บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 9 หน้า 4
กอและลำเจียกนั่งอยู่กับกำนันแย้มและหมออ่วม
“ข้ามั่นใจว่านังคำแก้วมันต้องเป็นงูเจ้าแม่นาคีแน่ๆ ข้าเห็นมากับตาว่านังคำแก้วมันกลัวแหวนพิรอด” กอเล่า
ลำเจียกลอยหน้าลอยตาเสริม “ใช่จ้ะลุงกำนัน แถมตอนที่มันเห็นแกงงู มันถึงกับมือไม้อ่อนเทแกงทิ้งทั้งหม้อเลยสายตาที่มันมองฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ เหมือนฉันไปฆ่าพวกพ้องวงศ์วานมันอย่างงั้นแหละ”
“เจ้าแม่อุบาทว์! มาถึงขั้นนี้ก็ไม่ต้องนับถือบูชากันแล้ว ในเมื่อมันทำให้ลูกข้าต้องตาย มันต้องชดใช้ด้วยชีวิต ตายตกไปตามกัน” กำนันแย้มอาฆาต
“แต่เจ้าแม่นาคีฤทธิ์เยอะขนาดนั้น จะปราบมันไม่ใช่เรื่องง่าย” กอรู้สึกหวั่น
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ข้าคิดวิธีที่จะปราบเจ้าแม่นาคีได้แล้ว” หมออ่วมยิ้มหมายมาด
กำนันแย้ม กอ และลำเจียกอยากรู้ขึ้นมาทันทีว่าต้องใช้วิธีอะไร
อาจารย์ทัศนัยกำลังขะมักเขม้นกับการบันทึกข้อมูลจากการแกะรอยศิลาจารึก มีหงอนเจ้าแม่นาคีวางอยู่ข้างๆ ด้วย
ทศพลเดินเข้ามา “ยังไม่นอนอีกเหรอครับอาจารย์”
“ผมยังไม่ง่วง แล้วก็อยากจะรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับศิลาจารึกนี่ให้เสร็จเร็วๆ ด้วย”
ทศพลเหลือบไปเห็นหงอนนาคีที่วางอยู่ใกล้ๆ อาจารย์ทัศนัย ก็จำได้ทันที “นี่มันหงอนที่อยู่บนหน้าผากรูปปั้นเจ้าแม่นาคีนี่ครับ”
“ใช่ ผมตั้งใจว่าจะเอากลับไปให้ช่างที่กรุงเทพซ่อมแซมติดเอาไว้บนรูปปั้นเหมือนเดิม...”
อาจารย์ทัศนัยเอื้อมมือไปหยิบหงอนที่หัก จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตที่มือ อาจารย์ทัศนัยตกใจรีบสะบัดมือออกปล่อยหงอนนาคีกลิ้งไปตกแทบเท้าทศพล
“อาจารย์เป็นอะไรครับ”
“ไม่รู้เหมือนกัน จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนถูกไฟช็อตราวกับว่าหงอนนั่นมีพลังงานไฟฟ้าสถิต” ทศพลตัดสินใจก้มลงหยิบหงอนนาคี “ระวังนะทศพล”
ทศพลกลับหยิบหงอนนาคีขึ้นมาได้โดยไม่เป็นอะไรแม้แต่น้อย “ไม่เห็นมีอะไรนี่ครับ”
“สงสัยผมคงจะมือไม้ชาเลยรู้สึกว่าไฟฟ้าซ็อต”
“เก็บของพวกนี้แล้วพักผ่อนก่อนเถอะครับอาจารย์”
“อืม ก็ดีเหมือนกัน” อาจารย์ทัศนัยหันไปเก็บข้าวของ อุปกรณ์ต่างๆ อย่างเรียบร้อย ทศพลจะยื่นหงอนนาคีให้ อาจารย์ทัศนัยกำลังจะยื่นมือไปรับ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจไม่รับ “คุณเก็บมันเอาไว้ดีกว่า”
“ทำไมล่ะครับอาจารย์”
“ถ้าผมไม่ได้กลับกรุงเทพ ฝากคุณเอาหงอนนี่ไปติดที่ด้วยก็แล้วกัน”