บทละครโทรทัศน์ รากบุญ 2 (รอยรักแรงมาร) ตอนที่ 14
ลาภิณโยนหมอนกับหมอนข้างลงบนเตียง ลาภิณโยนหมอนลงต่อหน้าเจติยา
เจติยามองด้วยความตกใจร้องถาม “นี่มันอะไรคะคุณต้น”
“จะอะไร ฉันก็กลับมานอนห้องฉันน่ะสิ”
“แต่คุณบอกว่าคุณจะแยกห้องนอนกับเจ จนกว่าคุณจะจำเจได้ไม่ใช่เหรอคะ”
“ฉันเคยพูดแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันแค่ย้ายไปนอนห้องอื่น แล้วเธอก็ทึกทักเอาเองตะหาก”
เจติยาคิดทบทวนก็ยิ่งหน้าเสียหนักขึ้น เพราะเป็นอย่างที่ลาภิณพูดจริงๆ
ลาภิณแกล้งทำเป็นหาว แล้วทิ้งตัวลงนอนลงบนเตียง “ง่วงจังเลย ว่าไง จะนอนรึยัง” พร้อมกับตบเตียงเรียกเจติยามานอนข้างๆ
เจติยากลัวรีบหยิบหมอนกับผ้าห่มของตัวเองขึ้นมา “งั้นฉันไปนอนห้องอื่นเองก็ได้”
ลาภิณหยิบหมอนตาม “งั้นฉันไปด้วย”
“นี่คุณ...”
“นี่บ้านฉัน ฉันจะนอนห้องไหนก็ได้”
เจติยาเจ็บใจ สะบัดผ้านวมปูพื้นมุมห้องแล้วทิ้งหมอนก่อนจะลงไปนอนกับพื้นแทน พอเจติยาทิ้งหัวลงหมอนก็เห็นลาภิณมานอนยิ้มอยู่แล้วข้างๆ เจติยาสะดุ้ง
“ใจตรงกันเลย วันนี้ฉันอยากนอนพื้นพอดี”
เจติยาเจ็บใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ดึงผ้านวมพร้อมผลักลาภิณออกไปแล้วเอาผ้านวมม้วนตัวเองห่อเหมือนดักแด้ แล้วหันหลังให้ลาภิณป้องกันตัวเองเต็มที่ ลาภิณเห็นแล้วอดขำไม่ได้ รู้สึกสะใจเล็กๆที่ได้เอาคืนเจติยาบ้างก่อนจะนอนยิ้มๆ อยู่ตรงนั้นไม่ลุกไปนอนบนเตียงแต่อย่างใด
เจติยาเดินนำลงบันไดมาตอนเช้าวันใหม่
ลาภิณเดินนวดหลังยืดเส้นตามลงมา “โอ๊ย ปวดหลังจังเลย”
“สมน้ำหน้า”
ขณะนั้นเอง เจติยาก็เหลือบเห็นนิษฐานั่งรออยู่ในห้อรับแขกด้วยสีหน้าเครียดๆ เจติยารีบเข้าไปหาเพื่อน“อ้าวฐา มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อกี๊นี้เอง เด็กบอกแกยังไม่ตื่น ฉันเลยไม่ให้ไปปลุก”
“ทานข้าวเช้าด้วยกันนะฐา เดี๋ยวผมไปบอกให้แม่ครัวเตรียมให้” ลาภิณทักทายยิ้มแย้ม
“ขอบคุณค่ะ”
ลาภิณเดินเลี่ยงออกไป