บทละครโทรทัศน์ ดวงใจในไฟหนาว ตอนที่ 4 หน้า 5
“เอ ถ้ายังไง คุณกลับมาใหม่ได้ไหมคะ ทางเราขอเวลาสักครู่”
เยี่ยมยุทธ เดินเข้าไปด้านใน เดินบุกเข้ามา เปิดแฟ้มทันที
“เอ๊ะคุณเข้ามาไม่ได้นะคะ” แฟ้มข้างในว่างเปล่า มีรอยฉีกขาด “แฟ้มถูกฉีก”
“นี่คุณไม่มีสิทธิ์เข้ามานะ” เยี่ยมยุทธเข้ามาดูหน้าจอ มีข้อความโชว์ขึ้นมา “files not found”
“ไฟล์หายไป เกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง”
เจ้าหน้าที่เองไม่เคยพบเหตุการณ์แบบนี้เหมือนกัน ก็เลยมีอาการอึ้งๆ “นานตั้ง 20 กว่าปีแล้ว ใครจะไปทราบล่ะคะ พวกเรายังไม่มีใครมาทำงานที่นี่หรอก ไม่มีใครรู้ คุณออกไปเลยนะ”
“เขาเป็นน้อง ญาติคนเดียวของผม ผมจะฟ้องพวกคุณ ฟ้องทุกคน”
เจ้าหน้าที่เสียงอ่อนลงนี่คือสิ่งที่กลัวมาตั้งแต่ต้น จึงไม่อยากให้เยี่ยมยุทธได้ดูเอกสาร
“ขอร้องเถอะค่ะ พวกเราตั้งใจทำงานเพื่อเด็ก ถ้าคุณฟ้อง คุณก็ไม่เจอน้อง แถมยังทำให้พวกเราที่ไม่มีความผิด พลอยลำบากไปด้วย” เยี่ยมยุทธเครียด ใครเป็นคนมาฉีกเอกสารพวกนี้ไป ฉีกไปทำไม
บ้านเยี่ยมยุทธ เยี่ยมยุทธเดินเข้าบ้านมา เศร้าหมดหวัง “ใครปกปิดหลักฐาน ใคร ใครกัน”
เสียงร้องไห้ ของน้องจากฉากไฟไหม้ ดังเข้ามาในหัว เยี่ยมยุทธปวดหัว ขาอ่อนแรงจนเซไปพิงผนัง อาการไมเกรนขึ้นมาอีก เยี่ยมยุทธ เครียดมาก เลยปวดหัวขึ้นมาแบบฉับพลัน “น้องอยู่ไหน น้องอยู่ไหน โอย ปวดหัว”
เสียงร้องไห้ดังลั่นในหัวดังต่อเนื่องบีบหัวใจ เยี่ยมยุทธนั่งลง มือถือสั่น เป็นชื่อปิ่นมุก เยี่ยมยุทธเอาออกมาดู แต่ปวดหัวจนไม่อยากรับสาย เลยวางไว้มุมหนึ่ง แล้วไปอาเจียนที่ถังขยะ
บ้านศิลาทอง ห้องนอนปิ่นมุก ปิ่นมุกรอสาย แต่เยี่ยมยุทธไม่รับสาย ปิ่นมุกในชุดนอนไม่ยอมออกจากห้องนอน เอาแต่นั่งกลุ้มบนเตียงมาตลอดทั้งวัน “คุณเยี่ยมอยู่ไหนนะ ….โฮ้ย”
สายโทรเข้ามาเป็นสายจาก เปรมจิต ในชื่อว่า mom ปิ่นมุกเบื่อๆ กดรับ แล้วตะโกนใส่ทันที
“ตัดทิ้งหนูไปจากกองมรดก ตัดทิ้งหนูออกไปจากชีวิตแม่เลยสิคะ หนูไม่แคร์หรอก”
เสียงเปรมจิตเยือกเย็น เข้มข้น ดังมา “ฉันแค่จะบอกแกว่า ต่อให้แกติดปีกหนีฉันยังไง แกก็หนีฉันไม่พ้น
พรุ่งนี้แกต้องไปทำงาน เลิกบ้าผู้ชายเสียที....” เปรมจิตวางสายคลิ๊ก ปิ่นมุกโกรธ เขวี้ยงโทรศัพท์ลงบนเตียง
“สั่งๆๆ เคยฟังอะไรใครไหม ....ฮึ่ย” ปิ่นมุกเครียด คิด แล้วก็ปิ๊ง
“พอกันทีกับการร้องไห้คร่ำครวญ ถึงเวลาแล้ว พอกันที” ปิ่นมุก ลุกจากเตียงไปเอาเสื้อผ้าในตู้
หน้าบ้านศิลาทอง ปิ่นมุกในชุดสาวเปรี้ยวไปเที่ยวกลางคืน เดินออกมาจากบ้านไปขึ้นรถตัวเอง ชายฉกรรจ์เดินมาขวาง