บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 16 หน้า 5
“ข้าจะเริ่มพิธีอัญเชิญเหล็กไหลไม่ว่าเห็นหรือได้ยินอะไร หุบปากให้สนิท อย่าเอะอะเสียงดังเป็นอันขาด” หมออ่วมกำชับทุกคนน้ำเสียงเฉียบ
ผ่านเวลา ตะวันตกดินความมืดครอบคลุมทั่วบริเวณภูพระนาง หมออ่วมนั่งพนมมืออยู่บนโขดหินสวดมนต์พึมพำ กำนันแย้ม บุญส่ง และกอ นั่งลุ้นใจจดจ่อ
หมออ่วมเทน้ำผึ้งใส่มือ เอาไว้ล่อเหล็กไหลให้มากิน เขาสวดคาถาพึมพำ“สัมมะ สัมมา สัมมา สัมมะ มะอะอุ นะมะพะทะ นะโมพุทธายะ”
ทันใดนั้นก็มีงวงสีดำโผล่ห้อยลงมาจากผนังถ้ำด้านบนคล้ายกับสิ่งมีชีวิตกำลังเลื้อยลงมาตามกลิ่นน้ำผึ้ง ทุกคนเบิกตากว้างอย่างอัศจรรย์ใจ เหล็กไหลไหลย้อยลงมาจากผนังถ้ำลงมากินน้ำผึ้ง หมออ่วมชักมีดหมอฟันฉับไปที่เหล็กไหลขาดกระเด็น งวงที่เหลือรีบหนีหายไปในรอยแตกผนังถ้ำทันที
กอตะโกนลั่น “สำเร็จแล้ว !”
“ในที่สุด เหล็กไหลก็อยู่ในกำมือข้าจนได้” หมออ่วมหัวเราะลั่น
ภายนอกท้องฟ้าคำรามครืนเปรี้ยงปร้าง แต่ไม่มีฝนเทลงมา ทันใดนั้น ถ้ำสั่นสะเทือนขึ้นมาราวเกิดแผ่นดินไหวจนทุกคนแทบจะทรงตัวไม่อยู่
“ถ้ำจะถล่มแล้ว !!” กำนันแย้มเซไปมา
“พ่อแก้ว ! แม่แก้ว ! ช่วยลูกช้างด้วย !” กอยกมือไหว้ปลกๆ
“รีบหนีออกจากถ้ำเร็ว !!” บุญส่งรีบวิ่งอ้าว
ถ้ำค่อยๆ ทรุดตัวลง ทั้งสี่วิ่งหนีไม่คิดชีวิต แล้วพุ่งกระโจนออกจากปากถ้ำที่ถล่มพังครืนฉิวเฉียด ทั้ง 4 คนหมดแรงนั่งหอบแฮ่กหลังจากผ่านพ้นความตายมาเส้นยาแดงผ่าแปด
หมออ่วม กำนันแย้ม บุญส่ง และกอ นั่งอยู่รอบกองไฟ
กอหมุนก้อนเหล็กไหลในมืออย่างพินิจ“เหล็กไหลก้อนเท่าหัวแม่มือปาหัวยังไม่แตกจะเอาไปทำอะไรได้” กอมองอย่างดูแคลน
หมออ่วมรีบคว้าก้อนเหล็กไหลจากมือกอไปเก็บไว้อย่างหวงแหน “เท่านี้ก็มากพอที่จะใช้เป็นมวลสารสร้างอาวุธปราบนังงูผีได้แล้ว”
“อาวุธศักดิ์สิทธิ์ ? อะไร ?” บุญส่งสงสัย
“ดาบเหล็กไหล! ข้าจะเอาเหล็กไหลก้อนนี้ทำพิธีตีดาบศักดิ์สิทธิ์ คราวนี้ ต่อให้มีงูบริวารเจ้าแม่นาคีอีกกี่ตัว ข้าก็จะฟันมันให้ยับ” หมออ่วมสีหน้ามั่นใจ
“ข้าอยากเห็นนังงูผีถูกดาบเหล็กไหลบั่นคอเสียวันนี้วันพรุ่ง วิญญาณเจ้าเลื่องจะได้ตายตาหลับ ไปผุดไปเกิดเสียที” กำนันแย้มเอ่ยอย่างมีความหวัง