บทละครโทรทัศน์ ดวงใจในไฟหนาว ตอนที่ 11 หน้า 3
“เย็นมากแล้ว จะมืดแล้วด้วย เวลาไม่มีแล้ว มานี่”
เยี่ยมยุทธเข้าไปดึง ดาวเหนือสะบัดและบางครั้งก็ตี เพื่อให้ไม่ต้องมายุ่งกับตน
“โอ๊ย เจ็บๆๆ ....เฮ้ย ทำไมต้องทำร้ายร่างกายกันด้วยเนี่ยคุณเอาใหญ่แล้วนะเดี๋ยวนี้”
“ฉันไม่ไป ฉันไม่ชอบวิธีที่คุณทำกับฉัน ไม่ชอบวิธีที่คุณโกหก จะไปฟังเทศน์ฟังธรรมอะไรนั่นก็ปัญหาของคุณ ฉันไม่สน ฉันไม่ไป”
เยี่ยมยุทธเครียด “โธ่โว้ย งั้นคุณรออยู่นี่ นี่กุญแจรถ ถ้ามืดแล้วผมไม่กลับออกมา คุณขับรถนี่กลับไปทางเดิม ไปอยู่กับเจ้าหน้าที่อุทยาน ในป่านะคุณอันตรายมาก จากทั้งคนทั้งสัตว์นั่นแหล่ะ เออแล้วนี่ขับรถเป็นไหมล่ะเนี่ย”
ดาวเหนือเครียด คิด เมินไม่ตอบ เยี่ยมยุทธเซ็ง
“ไม่มีเวลาแล้ว ผมต้องไปแล้ว นี่ยังไม่รู้เลยว่าท่านเดินไปถึงไหน อย่าลืมนะ ไม่ต้องรอผม คุณขับรถกลับไปเลย ถ้าผมไม่ออกมา” เยี่ยมยุทธเดินเท้าขึ้นไปตามทางขึ้นเขา เพื่อไปน้ำตก
ทางบนเขา เยี่ยมยุทธเดินไปในป่าสวยงาม มุ่งมั่น มีมานะเพื่อตามหาน้อง
เวลาผ่าน บรรยากาศในป่า นก ต้นไม้ ดาวเหนือมองไปรอบๆ รู้สึกวังเวง กลัวๆ เดินออกมายืนรอนอกรถ มองไปรอบๆ
บ้านพ่อแม่ดาวเด่น บางใหญ่ แดนและเดือนเพ็ญพาคณะมาหา ยืนคุยกับแม่ดาวเด่น
“ไอ้เด่น มันไม่อยู่หรอกพี่แดน ฉันไม่เห็นมันมาหลายเดือนแล้ว”
เสียงเปิดหน้าต่างเคร้งคร้าง เหมือนของหล่น เดือนเพ็ญอยู่ในมุมที่เห็นเงาของดาวเด่นวิ่งออกไป
“นั่น ไอ้เด่น มันหนีไปทางหน้าต่างแล้วค่ะ”
แฟรงค์และตำรวจวิ่งตามออกไปทันทีแยกย้ายกันไป แดนด่าน้องสะใภ้ ก่อนจะวิ่งตามไป “อีน้องเลว มึงโกหกกู”
ซอยแถวบางใหญ่ ดาวเด่นวิ่งมาเจอตำรวจ เลยปีนหนีขึ้นหลังคาหรือกำแพง วิ่งต่อไป ดาวเด่นวิ่งลับมุมออกมา แฟรงค์โผล่มาเตะด้วยท่ายูโด คล่องแคล่วสวยงาม ดาวเด่นสู้ แฟรงค์จับกด
“นี่กล้าสู้พวกเราหรือ ทำผิดแล้วยังไม่ยอมรับผิด”
“โอ๊ยๆ ผมยอมแล้ว ไม่หนีแล้ว” ตำรวจเข้ามาช่วยแฟรงค์จับ “นี่มาจับผมทำไม ผมไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น”
ทุกคนวิ่งตามมาจนทัน เดือนเพ็ญต่อว่า “ตอแหล ถ้าไม่รู้เรื่องแล้วหนีทำไม ขี้ขโมยแล้วยังขี้โกหกอีกนะ”
“ก็ผมกลัวนี่ ตำรวจมา ผมก็ต้องหนีไว้ก่อน”
“ตำรวจเขาเจอภาพในกล้องวงจรปิดแล้วโว้ย เขาจำรองเท้าแกได้ หลักฐานมัดแน่น ดิ้นไม่หลุดแล้ว”