บทละครโทรทัศน์ กลกิโมโน ตอนที่ 14 หน้า 3
“ฮิคาริ ไม่ว่าเธอจะคิดอะไรอยู่ แต่ชั้นอยากให้เธอรู้ว่ารอยยิ้มของเธอทำให้ชั้นมีความสุข ชั้นขอให้ได้เห็นรอยยิ้มของเธอเหมือนเดิมได้มั้ย”
“ถ้าอย่างนั้นท่านชายบอกชั้นได้ไหมคะ ว่าความจริงแล้วท่านชายเป็นใคร”
“เธอรู้ดีว่าชั้นเป็นใคร”
รินดาราแปลกใจ “ชั้นน่ะเหรอคะที่รู้”
“ใช่..เธอรู้..ลองคิดดูให้ดีๆสิ แต่อย่าคิดด้วยสมอง ต้องใช้หัวใจคิด แล้วเธอจะรู้คำตอบว่า ชั้นเป็นใคร”
รินดารามองโฮชิโนโอจิอย่างแปลกใจ
ห้องกิโมโนโฮชิบนหอคอย ย่ามิกิพูดกับโฮชิโนโอจิที่ยืนมองกิโนโฮชิซึ่งแขวนอยู่ตรงหน้า
“ทำไมท่านชายไม่บอกความจริงกับเธอไปเลยล่ะคะ ว่าท่านชายเป็นใครและตัวคุณรินดาราเป็นใคร”
“ชั้นยังทำใจไม่ได้หรอกมิกิ แค่ฮิคาริสงสัยว่าชั้นคือคนที่มีชีวิตอยู่เมื่อห้าสิบปีที่แล้ว เธอยังมองชั้นเหมือนเป็นตัวประหลาด แล้วถ้าฮิคาริรู้ความจริงทั้งหมดในตอนนี้แล้วเกิดกลัวชั้นขึ้นมา....” โฮชิโนโอจินิ่งไป
ย่ามิกิรู้ทันความรู้สึกโฮชิโนโอจิ “แค่เธอกลัวท่านชายเพียงวินาทีเดียว ก็ทำให้ท่านชายทรมานมากกว่าเวลาที่ต้องติดอยู่บนโลกถึงสี่ร้อยปี”
“ใช่..แม้วินาทีเดียว ชั้นก็ไม่อยากถูกมองด้วยสายตาแบบนั้น”
“เฮ้อ...งั้นเราก็ต้องรอให้รินดารารู้ความจริงด้วยตัวเองแบบนี้ต่อไปใช่มั้ยคะ แล้วจะเมื่อไหร่ล่ะคะ เพราะเธอก็ดันไปรับปากอาคิระว่าจะไม่ขึ้นมาที่หอคอยอีกจนกว่าอาคิระจะอนุญาต”
“เมื่อถึงเวลาที่เธอพร้อมทำหน้าที่ ที่เมียวโจเลือกอวตารลงมาในร่างของเธอ” โฮชิโนโอจิพูดพร้อมกับยื่นมือไปลูบที่ลายปีกนกกระเรียนสีทองบนกิโมโนโฮชิ “หน้าที่ค้นหาเส้นไหมจากขนนกกระเรียนทองคำ แล้วนำมาปักลายบนกิโมโนของชั้นให้เสร็จสมบูรณ์ เพื่อส่งชั้นกลับสู่สวรรค์อีกครั้ง”
รินดาราคุยโทรศัพท์กับแม่อยู่ในห้องนอน “จริงๆนะคะแม่ ท่านชายโฮชิคือคนที่มีอายุมานาน แต่เขาไม่แก่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลย”
ดวงดาวคุยโทรศัพท์อยู่ในบ้าน “จะเป็นไปได้ยังไง อาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้นะดารา”
“หนูว่าไม่ใช่หรอกค่ะ ท่านชายกับคุณย่ามิกิต้องมีความลับอะไรปิดบังอยู่”
“เขามีความลับอะไรมันก็เรื่องของเขา ระวังหนูจะไปยุ่งวุ่นวายกับเขามากเกินไปนะลูก”
“ถ้าไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับหนู หนูก็ไม่อยากยุ่งหรอกค่ะ แต่หนูแค่อยากรู้ว่าทำไมยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งสงสัยเรื่องของท่านชายมากเท่าไหร่ หนูก็จะยิ่งเจ็บปานที่หลังและเจอเรื่องไม่น่าเชื่อมากขึ้น แล้วอีกอย่างท่านชายก็พูดแปลกๆเหมือนกับว่า หนูเคยรู้จักเขามาก่อน...ไม่แน่นะคะแม่ เรื่องที่หนูรู้ทั้งหมดนี้อาจจะเกี่ยวกับคำตอบที่หนูตามหาอยู่ก็ได้”
ดวงดาวเป็นห่วงได้แต่เตือน “งั้นก็ระวังๆ ด้วยแล้วกันนะลูกนะ”
“ค่ะแม่” รินดารานึกได้ “แม่คะพ่อเป็นยังไงบ้างคะ”