บทละครโทรทัศน์ ดวงใจในไฟหนาว ตอนที่ 11 หน้า 2
“พระธุดงค์หรือครับ อ๋อ นึกออกแล้ว ท่านเดินป่าเข้าไปเส้นทางนี้ครับ ที่น้ำตกตรงนี้นะครับ”
เจ้าหน้าที่เอาแผนที่มา กากบาทชี้ให้เยี่ยมยุทธดู
“ขอบคุณมากครับ” เยี่ยมยุทธดีใจมาก เดินกลับมาที่รถ “ได้เรื่องแล้ว รู้แล้วว่าพระอ๊อดอยู่ไหน”
ดาวเหนือไม่สนใจ เรื่องไหนทั้งนั้น หน้านิ่ง เบื่อหน่าย ดาวเหนือกอดอกไม่มองหน้า เยี่ยมยุทธไม่สนใจกระตือรือร้นมาขึ้นรถ มือถือเยี่ยมยุทธดังขึ้น ทั้งสองมองที่หน้ามือถือเป็นรูปปิ่นมุกโชว์หราอยู่ เยี่ยมยุทธคิดเล็กน้อยแล้วไม่สนใจ ขับต่อไปเหมือนเดิม “เรารีบไปดีกว่านะ”
“คุณปิ่นโทรมา ...” ดาวเหนือมองหน้าเยี่ยมยุทธ เยี่ยมยุทธไม่สนขับรถไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่สนใจที่จะรับสาย ทำให้ดาวเหนือโกรธ “อืม เ-ล-ว ได้ใจ!” เยี่ยมยุทธทำไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป
บ้านศิลาทอง เปรมจิตแต่งตัวสวยเดินลงมา เจอปิ่นมุกหน้ามุ่ยง่วนอยู่กับโทรศัพท์
“ยังไม่แต่งตัวอีกหรือ ฉันบอกแกแล้วไง ค่ำนี้มีงานเลี้ยงบ้านคุณชิตพล แกต้องไปกับแม่”
“ไปคุยกันเรื่องนโยบายแบงก์ชาติน่ะหรือ ฝันไปเถอะว่าหนูจะไปงานแก่ๆ น่าเบื่อๆ แบบนั้น”
“ก็แกรับปากแล้วไงว่าจะไป”
“เมื่อวานคุณเยี่ยมต่างหากบอกว่าจะไป แต่ตอนนี้เขาหายไปไหนก็ไม่รู้ ไม่ยอมรับสายอีกแล้ว”
“เขาไม่รับสายแกบ่อยหรือ”
“เขาบ้างานน่ะค่ะ กลางคืนดูข่าว แชทกับพวกนักลงทุน กลางวันก็เทรด เวลาทำงาน เขาไม่ค่อยรับสายใคร
“ข้อเสียของนายคนนี้คือความลึกลับนี่แหล่ะ อืม...” เปรมจิตคิด “จินดาไม่เคยเป็นแบบนี้ นายคนนี้ไปหว่านเสน่ห์อีท่าไหนก็ไม่รู้ ถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้”
“เสียใจล่ะสิ ที่จินดาไม่ได้ดีเลิศประเสริฐศรีอย่างที่คุณแม่คิด ฮึ ความบ้าผู้ชายน่ะ มันก็ฝังอยู่ในชะนีทุกตัวนั่นแหล่ะ หนูกับมัน ต่างกันก็แค่แอ๊บหรือไม่แอ๊บแค่นั้น เลิกหลงเลิกเอ็นดูจินดามันเสียทีเถอะ”
“ฉันขอเตือนแล้วจำไว้เลยนะว่านายคนนี้เจ้าชู้ไม่เบา สุดท้ายไม่ใช่มีเมียมีลูกซุกไว้ที่ไหนนะ ถึงเวลานั้นอย่ามาเรียกหาฉันก็แล้วกัน” เปรมจิตเชิดเดินออกไป ปิ่นมุกเอะใจกับคำพูดของแม่ คิดตาม
เขาใหญ่ ปากทางเดินขึ้นเขา เยี่ยมยุทธ เอารถมาจอด ตามแผนที่ระบุว่านี่คือทางเดินไปน้ำตก
“เราเอารถเข้าไปไม่ได้แล้ว ผมจะเดินไปทางนี้ ไปด้วยกันนะ ผมไม่อยากทิ้งคุณไว้คนเดียว”
ดาวเหนือกอดอกไม่มองหน้า
“สัญญาณโทรศัพท์แถวนี้ไม่มีนะคุณ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ ผมจะทำยังไง มาเร็ว ลุกๆ”
เยี่ยมยุทธลากดาวเหนือลงจากรถ “ปล่อย ปล่อยฉัน เลิกจับมือถือแขนฉันซะที ไป๊” ดาวเหนือผลักออก