บทละครโทรทัศน์ เล่ห์ลับสลับร่าง ตอน 7 หน้า 5
“แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะ ฉันไม่อยากติดอยู่ในร่างซ๊กม๊กของคุณไปจนตายหรอกนะดูสิ ผู้ชายอะไรขนยุ่บยั่บเต็มไปหมด”
“คิดว่าผมอยากอยู่ในร่างคุณนักหรือไง ผอมแห้งอย่างกับไม้เสียบผี”
รามิลลั่น “พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง รูปร่างฉันมันไม่ดีตรงไหน ห๊ะ”
เภตรากับรามิลเริ่มเถียงกัน ยิ่งเถียงก็ยิ่งเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งดังออกไปนอกห้อง
เสียงรามิลทะเลาะกับเภตราดังลอดออกมานอกห้อง จีอุนหูดีกว่าเพื่อน จีอุนจุ๊ปากให้เงียบฟัง
“ชูวววว์.....เสียงผู้หมวดรามิล...เหมือนกำลังทะเลาะอยู่กับใคร”
“สงสัยอาการคุณมิลจะกำเริบอีกแล้วค่ะ”
“รีบเข้าไปดูพี่มิลกันเถอะครับ”
ทั้งสามวิ่งกรูกันจะเข้าไปดูรามิลด้วยความเป็นห่วง แต่ประตูล็อค...ทั้งสามตะโกนเรียกด้วยความเป็นห่วง
“คุณมิลคะ...เปิดประตูหน่อยค่ะ”อาคมอาสา “เดี๋ยวผมไปเรียกพยาบาลมาเปิด”
อาคมวิ่งออกไป นกยูงและจีอุนยังคงเรียกรามิลด้วยความเป็นห่วง
ในห้อง ทั้งเภตราและรามิลอ้าปากค้าง กลัวความแตก
ห้องผู้ป่วยรามิล พยาบาลไขกุญแจนำนกยูง อาคม จีอุนเข้ามาในห้อง เห็นรามิลนั่งยิ้มแฉ่งอยู่คนเดียวบนเตียงคนไข้ “คุณมิล เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
“เปล่านี่... ไม่ได้เป็นไร ผมสบายดี อย่าห่วงเลยครับ นกเอี้ยง” นกยูงเสียงอ่อย “นกยูงค่ะ ไม่ใช่ นกเอี้ยง”เภตราที่แอบอยู่หลังผ้าม่านติดกับหน้าต่าง พอได้ยินรามิลเรียกชื่อนกยูงผิดก็แทบอยากจะบ้า
“เอ่อ....ผมล้อนกยูงเล่นน่ะครับ ไม่เอาน่า อย่าเครียดสิ คนดี๊ คนดี ยิ้มหน่อยน่า”
รามิลเข้าไปหยิกแก้มนกยูงแล้วดึงไปมาอย่างเอ็นดู นกยูงงงเป็นไก่ตาแตก รามิลไม่เคยทำแบบนี้กับตัวเองมาก่อนเลยสักครั้ง จีอุนจับผิด “เมื่อกี้จีอุนได้ยินเสียงเหมือนผู้หมวดกำลังคุยกับใครอยู่”
อาคมเดินสำรวจภายในห้อง เภตราเห็นท่าไม่ดี ค่อยๆปีนหน้าต่างออกไป หลบอยู่บนกันสาดด้านนอก
“คุยกับใคร” รามิลเสียงสูง “ไม่มี๊....”
อั้มเดินบ่นออกมาจากนลิฟท์ “ยัยเภ ยังไม่หายดีออกไปเพ่นพ่านที่ไหนเนี่ย”