บทละครโทรทัศน์ เพลิงนรี ตอนที่ 10 หน้า 2
“อยู่ค่ะ เชิญทางนี้ค่ะ” พริริสาทำท่าจะเดินนำทางให้วิวรรณ
“ไม่เป็นไร เธอไปทำงานเถอะ ชั้นไปเองได้...แล้วฉันก็อยากคุยกับลูกชายชั้นตามลำพัง” วิวรรณเดินหน้าตึงออกไป พริริสาได้แต่ถอนใจ
วิวรรณเข้ามาในห้องทำงานธีภพ
“คุณแม่จะมาทำไมไม่บอกผมก่อนล่ะครับ”
“ก็กะมาเซอร์ไพร์สเราไง ว่าจะชวนไปทานข้าวพร้อมหนูเกรซ แต่เจอเซอร์ไพร์สกว่า”
“อะไรอีกล่ะครับ”
“ลูกกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ภพ ทำไมถึงเอาสร้อยข้อมือแพงๆ ไปให้เลขา หนูเกรซเขาจะรู้สึกยังไง”
กรนันท์กำลังจะเดินเข้ามาในห้องธีภพ ชะงักแอบฟัง
ธีภพแปลกใจที่วิวรรณรู้เรื่องนี้ ก่อนนึกได้ว่าให้คนส่งสร้อยข้อมือไปที่บ้านก่อนให้พริริสา“ผมให้เป็นรางวัลที่เขาช่วยงานสำคัญน่ะครับ”
“มันไม่มากไปหน่อยหรือไง” วิวรรณติง
“ผมไม่รู้หรอกครับว่าอะไรมากไปหรือน้อยไป ผมคิดแค่ว่ามันเหมาะสมกับสิ่งที่ริสาทำก็แค่นั้น”
กรนันท์ทำท่าเหมือนจะเปิดประตูเข้าไป แต่ตัดใจเพราะไม่อยากอาละวาด
“แน่ใจนะว่าแค่นั้น แม่บอกตรงๆ แม่ไม่ชอบสายตาเด็กคนนั้น เหมือนมีอะไรปิดบังซ้อนเร้นอยู่ตลอดเวลา แม่ไม่ได้รังเกียจคนที่ฐานะ แต่แม่ไม่ชอบคนที่ไม่ตรงไปตรงมา เข้าหาใครต่อใครแบบมีแผนการ”
ธีภพเถียงวิวรรณไม่ออก เพราะเขาก็ยังไม่วางใจพริริสาซะทีเดียว
อีกมุมในออฟฟิศ โรซี่ บุษกร ชนิตา ยืนล้อมพริริสาไว้
“ริสา คุณภพให้สร้อยข้อมือเธอเหรอเนี่ย...” ชนิตาถามตาโต
โรซี่รีบคว้าข้อมือพริริสาไปดู “ประกายระยิบระยับขนาดนี้ ก็ว่าแล้วต้องเพชรจริง สายตาฉันมองอะไรไม่เคยพลาด”
“ย่ะ...ทำงานบริษัทขายเพชร ถ้าดูเพชรไม่ออก...เค้าคงไม่รับหล่อนไว้หรอก...โรซี่..” บุษกรกัด
“นี่ที่หน้าบูดเมื่อกี้กลุ้มเรื่องนี้อยู่ใช่ไหมริสา อย่ากลุ้มเลย...เอาไว้ถ้าคุณเกรซรู้เรื่องแล้วค่อยกลุ้มดีกว่า...” ชนิตาเอ่ยบบอก
“นี่คือคำปลอบโยนใช่มั้ย...ยายตา...” โรซี่แขวะ
บุษกรหวั่นใจ “ยังไงก็อย่ามีเรื่องลงไม้ลงมือกันเหมือนคราวก่อนเลยนะ...”
“นี่ก็อีกคน...” โรซี่เซ็ง
พริริสาถอนใจไม่ตอบอะไร สามสาวยังเอาแต่เม้าท์กันเองเรื่องสร้อยข้อมือ
ร้านกาแฟข้างตึก ธีภพนั่งปรับทุกข์อยู่กับอธิรุธ
“นายนี่มันนอกจากจะได้เลือดตำรวจจากพ่อแล้ว ยังได้เซ้นส์จับผิดเก่งจากแม่นายอีกนะเนี่ย” อธิรุธเหน็บ
“นี่แกลามปามแม่ฉันเลยเหรอ”