บทละครโทรทัศน์ รากบุญ 2 (รอยรักแรงมาร) ตอนที่ 6 หน้า 4
วนันต์ขบกรามแน่นเจ็บใจเถียงไม่ออก กสิณจ้องหน้าวนันต์แล้วอธิบายต่อ “ฉันจะไม่มีทางเติบโตหรือมีพลังเพิ่มขึ้นเลย ถ้าไม่มีกิเลสของพวกคุณ มนุษย์มักจะโทษว่าปิศาจชักนำไปในทางที่ผิด แต่แท้ที่จริงแล้ว สิ่งที่พามนุษย์ไปสู่จุดจบก็คือตัวมนุษย์เอง ปิศาจมีหน้าที่แค่อำนวยความสะดวกเท่านั้นเอง” กสิณหัวเราะเยาะหยันในที
วนันต์ฟังแล้วได้แต่ขบกรามแน่นมือสั่นด้วยความแค้น “แล้วฉันต้องทำยังไง แกถึงจะยอมปล่อยลูกสาวฉัน”
“คุณก็รู้นี่ มีอยู่สองทาง ถ้าพิมพ์อรไม่ตาย ก็ต้องยกเหรียญให้คนอื่น แต่ฉันว่าพิมพ์อรไม่เลือกทำทั้งสองทางนั่นแหละ”
วนันต์แค้นจนน้ำตาคลอเบ้า แต่ด้วยสภาพตอนนี้ ตนช่วยอะไรลูกไม่ได้เลย และลูกก็ไม่มีทางเชื่อตนด้วย
ที่ห้องนอนเจติยากำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอ่านหนังสือ ระหว่างรอลาภิณอยู่ เจติยาหาวและง่วงมาก แต่ก็อยากรอลาภิณกลับมาก่อน ขณะนั้นเอง ลาภิณก็เปิดประตูเข้ามา เจติยาลุกไปหา
“ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะเจ ดึกแล้วนะ”
“ถ้าคุณยังไม่กลับ เจนอนไม่หลับหรอกค่ะ”
ลาภิณยิ้มรับหอมแก้มเจติยาพร้อมกล่าวชม “น่ารักจริงๆเลย ภรรยาใครเนี่ย”
เจติยายิ้มๆแล้วรับเสื้อนอกของลาภิณมา “ดินเนอร์กับพวกนักธุรกิจเป็นยังไงบ้างคะ”
ลาภิณปลดกระดุมเสื้อไปคุยไป “ก็ดีจ้ะ ได้เปิดหูเปิดตา แต่ละคนเค้าก็มีมุมมองที่ผมคิดไม่ถึงเหมือนกัน ผมอาบน้ำก่อนนะ เจง่วงก็นอนไปเลยไม่ต้องรอ” ลาภิณถอดเสื้อเชิ้ตออกแล้วทำท่าชู๊ตบาสโยนเสื้อลงตระกร้าแต่ไม่ลง ทำหน้าเสียดาย
เจติยาแซวประชด “แม่นมาก”
ลาภิณทำหน้าตากรุ้มกริ่มขี้เล่นขึ้นมาบ้าง “หมู่นี้ว่างไม่ตรงกัน ไม่ค่อยได้ซ้อมก็เงี้ย ยิงไม่ค่อยแม่น..คืนนี้ซ้อมกันหน่อยป่ะ”
เจติยาได้ฟังรู้สึกเขินรีบไล่ส่งตัดบททันที “รีบไปอาบน้ำเลยไป”
ลาภิณเดินเข้าห้องน้ำไป แต่ยังไม่วายโผล่หน้าออกมายิ้ม “ไม่ซ้อมจริงเหรอ”
“คุณต้นจะตีสองแล้วนะ”
ลาภิณปิดประตูห้องน้ำไปพร้อมกับพูด “ไนท์ครับ”
เจติยายิ้มๆ เดินไปเก็บเสื้อเชิ้ตลาภิณที่ขยำเป็นก้อนขึ้นมาคลี่ออกให้ดีๆ ก่อนจะทิ้งลงตระกร้าผ้า แต่เสี้ยววินาทีนั้น เจติยาเหลือบมองไปที่เสื้อเห็นเส้นผมยาวของผู้หญิงติดอยู่ที่เสื้อ เจติยาดึงเส้นผมจากเสื้อขึ้นมาดู เป็นเส้นผมยาวของผู้หญิงแน่นอน
เจติยานิ่งๆไปเล็กน้อย แต่ไม่ติดใจอะไรเพราะไว้ใจในตัวลาภิณ เจติยาทิ้งเสื้อลงตระกร้าผ้า เอาเส้นผมไปทิ้งขยะ แล้วเดินขึ้นเตียงไปนอนห่มผ้าเป็นปกติไม่ได้เก็บมาคิดติดใจอะไรให้ไม่สบายใจต่อ