บทละครโทรทัศน์ มหัศจรรย์รักข้ามกระดาษ ตอนที่ 4 หน้า 4
“เพี้ยนแน่ๆ พี่อ่ะ …มานั่งวิเคราะห์คนเดียววนไปวนมาเป็นชั่วโมงแล้ว”
สกายสงสัย ลึกๆเชื่อในสัญชาตญาณตัวเองแต่ยังไม่อยากบอกแบล็ค สกายลุกขึ้นอย่างมั่นใจ “ฉันกลับแล้วนะ”
“อ้าว!”
สกายเดินออกไป ทิ้งให้แบล็คนั่งเซ็งคนเดียว
สถาบันวิจัยดาราศาสตร์ (ตึกเก่า) สกายเดินพึมพำออกมาตามทางเดินเพื่อไปยังทางเชื่อมระหว่างตึก เป็นมุมเงียบๆ มุมหนึ่ง ไร้ผู้คน สกายเดินมาโดยไม่ได้สนใจรอบข้าง ในหัวครุ่นคิดว่าจะตามหาโจรได้ที่ไหน
“สกาย” สกายชะงักที่มีคนเรียก คุ้นๆในน้ำเสียง หันไปมองด้านหลัง
สกาย เห็นชายคนหนึ่งยื่นอยู่ แต่เห็นหน้าไม่ชัดเพราะตกเงา สกายพยายามเพ่งมองว่าเป็นใคร แต่มองไม่ชัด
เจตน์เดินออกมาจากมุมมืดที่แสงไฟจากหลอดนีออนเก่าๆสลัวๆในตึกส่องไม่ถึง เจตน์เดินมาช้าๆ จนเริ่มเห็นหน้าชัดเจนขึ้น เจตน์แสร้งทำเป็นตื่นเต้นดีใจ “ไม่ได้เจอกันยี่สิบปี หนูโตเป็นสาวแล้วเหรอเนี่ย!”
สกายเริ่มจำน้ำเสียงของเจตน์ได้ แต่ยังไม่แน่ใจว่าเป็นใคร
เจตน์เดินพ้นจากความมืด เข้าสู่แสงสว่างของไฟนีออนส่องชัดเจน ในมือเจตน์ถือตุ๊กตามอลลี่มาด้วยหนึ่งตัว
สกาย เห็นหน้าของเจตน์ชัดเจน แต่จำไม่ได้ว่าเป็นใคร “คุณ…” สกายพยายามนึก “เป็นใครคะ?”
“...ลุงเอง”
สกายมองเจตน์ ไม่แน่ใจว่าจำได้ เจตน์แสยะยิ้มให้สกาย “ในที่สุด …ลุงก็หาหลานเจอสักที”
20 ปีก่อน ภายในห้องรับแขก บ้านแวนด้ากับเจตน์ ในบ้านสกปรกเลอะเทอะ บนพื้นเต็มไปด้วยกองกระดาษและหนังสือ ข้าวของถูกทิ้งขว้างกับพื้น หนูวิ่งเข้าออกตามรูผนัง เจตน์นั่งซึมอยู่ที่โซฟา สภาพย่ำแย่ หนวดเครารุงรัง แววตาอ่อนล้าอิดโรย
“หลังจากที่แวนด้ากับหลานหายไป ลุงก็กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ลุงไม่สามารถเขียนการ์ตูนได้อีก เพราะคู่คิดของลุงไม่อยู่อีกต่อไป ทิ้งไว้แค่คำถามว่าลุงทำผิดกับเขาขนาดนั้นเลยเหรอ? ...แต่ลุงไม่ยอมแพ้”
เจตน์ออกเดินตามหาแวนด้ากับสกาย เอารูปถ่ายให้ชาวบ้านแถวนั้นดู
“5ปีที่ตามหาแวนด้ากับหลานมันว่างเปล่า ลุงเลยต้องตัดใจ”
เจตน์เศร้าๆ ทรุดลงนั่งร้องไห้กับพื้น
15 ปีก่อน เจตน์นอนอยู่ที่เตียง ตื่นขึ้นมาเพราะฝันร้าย เหงื่อแตกท่วมตัว