บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 8 หน้า 2
เดี่ยวร้อง “เฮ้ย! งู!!!!”
ลำเจียกตกตะลึง เหลือบมองเข้าไปข้างในเจอเลื่องนอนตายอยู่ แต่ไม่เห็นคำแก้วแม้แต่เงา “นังคำแก้วมันหายไปไหน”
ทัพกับเดี่ยวช็อค ยังไม่ทันได้ขยับ งูก็ฉกทั้งคู่อย่างรวดเร็วจนตายทันที ทัพ/เดี่ยวร้องลั่น“อ๊าคคคคคคค !!!”
ลำเจียกยืนอึ้งก่อนจะได้สติ รีบวิ่งหนีไป
ลำเจียกวิ่งหนีผ้าถุงหลุดลุ่ย ลำเจียกวิ่งกลับไปคว้าผ้าถุงมานุ่ง กลัวก็กลัว อายก็อาย ลำเจียกมองแหวนพิรอดในมือ ยกมือไหว้ท่วมหัว “เจ้าประคู้ณณณ..... แหวนพิรอด ช่วยลูกช้างด้วย” ลำเจียกกลัวจนลนลานตัวสั่น ตกลงไปในท้องร่อง หน้าทิ่มไปกับกองขี้ควาย
บ้านคำปองยามเช้า คำแก้วสะดุ้งตื่นขึ้นมา เหงื่อแตกซ่ก หอบหายใจอย่างหนักก่อนจะหันมองรอบๆ ห้อง ไม่เห็นอะไรผิดปกติ “แค่ฝันไป...” คำแก้วถอนหายใจออกมาโล่งอก กำลังจะลุกจากที่นอน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นมือของตัวเองเปื้อนเลือด “เลือด!” คำแก้วตกใจ เพ่งมองมือตัวเองอย่างสั่นๆพอก้มลงมองตามตัวก็เห็นเสื้อผ้าเปื้อนเลือดแดงฉาน “เลือดมาจากไหน!” คำแก้วหน้าซีด ครุ่นคิดว่าเลือดมาจากไหน
กำนันแย้มแหวกชาวบ้านที่ยืนมุงกันอยู่เข้ามา พอเห็นชัดๆ ก็นัยน์ตาเบิกโพลงแล้วโผไปหาทันที “ไอ้เลื่อง!!!” กำนันแย้มพุ่งเข้าไปกอดศพเลื่องที่สภาพเหวอะหวะนอนจมกองเลือดแล้วร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลัง “ไอ้เลื่องลูกพ่อ” กำนันร้องไห้โฮ กอดศพเลื่องอยู่ครู่ ก่อนจะผละออกมามองศพเลื่องชัดๆ ทั้งเสียใจทั้งโกรธแค้น “ใครทำมันแบบนี้!!!ใครทำลูกกู!!!”
หมออ่วมเอ่ยขึ้น “เลื่องมันถูกเขี้ยวงู และต้องเป็นงูที่ใหญ่มากๆ แถมยังดุร้ายเยี่ยงสัตว์ป่าเพราะมันฟัดซะเละเหวอะหวะขนาดนี้”
สิ้นคำหมออ่วมก็เกิดเสียงอื้ออึงจากชาวบ้านขึ้นทันที ลำเจียกยืนหน้าซีด มองศพเลื่องอย่างหวาดๆ
ลำเจียกพึมพำ “มันไม่ใช่งูธรรมดา แต่เป็นงูเจ้าแม่นาคี”
กำนันแย้มและหมออ่วมหันขวับไปที่ลำเจียกทันที “เอ็งว่าอะไรนะนังลำเจียก ใครฆ่าลูกกู”
“งู ! นังคำแก้วมันกลายร่างเป็นงูเผือก มันนั่นแหละที่ฆ่าพี่เลื่อง ไอ้เดี่ยว ไอ้ทัพ ตายกันหมด” ลำเจียกย้ำเสียงดังฟังชัด
เกิดเสียงฮือฮาขึ้นอีกครั้ง ชาวบ้านหันไปซุบซิบกันอย่างสงสัยบ้างก็เชื่อ บ้างก็ส่ายหัว ลำเจียกท่าทางมั่นอกมั่นใจ หมออ่วมยืนนิ่งไปอย่างครุ่นคิด กำนันแย้มมองศพเลื่อง แววตาอาฆาตแค้น