บทละครโทรทัศน์ เพลิงนรี ตอนที่ 7 หน้า 2

มูลนิธิช่วยเหลือเด็ก คณินกำลังแจกขนมให้กับเด็กๆที่ยืนเรียงเข้าแถวเป็นระเบียบ ขนมส่วนใหญ่เป็นสายไหมสีสวยๆ “กินกันแล้วก็อย่าลืมแปรงฟันล่ะ ฟันหลอขึ้นมาลุงไม่รู้ด้วยนะ”

“ครับ/ค่ะ” เด็กๆรับขนมอมยิ้มจากคณินไปแบ่งกันอย่างดีใจ

ธีภพมองภาพตรงหน้าอย่างคาดไม่ถึงว่าคณินจะมีมุมที่อ่อนโยนยามอยู่กับเด็กๆแบบนี้ด้วย

คณินเดินมานั่งที่อีกมุมหนึ่งที่บรรยากาศร่มรื่นกับธีภพ มองดูเด็กๆวิ่งเล่นกัน บรรยากาศที่มีแต่ความสดใสของเด็กๆทำให้คณินรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นจากปัญหาที่เพิ่งเผชิญมา

“คุณอามาที่นี่บ่อยเหรอครับ”

“ถ้ามีเวลา บางครั้งอาก็อยากห่างจากปัญหาบ้าง สักชั่วขณะนึงก็ยังดี เห็นเด็กๆพวกนี้ทำให้อานึกถึง....”

ธีภพตัดสินใจพูด “ลูกสาวอีกคนใช่ไหมครับ” คณินมองธีภพแปลกใจเล็กน้อยที่ธีภพรู้เรื่องนี้ แต่ก็ไม่แปลกถ้าจะรู้เพราะเรื่องในอดีตของคณินกับพีรดามีคนใกล้ชิดครอบครัวรู้อยู่หลายคน “ขอโทษครับ ผมทราบเรื่องนี้จากคุณแม่อีกที”

“ความจริงเรื่องนี้ก็ไม่ใช่ความลับอะไร เพียงแค่คนทั่วไปอาจจะไม่รู้ เพราะมันผ่านมานานมากแล้ว” คณินมองดูเด็กๆที่แบ่งขนมและอมยิ้มกันก็นึกถึงอดีต

ในอดีต คณินยืนอยู่ข้างๆสนามเด็กเล่นแอบมองพริริสาที่กำลังเล่นชิงช้าอยู่กับเพื่อนๆ คณินมองดูพริริสาที่หัวเราะร่าเริงอย่างรู้สึกดี เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เล่นกับพริริสาเดินมานั่งพัก

คณินเรียก “หนู” เด็กหญิงเห็นคณินก็วิ่งเข้าไปหา“ลุงเอาขนมอร่อยๆมาให้ เอาไปแบ่งกับเพื่อนๆนะ” คณินยื่นถุงขนมให้ พยักพเยิดให้ไปแบ่งทางพวกพริริสาด้วย

เด็กหญิงยกมือไหว้รับของแล้วรีบวิ่งไปหากลุ่มเพื่อนที่มีพริริสาอยู่ด้วย “พวกเรา ลุงใจดีเอาขนมมาแจกอีกแล้ว” เด็กหญิงกางถุง เด็กคนอื่นๆพากันหยิบขนม

พริริสาเลือกหยิบสายไหมสีสวยออกมา “ฉันชอบอันนี้”

คณินเห็นพริริสาชอบสายไหมที่ตนซื้อมาก็ดีใจ พริริสากลับไปเล่นชิงช้ากับเพื่อน คราวนี้เป็นคนนั่ง เพื่อนจับชิงช้าเหวี่ยงไป พริริสาถลาตัวลงจากชิงช้าเหมือนจะล้ม

คณินตกใจรีบเข้าไปประคองพริริสาไว้ ไม่ให้หน้าคะมำ “ริสาไม่เป็นไรนะลูก” พริริสามองหน้าคณินอย่างงุนงงเพราะไม่เคยเจอกับพ่อมาก่อน “นี่พ่อเอง พ่อของหนูไง” คณินดึงพริริสามากอดไว้

พริริสางงๆปนดีใจ “พ่อ พ่อจริงๆเหรอค่ะ” พริริสากอดตอบ

จินตนาเดินเข้ามาท่าทางไม่พอใจ จินตนากระชากคณิณออกมา พริริสาโดนผลักออกไป “คณิน ไปกับแม่เดี๋ยวนี้”

คณินตกใจ “คุณแม่”

คณินหันไปมองพริริสา จินตนามองตามอย่างรู้อยู่แล้วว่าพริริสาเป็นใคร  พริริสาเบ้ปากร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว