บทละครโทรทัศน์ เพลิงนรี ตอนที่ 3 หน้า 3

ร้านกาแฟ พริริสานึกถึงอดีตก็น้อยใจคณิน อิจฉากรนันท์อย่างบอกไม่ถูกจนต้องเมินไปทางอื่น มิราเดินเข้ามาในร้านมองหาพริริสา สวนกับคณินและกรนันท์ที่ลุกออกไปจากร้าน มิราจำคณินได้รีบก้มหน้าเดินเลี่ยงมา เห็นพริริสาก็รีบเข้าไปหาอย่างรู้ว่าเพื่อนจะรู้สึกยังไง

“ริสา ฉันขอโทษ ฉันไม่น่านัดเจอที่ร้านนี้เลย”

“ไม่เห็นเป็นไรนี่ ฉันมาที่นี่ก็เพื่อเจอกับทุกคนในบูรพเกียรติอยู่แล้ว จะเร็วหรือช้าก็ต้องได้เจอกัน”

พริริสาสลัดความเศร้าทิ้งไป แววตาพร้อมจะทำตามแผนที่ตัวเองคิดไว้

บ้านคณิน กรนันท์ลองนาฬิกาใหม่ที่คณินซื้อให้พลางฟ้องเรื่องที่เห็นธีภพกอดผู้หญิงให้กานดาและจินตนาฟัง

“เสียดายเกรซไม่เห็นหน้ามัน เลยไม่รู้ว่ามันเป็นใคร แถมคุณพ่อยังไม่เชื่อเกรซอีก”

“แต่ย่าเชื่อ เพราะมีผู้หญิงหน้าด้านเยอะแยะ รอโอกาสยกฐานะตัวเอง หวังแต่งงานกับคนรวยๆ เหมือน...” จินตนานึกถึงพีรดา

“เหมือนใครเหรอคะ คุณย่า คุณย่าจะบอกว่าเหมือนใครค่ะ” กรนันท์สงสัย

“อย่าไปสนใจเลย ผู้หญิงต่ำๆ ยังไงมันก็ไม่มีค่าอะไรที่เราจะต้องสนใจ”

“แต่เราจะประมาทไม่ได้นะคะคุณแม่ ขึ้นชื่อว่าผู้ชาย ดาไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย” กานดานึกถึงอดีตอย่างเกลียดชังพีรดาและลูก

กรนันท์ได้แต่งงว่ากานดาพูดถึงใคร “ประวัติศาสตร์ใครจะซ้ำรอยยังไงก็ช่างเถอะค่ะ แต่สำหรับเกรซ เกรซไม่ยอมให้ใครแย่งพี่ภพไปแน่ ”

“ย่าก็ไม่ยอมเหมือนกัน ธีภพเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมเหมาะสมกับหลานย่าที่สุด เขาต้องเลือกเพชรอย่างเกรซ ไม่ใช่ก้อนกรวดริมทางที่ไหนก็ไม่รู้” จินตนาดึงกรนันท์มากอดอย่างรักใคร่ ไม่มีใครเทียบเท่าหลานสาวตนเองได้

ตึกบูรพเกียรติ เวลาเช้า พนักงานเดินเข้ามาเพื่อทำงานในตึกตามปกติ พริริสาเดินเข้ามาในตึก เป็นการทำงานวันแรกรู้สึกตื่นเต้นเล็กๆ เดินสวนกับลูกน้องราห์มานที่หิ้วกระเป๋าเดินออกไป พริริสาไม่ได้สังเกตว่าลูกน้องราห์มานชะงักแล้วหันกลับมามองพริริสาอย่างรู้สึกคุ้นตา พริริสาเดินต่อจะไปที่ลิฟต์แต่ชนเข้ากับธีภพที่เดินมาพอดี พริริสาเซไป ธีภพรีบดึงตัวพริริสาเอาไว้ไม่ให้ล้ม

“คุณ” พริริสาตกใจ

“รีบร้อนไปไหนคุณ นี่ยังไม่ได้เวลาเข้างานสักหน่อย”

พริริสารีบถอยห่างธีภพ “เช้านี้มีประชุมฉันต้องรีบมาเตรียมงาน...” พริริสาเน้น “ค่ะ” ลูกน้องราห์มานจ้องมองพริริสาไม่วางตาก่อนหยิบโทรศัพท์ออกมา ธีภพรู้สึกได้ว่าเหมือนมีคนกำลังมองที่ตนและพริริสา จึงรีบหันไปมองแต่ไม่เห็นใครบริเวณนั้นแล้ว พริริสาแปลกใจว่าธีภพมองหาใคร “มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ไม่มีอะไร” ธีภพนึกว่าตัวเองคิดมากไปเองตามนิสัยตำรวจเก่า คงไม่มีอะไร