บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 22 หน้า 9
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ข้าจะจัดเวรยามกวดขันให้แน่นหนา แม้แต่นกหนูสักตัวก็ไม่ให้เล็ดลอดเข้ามาได้ หากพวกไอ้ทศพล มันเสนอหน้ามาก่อกวนเมื่อไหร่ ข้าอนุญาตให้ยิงทิ้งได้ทันที” กำนันแย้มกล่าวเสียงเหี้ยม
พระอาทิตย์ตก ผ่านเวลาเป็นเวลากลางคืน คำแก้วนั่งนอกชาน เหม่อมองไปยังปลายท้องฟ้าที่มืดมิด ไม่มีแม้แต่ดาวสักดวง ทศพลเดินออกมานั่งข้างๆ คำแก้ว
“คืนนี้เป็นคืนเดือนดับ แม้แต่ดาวสักดวงก็ยังไม่มีให้เห็น”
ทศพลหยอกเย้า “ว๊า...แล้วพี่จะไปหาดาวกับเดือนที่ไหนมาให้คำแก้วดีน๊า...”
“พี่จ๊ะ ถ้าวันนึง คำแก้วตายไป พี่จะอยู่ได้มั้ย”
“ทำไมถึงถามอย่างนี้ล่ะ โบราณเค้าถือ รู้หรือเปล่า”
“เถอะน่า คำแก้วถาม พี่ก็ตอบ”
“ไม่เอา... ถ้าจะมีคนตาย พี่ขอตายก่อนก็แล้วกัน”
“แล้วถ้าคนตายก่อนคือคำแก้วล่ะ”
ทศพลอึ้งไป “ถ้าไม่มีคำแก้ว พี่อยู่ไม่ได้หรอก” คำแก้วสีหน้าสลด หม่นหมองลง ทศพลตัดบท “เลิกคุยเรื่องนี้กันเถอะ ฟังแล้วจิตใจหดหู่ยังไงไม่รู้ (หาว) พี่ง่วงแล้ว เราไปนอนกันเถอะ พี่ชอบให้คำแก้วเกาหลังให้พี่ก่อนนอน นะๆๆ....”
คำแก้วเผลอยิ้มออกมาในความขี้อ้อนของทศพล ทั้งสองเข้าห้องนอนไป
พวกกำนันแย้มถือปืนผาหน้าไม้อาวุธครบมือ เดินตรวจตราแน่นหนารอบบริเวณพิธี เพื่อนทศพลทั้ง 4 แอบซุ่มอยู่หลังพุ่มไม้
สมมาตรสังเกต “พวกกำนันแย้มมีทั้งปืนผาหน้าไม้ ขืนบุ่มบ่ามเข้าไปคงถูกยิงไส้ทะลัก”
“งั้นเรากลับกันเถอะ” ประกิตจะกลับหลังหนี
แต่วันชนะรั้งเอาไว้ “เฮ้ย ! มาถึงขั้นนี้แล้ว จะถอดใจถอยง่ายๆได้ไงวะ เต็มที่ก็แค่ตาย”
ประกิตเสียงสั่นๆ “แต่ฉันยังไม่ได้บวชให้แม่เลยนะเว้ย”
“ลูกผู้ชาย เกิดหนเดียว ตายหนเดียว เดี๋ยวแกตาย น้องชายแกก็บวชหน้าไฟให้เองแหละ” วันชนะพูดหน้าตาย
“พฤกษภกาสร อีกกุญชรอันปลดปลง....”
วันชนะเอานิ้วป้ายปากเชษฐ์ด้วยความรำคาญ “มันใช่เวลาขึ้นธรรมาสน์เทศน์มั้ย ไอ้หลวงปู่ คนยิ่งเครียดๆ อยู่”
“เอาไงต่อดีวะ ไอ้มาตร” ประกิตหันไปถามสมมาตร
“ต้องรอจนกว่าพวกนั้นจะเผลอ แล้วเราค่อยเข้าไปขโมยเทวรูปออกมา มันจะได้ทำพิธีรังแกคำแก้วไม่ได้”
ทั้งสี่ซุ่มรอจังหวะหาโอกาสอยู่