บทละครโทรทัศน์ จัดรัก..วิวาห์ลวง ตอนที่ 4 (1/2) หน้า 12
โน้ตกับพี่โยนั่งตัวลีบรออยู่ที่หน้าห้องประชุมบริษัทเฮียโต้ง ทั้งสองมองซ้ายมองขวาพยายามเก็บอาการให้สำรวม เลขาหน้านิ่งที่หูเสียบบลูทูธ นั่งพิมพ์แป้นคีย์บอร์ดเสียงดังน่ารำคาญไม่หยุด
พี่โยมองนาฬิกา เห็น 9 โมง 50 นาที พี่โยกระซิบโน้ต “กูผิดใช่มั้ยเนี่ยที่มาตรงเวลา”
โน้ตลุกไปหาเลขาเฮียโต้ง “ขอโทษนะครับ ...เรานัดเฮียโต้งไว้ 9 โมงครับ”
เลขาพิมพ์คีย์บอร์ดไปพร้อมกับตอบโดยไม่มองหน้าโน้ต “ถ้ารอไม่ไหวก็ไม่เป็นไรนะคะ…เฮียงานยุ่งมาก”
“ไม่เป็นไรครับ พวกผมว่าง รอได้ทั้งวันเลยครับ” โน้ตเดินกลับมานั่งกับพี่โย พี่โยหน้าตาเซ็งๆ “เอาน่าพี่! กว่าจะนัดเฮียได้...เรารอมาเป็นเดือนแล้ว รออีกสักชั่วโมงสองชั่วโมงไม่เป็นไรหรอกเนอะ”
พี่โยกระซิบ “รอเฮียกูรอได้ แต่กูอยากรู้ว่าอิเนี่ยพิมพ์อะไรวะ? ก๊อกแก๊กๆ พักหายใจบ้างมั้ยเนี่ย”
เลขายังพิมพ์คีย์บอร์ดไม่หยุด เสียงโทรศัพท์เลขาดัง เลขารับสายด้วยบลูทูธ แต่มือยังพิมพ์คีย์บอร์ดอยู่ “ค่ะเฮีย...ให้เข้าไปเลยนะคะ” เลขาหันไปหาโน้ต “เชิญพบเฮียได้แล้วค่ะ” เลขาหันหน้าไปพิมพ์คีย์บอร์ดต่อ
โน้ตกับพี่โยลุกขึ้นจะเดินเข้าห้องเฮียโต้ง แต่ก่อนเข้าห้องพี่โยแอบชะโงกหน้ามองจอคอมของเลขาเพราะสงสัยว่าเลขาพิมพ์อะไร โน้ตรีบดึงพี่โย แล้วเข้าห้องไป
คลิปการ์ตูนเจ้าหนูมวยไทย ฉายอยู่ในจอทีวีของห้องประชุม ลูกค้านั่งดูหน้านิ่งๆ เลขานั่งข้างๆ โน้ต พี่โยลุ้นๆว่าลูกค้าจะชอบการ์ตูนไหม?
ลูกค้ามองงงๆ “เมื่อไหร่มันจะแปลงร่าง”
“ใครแปลงร่างครับ”
“ก็พระเอกไง”
“แปลงร่างไม่ได้ครับ พระเอกแค่ใช้แม่ไม้มวยไทยต่อสู้กับผู้ร้ายน่ะครับ”
“อ้าว แล้วมันจะสนุกเหรอ การ์ตูนที่ลูกผมดูมันแปลงร่างได้ทุกเรื่องเลยนะ เบนเท็นน่ะ เคยดูไหม?”
“เคยครับ แต่เจ้าหนูมวยไทยมันคนละแนวกันครับ”
ลูกค้าพยักหน้าเหมือนเข้าใจ แล้วเอี้ยวตัวไปกระซิบกับเลขา “เจ้าหนูมวยไทยนี่ดังเหรอ?”
เลขากระซิบ “ดังเฉพาะกลุ่มคนอ่านการ์ตูนน่ะครับ”
“แล้วถ้าเป็นหนัง จะมีคนดูมั้ย?”
“นั่นสิครับ ผมว่าไม่น่าจะเวิร์ค”
พี่โยเอี้ยวตัวมากระซิบโน้ต “บอกเค้าดีไหม ว่ากูได้ยิน”
โน้ตทำหน้าไม่ถูกเซ็งลูกค้า ลูกค้ากับเลขาหันมาหัวเราะให้พี่โยกับโน้ต ทั้งหมดหัวเราะกัน
โน้ต พี่โยเดินมาด้วยกันท่าทางเซ็งๆ ต่างคนต่างไม่พูดอะไร
“หาอะไรให้มันชื่นใจสักนิดดีกว่าพี่โย สั่งเลยผมเลี้ยงเอง”
พี่โยเดินไปที่ร้านขายน้ำ “แดงมะนาวโซดาแก้วนึงครับ”