บทละครโทรทัศน์ มหัศจรรย์รักข้ามกระดาษ ตอนที่ 18 หน้า 14
โฮชิ ไคโร ลูน่า และสกาย ที่อยู่วงล้อดวงดาวด้านใน พยายามยึดเกาะเอาไว้ ให้นานที่สุดก่อนจะกลับไป มีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้เหล่าตัวการ์ตูนจะถูกดูดเข้าไปภายในประตูมิติ
แวนด้ากับเจตน์ คริสกับบี๋ และ แบล็ค พยายามยึดเกาะข้าวของเครื่องใช้ที่ใกล้ที่สุดเอาไว้
ลูน่าลอยขึ้นไปสูงลิ่วเกือบถึงเพดาน ก่อนจะกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ทุกอย่างสั่นสะเทือนรุนแรง พางกิวในร่างลูน่าระเบิดออก มีแสงประหลาดส่องวาบออกมา จากตาและปากของลูน่า
ร่างของโฮชิ ลูน่า ไคโรกำลังจะตกเข้าไปสู่มิติเดิม ถูกดีดออกมาจากประตูมิติ
ลำแสงที่สาดออกมาจากตัวลูน่า มีพลังทำลายล้างจากรุนแรง จนทำให้หนังสือ ระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ
หนังสือระเบิดแตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ เห็นเศษกระดาษที่ไหม้เกรียมปลิวว่อนลงมาช้าๆ
ประตูมิติปิดลง! ทุกคนกระจายออกล้มลงกับพื้น
ลูน่าหล่นตุบลงมาที่พื้น โฮชิ ไคโร ล้มไปกองอยู่ที่พื้น เจ็บปวดจากการสูญเสียกำลังจากประตูมิติ
ภายในห้องโถงเศษกระดาษที่ไหม้แหลกเป็นจุลปลิวว่อนลอยตกลงมารอบทิศทาง หลอดไฟภายในร้านแตก เพล้ง! จนร้านมืดสนิท พางกิวในร่างลูน่าลืมตาขึ้นมา ดวงตาเป็นสีแดงฉาน เสียงหัวเราะของพางกิว ฮ่าๆฮ่าๆ ดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้อง ก่อนที่ร่างของลูน่าจะเคลื่อนไหว หายไปในเงามืด เห็นเพียงดวงตาสีแดงฉานอยู่ในมุมมืดของร้าน
บนท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยเมฆฝนจนมืดครึ้ม ฟ้าเริ่มร้อง เห็นฟ้าผ่าฟ้าแล่บไกลๆ ภายในห้องโถงร้านเมื่อไม่เหลือแสงจากหลอดไฟ ก็ถูกปกคลุมด้วยเงามืด ประตูมิติถูกปิดลง หนังสือถูกทำลายไม่เหลือซาก ทุกอย่างพังทลาย เห็นว่าทุกคนลุกขึ้นมา ได้ยินเสียงหัวเราะของพางกิว ฮ่าๆฮ่าๆ ดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้อง ไคโรกับโฮชิเตรียมอาวุธออกมา หันหลังเข้าชนกัน มองรอบตัวอย่างระวัง เตรียมตัวตั้งรับกับสิ่งที่พวกเขาคุ้นเคยอย่างดี
“ทุกคน ไปอยู่ในที่สว่าง!!”
สกายกอดแวนด้า และพยุงเจตน์ให้ลุกขึ้น รู้สึกถึงความกลัวที่คลืบคลานเข้ามา แวนด้าและเจตน์เตรียมรอพบกับสิ่งที่พวกเขาสร้างขึ้นจากความกลัวของพวกเขา คริส บี๋ แบล็คกระเด็นล้มทับกันสามคนกำลังลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล คริสกับบี๋กลัวๆ ได้ยินเสียงหัวเราะของพางกิวในร่างลูน่าดังใกล้เข้ามา ฮ่าๆฮ่าๆฮ่า
“เอาอีกแล้ว! / มันมาอีกแล้ว!!”
“ชีวิตจริงเราน่ากลัวยิ่งกว่าในหนังอีกแก”
คริส บี๋ แบล็ค รีบเปิดมือถือฉายไฟฉายไปรอบๆตัว ส่องไปเห็นเงาตะคุ่มๆตรงมุมห้องหนึ่ง
พางกิวจากมุมห้องที่คริสบี๋ส่องไฟไปเห็น หัวเราะอย่างเหยียดหยาม “...พวกแกอาจจะคิดว่าเห็นฉัน”