บทละครโทรทัศน์ เพลิงนรี ตอนที่ 18 หน้า 2

“หรือไม่จริง พ่อไม่คิดเลยว่าเราจะเห็นดีเห็นงามทำอะไรแบบนี้ไปด้วย เป็นผู้หญิงทำอะไรมันก็มีแต่เสีย มีแต่ฉาวโฉ่ คู่หมั้นนะ ยัยเกรซไม่ใช่เสื้อผ้านึกเบื่อจะได้โยนทิ้งไปหาซื้อชุดใหม่” คณินเดินขึ้นรถไปอีกครั้งอย่างไม่อยากจะยุ่งกับกานดา รถแล่นออกไป

กานดาได้แต่มองตามขัดเคืองใจที่คณินไม่เคยเห็นด้วยกับสิ่งที่ตนทำเพื่อลูกสักอย่าง

กรนันท์นึกร้อนใจ “ทำไงดีคะคุณแม่ ทั้งคุณพ่อ คุณป้าท่าทางจะโกรธเรามาก”

“ตอนนี้จะสนใจไปทำไม แม่ว่าลูกเอาเวลาไปสนใจเจ้าชายดีกว่า ถึงเวลาลูกได้ลงเอยกับเจ้าชายคามินขึ้นมา ใครจะกล้าว่าเราได้อีก”

กรนันท์นึกโกรธคามิน “แต่เจ้าชายแสดงออกว่าเป็นห่วงนังริสาขนาดนั้น เกรซจะเหลือความสำคัญอะไรอีกคะคุณแม่”

“มันหายไปกับตาภพข้ามวันข้ามคืน ไม่รู้จะเจอตัวเมื่อไหร่กว่าจะกลับมาลูกคิดว่าเจ้าชายจะคิดยังไง”

กรนันท์ยิ้มออก “จริงด้วยค่ะ เจ้าชายคงไม่โง่กินของเหลือจากใครแน่ๆ”

กานดายิ้มเยาะพริริสา ก่อนจะหุบยิ้มนึกถึงเรื่องที่พวกคนของตนมาเล่าให้ฟัง

ในลำธาร พริริสาถูกน้ำพัดไปตามกระแสน้ำ พริริสาคว้าโขดหินก้อนหนึ่งไว้ได้

ธีภพค่อยๆปล่อยตัวไหลตามกระแสน้ำแต่ยึดโขดหินไว้พยุงตัวตามมาช่วยพริริสา  “ริสา!”

ธีภพยื่นมือไปให้พริริสาจับ พริริสารีบยื่นมือไปแต่เอื้อมไม่ถึง  ธีภพพยายามยื่นมือไปให้ใกล้ขึ้นไปอีกอย่างสุดตัว พริริสายื่นมือจะไปจับแต่ก็ไม่ถึง อีกมือที่จับโขดหินไว้ก็ลื่นออกไปเรื่อยๆ จนจับไม่อยู่ ถูกน้ำพัดไปอีก

“คุณภพ!”

ธีภพตัดสินใจปล่อยมือจากโขดหินที่จับอยู่ พุ่งตัวไปตามกระแสน้ำเพื่อช่วยพริริสา ธีภพว่ายตามกระแสน้ำไป ในที่สุดธีภพก็คว้าตัวพริริสามาไว้ได้ และพยายามพาพริริสาเข้าฝั่ง

ธีภพพาพริริสาขึ้นจากลำธาร พริริสาสำลักน้ำไปหลายอึก ถูกน้ำพัดกระแทกกับโขดหินจนลุกไม่ไหว ธีภพทั้งโกรธทั้งเป็นห่วง “ริสาเป็นยังไงบ้าง ผมบอกคุณแล้วว่าอันตรายคุณก็ไม่เชื่อ ถ้าผมช่วยคุณขึ้นมาไม่ได้จะทำยังไง ทำไม เรื่องที่คุณปกปิดไว้มันสำคัญกว่าชีวิตคุณนักหรือไง”

พริริสายังสำลักน้ำไม่หายเถียงอะไรไม่ออก จู่ๆฝนก็ตกลงมา ธีภพรีบประคองพริริสาไปหลบฝน

ใต้ต้นไม้ริมลำธาร ธีภพพาพริริสามาหลบฝนใต้ต้นไม้ริมลำธาร พริริสาลื่นเกือบล้ม ธีภพรีบดึงตัวไว้ ไม่ให้พริริสาล้มไปก่อนพาไปนั่งพักและหลบฝนที่ใต้ต้นไม้ ก่อนเดินไปดูว่าจะกลับไปบ้านพักทางไหนได้จากที่ถูกน้ำพัดมาจนถึงบริเวณนี้

พริริสานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ เริ่มหนาวกอดตัวเองไว้และเริ่มรู้สึกเจ็บฝ่ามือข้างหนึ่ง “โอ๊ย!”