บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 8 หน้า 3
“ฉันเคยรู้สึกว่า ปริตตาเหมือนรวิปรียา”
ภาธรนึกย้อนตอนโต้ตอบกับปริตตาในห้องเรียน “บางครั้ง ปริตตาก็เหมือน”
ภาธรนึกถึงตอนใกล้ชิดกับเจ้าฟ้าทิพฉายในบ้านที่หนองพราย “เจ้าฟ้าทิพฉาย”
“ใครครับ ...เจ้าฟ้าทิพฉาย”
“ผู้หญิงโบราณ เจ้าของแหวนจากหนองพราย” ทินเทพนิ่งคิดทบทวน
“แหวนจากหนองพราย สมุดบันทึก แก้วสุริยกานต์ แล้วก็ลูกแก้ว”
ภาธรสงสัย “ลูกแก้วอะไรอีก”
“ผมเห็นลูกแก้วที่ห้องปริตตา อาว่ามันมีอะไรแปลกๆ เต็มไปหมดมั้ยครับ”
ภาธรมองทินเทพ รู้สึกเหมือนที่ทินเทพบอก “จะแปลกแค่ไหน มันก็ต้องมีคำตอบ”
“ช่วยหนูด้วยค่ะอาภาธร เจ้าฟ้าทิพฉายเอาร่างหนูไป”
ปริตตาสะอื้น แต่ภาธรมองแหวน ไม่ได้ยินเสียงปริตตา
“อาได้ยินอะไรมั้ยครับ เสียงน้องหนูร้องไห้ เสียงน้องหนูจริงๆ”
ทัดที่กำลังหลับ สะดุ้งทันที มองไปรอบๆด้วยความกลัว
“ใครๆ ใครร้องครับ ผมไม่เห็นมีใครนอกจากเราสามคนเลยครับ คุณทิน”
“หูนายแว่วไปเอง ทิน”
“ไม่แว่วครับ เรามาพิสูจน์กันมั้ยครับ ว่าผมไม่บ้า พรุ่งนี้อาเอาแก้วสุริยกานต์ไป ให้ปริตตาคนที่อาเห็น แล้วมาดูกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น” ภาธรมองทินเทพ แล้วกลับมามองแก้วสุริยกานต์ อย่างไม่แน่ใจว่าจะเกี่ยวกับการช่วยปริตตา
เช้าวันใหม่ ในมหาวิทยาลัย เจ้าฟ้าทิพฉายกำลังนั่งอ่านหนังสือใต้ร่มไม้สวย ภาธรเดินมา มองเห็นเจ้าฟ้าทิพฉายผมปลิวเบาๆ นั่งอ่านหนังสือเป็นภาพสวยงาม นะโม หว่าหวาวิ่งเข้ามานั่งข้างเจ้าฟ้าทิพฉาย เจ้าฟ้าทิพฉายหันไปมอง “ปริตตา ไปเยี่ยมแสงจันทร์กัน”
เจ้าฟ้าทิพฉายตาวาบ ภาธรเดินมาถึงพอดี นะโม หว่าหวาหันไปไหว้ภาธร ภาธรยกมือรับไหว้
“เรากำลังชวนปริตตาไปเยี่ยมแสงจันทร์ที่โรงพยาบาลค่ะ”
“ฉันไม่ว่าง”
“แต่แสงจันทร์น่าสงสารมากเลยนะ ท่องหนังสือจนวูบ ตกตึกลงมา”
“โชคดีที่ไม่ตาย .. แต่ก็เป็นเจ้าหญิงนิทรา ไม่รู้จะฟื้นวันไหน”