บทละครโทรทัศน์ ดวงใจในไฟหนาว ตอนที่ 9 หน้า 4
“คุณจินดา นี่คุณชอบคุณเยี่ยมมากขนาดนี้เลยหรือครับ โอ๋ๆๆ อย่าร้องเลยนะครับ คุณร้องไห้แบบนี้แล้วผมต้องทำไงล่ะเนี่ย” ดาวเหนือถือปิ่นโตมองจินดาอย่างสงสาร ดาวเหนือเจ็บปวดแทน คนใช้จินดาเดินมาหา ดาวเหนือเดินถอยออกมา แล้วพูดสั่งธุระของตนกับคนใช้ “คุณเปรมจิตให้เอากับข้าวที่คุณพีระชอบมาให้จ้ะ”
คนใช้พยักหน้ารับปิ่นโตไป ดาวเหนือเดินออกไปจากบ้าน
บ้านเยี่ยมยุทธ เยี่ยมยุทธยืนหน้าเข้มอยู่หน้าตู้ ภายในตู้นั้น มีรูปภาพข่าว และเบาะแสต่างๆ ที่เกี่ยวกับการตายของพ่อแม่แปะอยู่เต็มไปหมด เยี่ยมยุทธดึงรูปจินดาออกมา
“ในเมื่อจินดาเป็นลูกของเปรมจิตกับพีระ ก็แปลว่าเรายังไม่ได้เบาะแสของน้อง เราต้องหาเบาะแสใหม่”
เยี่ยมยุทธมองหาบนกระดาน ว่ามีอะไรให้ทำได้บ้าง แต่แล้วสายตาเยี่ยมยุทธก็ไปสะดุดกับกรอบข่าวๆหนึ่งที่แปะไว้ เยี่ยมยุทธ เริ่มสังเกตและไล่อ่านรายละเอียดของข่าวนั้นอย่างมุ่งมั่น
“ร.ต.องอาจ ปราบภัย ผู้รับผิดชอบคดีเผย อุบัติเหตุที่เกิดขึ้น อาจเป็นการฆาตกรรม…”
สายตาของเยี่ยมยุทธกลับวาวโรจน์ขึ้นมาอีกครั้ง ไฟแห่งความหวังเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเยี่ยมยุทธ
“ร.ต.องอาจ ปราบภัย” เยี่ยมยุทธ ยิ้ม...มีเรื่องสืบต่อแล้ว
สถานีตำรวจ เยี่ยมยุทธเดินกระวนกระวายไปมาอยู่ในห้องโถง เฝ้ารอด้วยความหวัง ร้อยเวรท่าทางมีอายุคนหนึ่งเดินมาหา เยี่ยมรีบเดินเข้าไปถามด้วยความร้อนใจ
“ว่ายังไงบ้างครับ คุณตำรวจที่ชื่อองอาจ ยังอยู่ที่นี่ไหมครับ”
“ต้องขอโทษด้วยครับ แต่ตำรวจชื่อองอาจที่คุณตามหา ออกจากราชการไปนานแล้ว”
เยี่ยมยุทธตกใจ “อะไรนะ!”
““หมวดองอาจ” เคยอยู่สอนอนี้ ตอนนั้นเป็นตำรวจหนุ่มไฟแรง ฝีมือดี เป็นพวกกัดไม่ปล่อยน่ะครับ ท่านย้ายไปทำงานหลายที่ ติดยศสารวัตรได้พักหนึ่ง จู่ๆ ก็ลาออกจากราชการไปซะเฉยๆ น่าเสียดายจริงๆ”
“แล้วมีรายละเอียดที่อยู่ไหมครับ ผมมีเรื่องสำคัญต้องพบท่านให้ได้”
“ทางเราไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับท่านเลย”
กลางคืน ในสวน บ้านเยี่ยมยุทธ เยี่ยมยุทธเดินมามองท้องฟ้า หน้าเศร้า ไม่มีหวัง เยี่ยมยุทธบ่น
“มืดมัวไปหมด ไม่มีแสงดาวเหนือนำทางเลยจริงๆ”
ในช่วงเวลาที่ไม่มีใครแบบนี้ เยี่ยมยุทธคิดถึงดาวเหนือเหลือเกิน
มูลนิธิเจ้าพระยา (บ้านครูอารี)” แทนไทและเด็กในบ้านนั่งทำงาน เอาของเล่นใส่ลูกไข่ ดาวเหนือวันนี้มา