บทละครโทรทัศน์ ดวงใจในไฟหนาว ตอนที่ 25 (จบบริบูรณ์) หน้า 4
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วยคนไข้หายใจไม่ออก”
โรงพยาบาล หน้าห้องซีซียู ปิ่นมุกนั่งร้องไห้ หลังจากรับรู้อาการคืบหน้าของแม่ พีระรีบเดินเข้ามาหา สีหน้าร้อนใจ “คุณเปรมอาการแย่ลงหรือ” ปิ่นมุกพยักหน้า
“หมอบอกว่า คุณแม่เคลื่อนไหวร่างกายไม่ได้ตั้งแต่คอลงไป และอาจจะมีปัญหาถึงความจำต่างๆด้วย”
พีระช็อกเสียใจ นั่งลง “โธ่ คุณเปรม”
“แม่พูดมาตลอด ถ้าไม่มีงาน แม่ก็ไม่รู้จะมีชีวิตต่อไปยังไง ฮือ ปิ่นไม่มีทางได้แม่คืนมาอีกแล้ว ฮือ”
พีระเศร้ามาก มองไปที่ห้องซีซียู ที่เปรมจิตอยู่ในนั้น “ขออาเข้าไปดูคุณเปรมหน่อยนะ”
ปิ่นมุกพยักหน้ายังร้องไห้ ส่วนพีระเดินเข้าไปในห้องซีซียู
ในห้องซีซียู พีระเดินไปยืนข้างเตียงของเปรมจิตที่มีสายออกซิเจนห้อยระโยงระยาง พีระจับมือเปรมจิตอย่างอ่อนโยน เปรมจิตได้สติ มองหน้าพีระน้ำตาไหลออกมา “เปรม พี่ขอโทษที่ทำให้เปรมเป็นแบบนี้”
พีระร้องไห้ เปรมจิตพยายามจะตอบพีระแต่ก็ไม่มีแรง
“ชีวิตของเปรมคือชีวิตของพี่ ถ้าชีวิตเปรมจบ ชีวิตพี่ก็จบเหมือนกัน”
พีระกำหมัดแน่น ความเศร้า กลายเป็นโหดร้าย ดุดัน
“ต้องมีใครสักคนรับผิดชอบเรื่องนี้ มันต้องชดใช้ด้วยชีวิต”
เปรมจิตพยายามจะกำมือของพีระไว้แต่ก็ไม่มีแรง พีระหันมามองเปรมจิตแล้วยกมือขึ้นลูบศีรษะอย่างรักใคร่
“เปรมพักผ่อนให้สบาย รอฟังข่าวดีจากพี่แล้วกัน”
พีระยิ้มร้ายเหมือนคนโรคจิต เปรมจิตตกใจแต่ก็ออกเสียงห้ามไม่ได้ พีระออกจากห้องไป
พีระเปิดประตูออกมาจากห้องซีซียู ปิ่นมุกหันไปมองสงสัยว่าพีระเข้าไปคุยอะไรกับเปรมจิต
“คุณพีระคะ” พีระไม่ตอบ มุ่งหน้าเดินต่อไป ปิ่นมุกมองอย่างสงสัยว่าพีระเป็นอะไร
หน้าบ้านพักเขาใหญ่ ชาติเป็นคนขับพาเยี่ยมยุทธและดาวเหนือมาพักผ่อนที่เขาใหญ่ ทั้งสองตั้งใจจะพักคลายเครียดในสถานที่ที่ทั้งสองเคยมา เพื่อให้เยี่ยมยุทธสบายใจขึ้น “ขอบใจนะ ที่ขับรถมาส่ง”
ชาติและคนขับช่วยกันขนกระเป๋าลงมา “จะพักผ่อนที่นี่ตั้งเดือน สองคนหรือครับ”
“คุณธนูกำลังมาค่ะ เอารถคุณเยี่ยมมาด้วย และจะอยู่ด้วยตลอดช่วยรายงานคุณแฟรงค์ให้ถูกต้องด้วยนะคะ”
“เอ้อ ขอผมอยู่....”
เยี่ยมยุทธตัดบท “ห้ามอยู่กลับกรุงเทพไปเลย ฉันจะดูแลดาวเหนือเอง อย่าให้เห็นนะว่านายอยู่แถวนี้”