บทละครโทรทัศน์ มหัศจรรย์รักข้ามกระดาษ ตอนที่ 20 (จบบริบูรณ์) หน้า 6
“…รางวัลนักวิทยาศาสตร์ดาราศาสตร์หญิงหน้าใหม่ประจำปีนี้ คุณดาริกา นิรมิตไพศาล”
สกายที่กำลังตื่นเต้น ประหม่าอย่างหนัก กระวนกระวาย เบื้องหลังแสงไฟสปอตไลท์ หลังม่านกั้นระหว่างหลังเวทีที่สกายยืนอยู่ กับหน้าเวทีที่มีผู้คนมากมาย เสียงพิธีกรยังคงประกาศไป เสียงปรบมือเกรียวกราว สกายได้ยินเสียงหายใจที่แรงขึ้นของตัวเอง กลบเสียงแวดล้อมอย่างอื่นจนหมด เสียงหายใจเข้า-ออกของสกายชัดขึ้น ช้าลง สมาธิสกายจดจ่ออยู่กับความคิดตัวเอง มือสกายกำลังหมุนแหวนที่นิ้วนางแหวนที่ไม่มีจริงที่โฮชิเคยสวมให้เธอ “ฉันตื่นเต้นจัง โฮชิ”
ทันใดนั้นได้ยินเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นมา เป็นน้ำเสียงที่สกายคุ้นเคยอย่างดี “…ตื่นเต้นเหรอเจ้าหญิง?”
สกายตกใจ หยุดหายใจเสียงดัง เพื่อพยายามฟังเสียงของโฮชิที่กำลังได้ยิน เสียงอยู่ใกล้ๆเธอ ก่อนจะหันไปมองด้านข้างของเธอ ใครคนหนึ่งกำลังพิงม่านดำอยู่ข้างเธอ โฮชิอยู่ในชุดนักรบ กำลังยืนเท่ๆมองยิ้มๆมาที่สกาย สกายมองนิ่งกับภาพตรงหน้า แทบหยุดหายใจ หยุดความคิดประหม่ากลัวเวทีไปได้ จดจ่อกับภาพของโฮชิตรงหน้าเธอ
“…ไม่เป็นไรหรอกน่า เจ้าหญิงเป็นคนเก่ง เรื่องใหญ่กว่านี้ก็เคยผ่านมาแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ…เธอน่ะเข้มแข็งจะตายนะเจ้าหญิง”
สกาย ยิ้มๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต ภาพความทรงจำดีๆที่เธอมีกับโฮชิ ทำให้รู้สึกมีกำลังใจและประหม่าน้อยลง โฮชิมองๆการแต่งตัวที่เปลี่ยนไป และดูวิวัฒนาการทางความสวยของสกาย ยิ้มๆ
“แหม เดี๋ยวนี้สวย แต่งตัวเปรี้ยวเชียวน้า”
สกายเอามือจิกกระโปรง เขินบิด “นี่แต่งเบาๆเองน้า”
โฮชิยิ้มๆ “ฉันคิดถึงเธอน้า”
สกายเขินๆ ยิ้มให้โฮชิ “ฉันก็คิดถึงนาย”
สกายอยู่คนเดียว กำลังยิ้มอย่างมั่นใจ เสียงในความคิดของสกาย เหมือนเป็นการให้กำลังใจตัวเอง สกายเอามือจับที่สูท ถอนใจออกเรียกความมั่นใจ รองเท้าส้นสูงของสกาย ค่อยก้าวขึ้นบันไดด้านหลังเวทีไป ต๊อก ๆ ต๊อก
เบื้องหน้าสกายม่านถูกเปิดออก แสงไฟสปอตไลท์สาดส่องเข้ามา สกายเดินก้าวเข้าไปในม่านสีดำ
ด้านหน้าเวที เห็นผู้คนภายในห้องประชุมมากมาย เสียงปรบมือดังสนั่น สกายถอนหายใจโล่งๆ ยิ้มแย้ม รู้สึกเป็นตัวของตัวเอง มั่นใจมากขึ้น สกายเดินไปรับรางวัลกับศาสตราจารย์ซิง สกายยิ้มๆให้กับศาสตราจารย์ซิง ก่อนจะมองที่รางวัลในมือ สกายยิ้มๆ มองผู้คนที่อยู่ด้านล่างเวที เดินเข้าไปยืนที่โพเดียม ก่อนจะพูดสุนทรพจน์ที่เตรียมไว้ สกายแอบตื่นเต้นเอากระดาษโน๊ตที่จดสุนทรพจน์ไว้ออกมาถือในมือ