บทละครโทรทัศน์ รากบุญ 2 (รอยรักแรงมาร) ตอนที่ 17
อยุทธ์กำลังดูเหรียญในมือ โดยมีทวีอยู่ใกล้ๆ เหรียญในมือของอยุทธ์เป็นสีน้ำตาลเข้ม จากเดิมที่เป็นเพียงแค่สีน้ำตาลอ่อนๆ
“เหรียญมีสีเข้มขึ้น แสดงถึงกิเลสที่สะสมในเหรียญเพิ่มมากขึ้นด้วย ต่อไป คุณต้องระวังให้มาก อย่าขอพรอีกนะครับ เพราะเราไม่รู้เลย ว่าถ้าเหรียญสะสมกิเลสได้มากๆ จะเกิดกล่องรากบุญขึ้นมาใหม่ตอนไหน”
“ผมก็กลัวเหมือนกันครับลุง กิเลสมนุษย์มีพลังมหาศาลแล้วก็ไม่มีวันสิ้นสุด แค่ครั้งแรกที่ผมขอพร ก็เหมือนถูกดึงดูดซะแล้ว ไม่แปลกใจเลย ที่พี่อรถึงถอนตัวไม่ขึ้น”
“นั่นแหละ ผมกับหนูเจถึงไม่อยากให้คุณยุ่งเกี่ยวกับมันตั้งแต่ต้นไงล่ะ แต่คราวนี้มันสุดวิสัย แล้วคุณก็ทำไปเพื่อช่วยหนูเจกับแม่ด้วย กิเลสในเหรียญคงไม่รุนแรง เท่ากับการขอเพื่อตัวเองหรอกครับ”
ขณะนั้นเอง โอ้เอ้ก็เข็นศพเข้ามาในห้องเป็นศพของแป้ง เด็กสาววัยประมาณ 20-21 “ศพใหม่มาแล้วลุง มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ”
“ขยันผิดปกติโว้ย จะเอาโบนัสรึไง”
โอ้เอ้ยิ้มแหยๆ “ได้ก็ดีลุง ช่วยบอกพี่เจให้หน่อยสิ”
“อู้ทุกวัน ขยันวันเดียวจะเอาโบนัสเลยเหรอไอ้โอ้เอ้ ไปเตรียมเครื่องไม้เครื่องมือได้แล้วไป”
ทวี อยุทธ์ และโอ้เอ้ แยกย้ายกันไปเตรียมเครื่องมือในการแต่งศพ โดยปล่อยศพของแป้งทิ้งเอาไว้
ขณะนั้นเอง ป้าจวงก็เปิดประตูห้องเข้ามา โดยมีศรีจันทร์ตามหลังมา ศรีจันทร์เป็นเศรษฐีนีต่างจังหวัด อายุเกือบ 50 ขาเสียข้างหนึ่ง จึงต้องใช้ไม้เท้าเดินกะเผลกเข้า
“แป้ง แป้งลูกแม่” ศรีจันทร์เข้าไปกอดศพแป้งร้องไห้เสียใจ ป้าจวงเดินน้ำตาท่วมตาจับมือแป้งเอาไว้ ทั้งสามคนหันมามองมาทางป้าจวง
“ขอโทษนะครับ ที่นี่ญาติเข้ามาไม่ได้นะครับ”
ศรีจันทร์ ป้าจวงหันไปมอง แล้วก็ต้องตกใจนึกไม่ถึง “พี่ทวี”
ลุงทวีงงไปหมด คิดไม่ถึงว่ารู้จักตนด้วย
ศรีจันทร์กับป้าจวงกำลังนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้น โดยมีอยุทธ์ ทวี และโอ้เอ้ นั่งฟังอยู่ใกล้ๆ
ศรีจันทร์เล่าให้ฟัง “มีคนฆ่าลูกฉันจริงๆนะพี่ทวี มันไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่ไม่มีใครฟังฉันซักคน”
ทวีถอนใจด้วยความสงสาร “เวรกรรมจริงๆ ไม่ได้เจอกันเป็นสิบๆปี พอมาเจอกันก็ดันเป็นงานศพหลานซะนี่”
“แล้วนี่ไปแจ้งความรึยังครับ” อยุทธ์ถาม