บทละครโทรทัศน์ กลกิโมโน ตอนที่ 3 หน้า 5
ซาดาโกะยื่นมือไปจับมือท่านชายแล้วเดินตามท่านชายไปด้วยรอยยิ้ม แล้วทั้งสองก็เดินตามทางที่มีแสงสว่างจ้า
สภาพถนนในเมืองสึกิกลับมาเป็นปกติชาวเมืองที่เดินอยู่เริ่มเดินต่อ คนขี่จักรยานที่กำลังจะล้มก็ล้มลงไปกับพื้น โฮชิโนโอจิที่ยืนเงยหน้ามองท้องฟ้าในสภาวะปกติที่เป็นมนุษย์ ก่อนจะหันไปทางมิกิที่เดินเช็ดน้ำตาเข้ามาด้านหลัง
“อย่าร้องไห้ไปเลยมิกิ ซาดาโกะไปสบายแล้ว”
“ค่ะท่านชาย” แต่ขาดคำย่ามิกิกลับปล่อยโฮ สะอื้นร้องไห้อย่างกลั้นไม่อยู่
โฮชิโนโอจิหันมองมิกิพร้อมกับยิ้มเอ็นดู “ขี้แยตั้งแต่เด็กยันแก่เลยนะมิกิ”
“ก็ดิชั้นกลั้นไม่อยู่จริงๆนี่คะ เคยเห็นกันมานานแล้วต้องมาตายจากกัน ก็อดใจหายไม่ได้”
“ชั้นเองก็ใจหายที่ต้องเห็นคนดีๆของมิยาคาวะหลายคนจากไป ตลอดช่วงเวลาที่อยู่ที่นี่ แต่ชั้นก็ภูมิใจที่คนดีๆจะได้เห็นสภาวะเทพเจ้าของชั้น และชั้นก็ได้ทำหน้าที่ส่งพวกเขา”
“งั้นดิชั้นก็คงบุญน้อยแล้วสิคะ..เพราะถ้าความหวังที่ท่านชายรอเป็นจริงขึ้นมา แล้วท่านชายได้กลับสวรรค์ก่อนที่
เวลาของดิชั้นจะมาถึง” มิกิหน้าเศร้า
“กลัวว่าชั้นจะไม่ได้ส่งเธองั้นเหรอ” โฮชิโนโอจิยิ้มกวนๆ “มิกิ..ชั้นว่าเธอแก่ง่ายตายยากนะ ยังไงเธอก็อยู่อีกนานเชื่อชั้นสิ”
มิกิชะงัก “ท่านชาย !!”
โฮชิโนโอจิยิ้มชอบใจแล้วเดินออกไปตามถนนในเมือง มิกิมองตามค้อนงอนๆก่อนจะรีบเดินตามท่านชายกลับคฤหาสน์
บริเวณสะพานข้ามคลองใกล้กับทางลาดใต้ซุ้มดอกไม้
อายูมิเข็นรถตามหาอาคิระมาตามทาง “คุณอาขา คุณอาอยู่ที่ไหน ฮือๆๆๆ” ระหว่างนั้นล้อรถอายูมิกำลังจะเลื่อนลงไปสู่ทางลาดที่พุ่งตรงไปชนขอบรั้วเหล็ก อายูมิเพิ่งรู้ตัวเลยตกใจ รถเข็นพุ่งไปตามทางลาดด้วยความเร็ว อายูมิร้องเสียงดังลั่น...กรี๊ดดดดดดดด
รถเข็นกำลังจะล้มแต่ทันใดนั้นรินดาราก็พุ่งตัวเข้ามาคว้ามือจับรถเข็นเอาไว้และหยุดรถได้ทันท่วงที ส่วนอายูมิ ยังนั่งกลัวตัวสั่นหลับตาปี๋
“หนูจ๊ะ..หนูปลอดภัยแล้วจ้ะ..ไม่เป็นอะไรแล้ว”
อายูมิค่อยๆลืมตาขึ้นมา เห็นเจ้าหญิงแสนสวยยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น อายูมิร้องไห้โผกอดเจ้าหญิงทันที “ฮือๆๆๆ หนูกลัว..หนูกลัว..ฮือๆๆ”
“ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ..พี่อยู่นี่แล้ว..ไม่ต้องกลัวนะ” รินดาราบีบมือ ช่วยเช็ดน้ำตาปลอบใจ จนอายูมิเริ่มหายตื่นกลัวและตกใจ “เก่งมากจ้ะ..ทีนี้ช่วยบอกพี่หน่อยได้มั้ยว่าหนูชื่ออะไร พี่จะได้ช่วยตามหาผู้ปกครองให้”
“หนูชื่ออายูมิค่ะ”