บทละครโทรทัศน์ จัดรัก..วิวาห์ลวง ตอนที่ 4 (1/2) หน้า 3
แป๋งรีบส่ายหน้าถอยไปหลบหลังนิน นินผลักแป๋งออก
โน้ตประกาศ “ใครไม่บอกผมหักเงินเดือน!”
พี่โย/นิน/แป๋งต่างพากันตกใจรีบโพล่งบอก “ป้าต้อยมา!!”
โน้ตชะงัก อึ้งไป “อะไรนะ?”
“ตอนหัวค่ำ...ป้าต้อย มาด้อมๆมองๆที่หน้าบ้าน สงสัยจะมาหาแม่แก”
“พอดี๊ไอ้แป๋งออกไปเจอ มันไม่รู้ว่าป้าเค้าเป็นฝาแฝดแม่พี่ ก็เลยโดนป้าต้อยหลอกยืมเงินซะ”
“เท่าไหร่?” แป๋งชู 2 นิ้ว โน้ตเดา “สองร้อย!?”
“สองพัน!!”
โน้ตอึ้ เป็นกังวล “แล้วแม่รู้เรื่องนี้รึยัง?”
พี่โยส่ายหน้า “ก็รอให้แกบอกเองนี่แหละ แต่แม่แกก็น่าจะเข็ดแล้วนะ ล่าสุดที่โดนป้าต้อยชวนไปทำขายตรง...เจ๊งไปเป็นล้าน”
“พูดเหมือนไม่รู้จักแม่...วันก่อนนั่งดูละคร เห็นฉากพี่น้องดูแลกัน ยังร้องไห้คิดถึงป้าต้อยอยู่เลย”
พี่โยตบไหล่โน้ต “สบายใจ! เตรียมหาตังค์ใช้หนี้แทนแม่อีกได้เลยไอ้โน้ต”
โน้ตเปิดประตูเข้ามาในห้อง เปิดไฟ แล้วเดินเข้ามานั่งทิ้งตัวบนเตียงอย่างเซ็งๆ “ป้าต้อยจะมาทำไมอีกว้า!” โน้ตหันไปเห็นกระดาษที่วาดเจ้าหนูมวยไทยค้างไว้วางกองเต็มโต๊ะ เลยจะเข้าไปเก็บให้เรียบร้อย จังหวะที่โน้ตเก็บกองกระดาษ โน้ตแวบคิดถึงเรื่องจูนตอนที่ติดอยู่ในลิฟท์ด้วยกัน
จูนให้โน้ตยืม power bank และคุยกันอย่างถูกคอ จิ้งจกตกใส่เสื้อจูน โน้ตรูดซิปเปิดหลังแล้วปัดจิ้งจกให้จูน ทั้งสองมองหน้ากันเขินๆ
โน้ตอมยิ้มแล้วลงนั่งที่โต๊ะ เปิดโคมไฟทันที โน้ตคว้าสมุดกับดินสอขึ้นมาวาดรูปจูนเป็นตัวการ์ตูนลงสมุด ภาพที่วาดมีทั้งเหตุการณ์ที่จูนอาละวาด มือทั้ง 2 ข้างจับหัวตัวการ์ตูนผู้ชายเหวี่ยงไปเหวี่ยงมา โน้ตวาดรูปจูนอย่างมีความสุข เห็นว่ามีทั้งภาพที่โน้ตวาดคือภาพตัวการ์ตูนของจูนราดถังเบียร์ใส่หัวผู้ชาย จูนแหวกกรงขัง จูนเหวอๆกับปีศาจจิ้งจกที่เกาะหลังตัวเอง จูนบีบคอปีศาจจิ้งจกซี้แหงแก๋ โมเมนต์ที่จูนเขินโน้ตในลิฟท์ “น่ารักดีว่ะ...”
ทันใดนั้นมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น โน้ตปิดสมุดแล้วเดินไปเปิดประตู เห็นพี่โยยืนอยู่หน้าห้อง
“ฉันจะมาเตือนแกว่าพรุ่งนี้ต้องจ่ายเงินเดือนเด็กนะเว้ย”
“อ๋อ ผมไม่ลืมหรอกพี่”
“ไม่ลืมแล้วมีรึเปล่า...ไอ้พวกเรา 4-5 คนน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ยังมีทีมที่แกไปจ้างข้างนอกด้วย...ตั้งเกือบ 20 ชีวิต”
“มีสิพี่!... เดี๋ยวมะรืนนี้ไอ้ที่เราลงทุนลงแรงไป มันก็ออกดอกออกผลแล้ว”
“มะรืนมีอะไรวะ”
“นี่อย่าบอกนะว่าพี่ลืมว่ามะรืนนี้เรามีนัดกับสยามมิตรฟิล์ม โธ่พี่ กว่าจะนัดได้ก็ตั้งนาน...แล้วเจ้าหนูมวยไทยเราปลุกปั้นกับมันตั้งครึ่งปี...พี่ลืมนัดสำคัญอย่างนี้ได้ไง”