมาะสมกว่าแล้วไงคะ นี่ค่ะ น้องชมพู่”
“อีชมพู่เนี่ยนะ ไม่เห็นมันจะสวยเลย สู้ฟ้าก็ไม่ได้”
“งานถือป้ายโรงเรียนนี่มันเหนื่อยนะคะ ต้องเดินวนไปรอบเมือง แดดก็ร้อน ฟ้าเค้าผอมไปหน่อย กลัวจะเป็นลมเป็นแล้งไปซะก่อน”
ลำไยโวยวาย “ฟ้ามันแข็งแรงจะตาย ...ไม่รู้ล่ะ ยังไงก็ต้องให้ฟ้ามันได้เดินอยู่ในขบวนด้วย ฟ้า! เดินให้ครูเค้าดูอีกซิ ว่าเราน่ะเดินได้” ลำไยผลักฟ้ารุ่งให้เดินแต่ฟ้ารุ่งนิ่ง อาย ไม่อยากทำ “อ้าว ยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะ เดินสิ เดิน...” ลำไยยิ่งผลัก ฟ้ารุ่งอาย เบะปากจะร้องไห้แล้ววิ่งหนีไป “อ้าว อีนังฟ้า!”
ชมพูนุชมองตามอย่างเห็นใจ
ที่สวนหลังอาคารโรงเรียนเพชรศึกษา ชมพูนุชเดินหาฟ้ารุ่ง มุดมาตามแมกไม้ ได้ยินเสียงฟ้ารุ่งร้องไห้กระซิกๆ ชมพูนุชเดินไปตามเสียง เห็นฟ้ารุ่งนั่งหันหลังร้องไห้อยู่ จึงเดินไปนั่งลงข้างๆ ฟ้ารุ่งเห็นชมพูนุชนั่งลง ก็จะลุกขึ้นหนี
ชมพูนุชคว้ามือไว้ “จะรีบไปไหนล่ะ ชั้นจะมาบอกข่าวดี” ฟ้ารุ่งมองชมพูนุชแปลกใจ “วันแห่ขบวนงานออกพรรษา ฟ้าเตรียมตัวไปถือป้ายโรงเรียนได้เลยนะ”
“พูดอะไรของเธอ ครูเค้าเลือกเธอแล้วนี่ชมพู่”
“วันงานชั้นจะบอกครูว่าชั้นตกต้นตาล มาเดินไม่ได้แล้ว เธอจะได้เดินแทนไง เธออยากเดินไม่ใช่เหรอ”
“จริงๆ แล้วชั้นไม่ได้อยากเดินเท่าไหร่หรอก แม่ชั้นต่างหากที่อยากให้ชั้นเดิน แม่บอกว่าคนทั้งจังหวัดจะได้เห็นว่าลูกสาวแม่สวยขนาดไหน”
“งั้นก็ดีแล้ว ชั้นจะรอดูเธอนะ”
“แล้วเธอไม่อยากเดินเหรอชมพู่ ...ใครๆ เค้าก็อยากกันทั้งนั้นนะ ได้แต่งตัวสวยๆ เดินโชว์ไปรอบเมือง”
“ชั้นขี้เกียจน่ะ ...ฟ้าเดินน่ะดีแล้ว”