รีเซต

บทละครโทรทัศน์ เล่ห์ลับสลับร่าง ตอน 12 หน้า 3

บทละครโทรทัศน์ เล่ห์ลับสลับร่าง ตอน 12 หน้า 3
Pannaput_tvs
8 สิงหาคม 2560 ( 10:24 )
1.4M
เล่ห์ลับสลับร่าง ตอน 12
13 หน้า

รามิลยิ้มเจื่อนๆอายๆเพราะไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองทำจริงๆ

“ขอบใจพวกนายมากนะที่ฉลองให้ ฉันก็ทำตามหน้าที่ปกตินั่นแหละ”

“มันเป็นธรรมเนียมนี่พี่มิล งานสำเร็จมันก็ต้องสนุกกันหน่อย” โต้งไม่ยอม อั๋นเสริม “ยังไงคืนนี้จัดหนักเลยนะพี่ พวกผมไม่ได้สนุกกับพี่มานานแล้ว” รามิลอึกอักไมค่อยเต็มใจเท่าไหร่

“ไม่ดีหรอก คือฉัน ฉันอยากกลับบ้านไปอาบน้ำ ทำงานมาตัวเหม็นจะตายไป”

รามิลทำท่าจะเดินไป แต่แล้วอั๋นก็มายืนขวางไว้ “จะกลับไปอาบที่บ้านทำไม อาบที่นี่ก็ได้ เดี๋ยวพวกเราอาบเป็นเพื่อน ดีมั้ยพวกเรา”

พร้อมกัน “ดี!!!!!!”

“ไปกันเถอะพี่ ไปพวกเรา พาพี่มิลไปอาบน้ำกันเร็ว” โต้ง ป๋อง อั๋นและอาคมเข้าไปยกตัวรามิลขึ้น รามิลตกใจร้องโวยวาย “เย้ยยยย อย่านะ ไม่เอา ช่วยด้วยยยยยยย!!!!!”

 

ภายในห้องน้ำรวม รามิลถูกยกตัวเข้ามา พลางร้องโวยวายไปด้วย “ไม่เอานะ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้”

ทุกคนวางรามิลลง ขณะที่รามิลทำท่าจะวิ่งหนี แต่แล้วอั๋น ป๋อง และโต้งก็เข้าไปขวาง

“จะไปไหนล่ะพี่ อาบน้ำด้วยกันก่อนสิ”

รามิลอึกอักทำตัวไม่ถูก  “จะไปเอาผ้าขนหนูข้างนอกไง เดี๋ยวมานะ”

อาคมกำลังถอดเสื้อออกก็หันมาพูดกับรามิล “ผมเอามาเผื่อแล้วพี่” อาคมโยนผ้าขนหนูให้รามิล

รามิลรับมาด้วยหน้าเซ็งๆ อาคมไม่น่าช่วยเลย “สบู่ก็ไม่มี ออกไปหยิบก่อนนะ”

ไม่ต้องพี่ ผมว่าพี่ไม่ต้องทำอะไรเลยดีกว่า เดี๋ยวพวกผมช่วยเอง มาพวกเรา ช่วยพี่มิลถอดเสื้อผ้าดีกว่า”

ทุกคนเข้ามารุมถอดเสื้อรามิลออก ขณะที่รามิลร้องโวยวายหวาดผวาสุดๆ “ไม่ต้อง ฉันถอดเองได้ เฮ้ย อย่าสิ”

กางเกงรามิลหล่นลงถึงข้อเท้า รามิลตกใจมากช็อกทำอะไรไม่ถูก “อร๊ายยยยยยยย

รามิลวิ่งหนีทันที ขณะที่ทุกคนงงกันหมด ป๋องลั่น “พี่มิล จะไปไหน พี่มิล”

 

รามิลเข้ามาในห้องส้วมแล้วปิดประตูทันทีด้วยความตกใจขวัญผวาสุดๆ “ฮือๆๆๆ ยิ่งกว่าโดนข่มขืนซะอีก”

รามิลก้มลงมองกางเกงที่โดนดึงออกก็รีบเอาผ้าขนหนูที่ถือติดมือมาพันรอบอกทันที รามิลทำสีหน้าเหนื่อยหน่ายเพลียใจเหลือเกิน

 

รามิลในชุดทำงานปกติเดินเข้ามาที่ห้องทำงาน ขณะที่อาคมเข้ามาคุยด้วยความเห็นใจ

“พี่มิล เมื่อกี้ขอโทษแทนทุกคนด้วยนะที่เซ้าซี้พี่มากไปหน่อย”

รามิลพยักหน้ารับรู้สึกยังขวัญเสียอยู่นิดๆ “ช่างเถอะ ก็ถ้าทำแบบนี้กันเป็นปกติฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก  แต่ต่อไปอย่าทำอีกแล้วกัน คือ ฉันรู้สึกว่าคนเราต้องมีความเป็นส่วนตัวบ้าง นายเข้าใจฉันใช่มั้ย”


13 หน้า