บทละครโทรทัศน์ สายลับรักป่วน ตอนที่ 22 หน้า 5
มณีมาลาอุ้มรันจะพาหนี แต่โทนี่เข้าไปหา ดินเข้าไปสู้กับโทนี่ โทนี่ต่อยดินลงไปกอง แล้วรีบไปหามณีมาลาแล้วยื้อแย่งรันกับมณีมาลา โทนี่ใช้มีดในมือแทงเข้าไปที่ท้องของมณีมาลาจนเธอเจ็บทรุดลงกับพื้น โทนี่อุ้มรันขึ้นมาแล้วเดินไปที่ประตู ดินเห็นมณีมาลาถูกแทงก็รีบเข้าไปหา
มณีมาลาร้องด้วยความเจ็บปวด “ช่วยด้วย...มันแทงฉัน ไอ้บ้า...ดิน...ช่วยแม่ด้วย”
โทนี่หันมาบอกดิน “แกรีบพาแม่ยายตัวแสบของแกส่งโรงพยาบาลก่อนจะดีกว่า ไม่งั้นมันตายแน่ แล้วเตรียมสร้อยเอามาคืนฉันด้วย เดี๋ยวฉันจะติดต่อแกเอง”
โทนี่อุ้มรันออกไป ดินจะตามโทนี่แต่ถูกลูกน้องยศพลขวางไว้ ดินสู้กับพวกมัน โทนี่พารันขึ้นรถแล้วขับออกไป ดินสู้กับลูกน้องยศพลจนทั้งหมดหนีไป แล้วดินก็วิ่งไล่ตามรถของโทนี่
ดินวิ่งเลาะไปตามถนน เพื่อไล่ตามรถของโทนี่ โทนี่ขับรถไปหันมองกระจกหลังเห็นดินวิ่งตามก็ยิ้มเยาะ โทนี่เหลือบเห็นมอเตอร์ไซค์ขี่มาเทียบรถตัวเองก็เลยปาดหน้ามอเตอร์ไซค์ให้มอเตอร์ไซค์หักหลบไปชนดิน แต่ดินพลิกตัวกระโดดหลบรอดมาได้ ดินวิ่งไล่ตาม แต่หาตัวช่วยหยิบจักรยานที่จอดอยู่ข้างทางมาปั่นไล่ตาม ดินปั่นจักรยานแต่ถูกโทนี่ขับรถปาดจนเสียหลักล้มไป ดินหยิบสเก็ตบอร์ดที่เด็กเล่นอยู่เอามาใช้ตาม เขาเกาะไปตามรถคันอื่นๆ เพื่อตามโทนี่ ดินตามมาจนทันแล้วแซงไปขวางหน้ารถของโทนี่ไว้ ดินชักปืนออกมาชี้ไปที่โทนี่ โทนี่ตัดสินใจเหยียบคันเร่งแรงขึ้นพุ่งเข้าชนดิน ดินกระโดดหลบไต่ไปตามหลังคารถของโทนี่แล้วลงมายืนมองรถของโทนี่ที่แล่นไป ดินกำลังจะวิ่งตาม แต่รถคันหลังที่ตามมาเบรกไม่ทันชนดินจนกระเด็น
ดินกับมณีมาลาถูกเข็นมาบนเตียงเข้าห้องผ่าตัด มณีมาลาร้องเจ็บปวดโวยวาย“เร็วๆ สิ เดี๋ยวฉันก็ตายกันพอดี...โอ๊ย เจ็บจะแย่อยู่แล้ว” ทั้งสองถูกพยาบาลเข็นมาบรรจบเคียงข้างกัน ดินสลบอยู่แต่มณีมาลายังมีสติหันไปเห็นดินก็โวยวาย “ไอ้ลูกเขยบ้า ปล่อยให้ฉันนอนเจ็บอยู่คนเดียว อยากให้ฉันตายมากนักรึไง...โอ๊ย...”
ดินได้สติขึ้นมามองมณีมาลา เตียงของทั้งสองยังถูกเข็นเคียงข้างกันไป “คุณแม่เป็นไงบ้างครับ” ดินถามด้วยความเป็นห่วง
“ยังมีหน้ามาถามอีก ...” มณีมาลากลัวตายเริ่มสั่งเสียกับดิน “ถ้าฉันเป็นอะไรไป นายต้องดูแลรันให้ดีๆ นะ รันน่ะขี้ใจน้อย ใจร้อน อย่าถือสาหาความอะไรรันนะ...”
“ผมไม่เคยถือโทษโกรธอะไรรันเลยครับ คุณแม่ไม่ต้องห่วงหรอก”
“รักรันให้มากๆ นะ ฉันเลี้ยงดูรันมายิ่งกว่าไข่ในหิน ประคบประหงมอย่างดี รันอยากได้อะไรฉันก็หาให้”
“แม่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมต้องช่วยรันให้ได้ แม้จะต้องเอาชีวิตของผมเข้าแลกก็ตาม”
แล้วเตียงของทั้งสองก็ถูกเข็นแยกกันไป