บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 17
บทประพันธ์ โสภี พรรณรายบทโทรทัศน์ พิมพ์ธนา
ถนนทางเข้าป่า รถทัศนะแล่นเข้ามาตามทาง ในรถเขมิกานั่งมากับทัศนะ “ใกล้ถึงแล้วครับ...”
เขมิกาได้ยินเสียงผู้หญิงร้องดังมาแว่วๆ/รีบกดกระจกรถลง “ช่วย..ด้วย..ช่วยด้วย”
“จอดรถค่ะ คุณนะ จอดรถ!” ทัศนะรีบเบรกรถทันที เขมิกาผลุนผลันลงจากรถ
“มีผู้หญิงร้องให้ช่วย!” เขมิกานึกถึงญาดาทันที “พี่ดา!!” เขมิกาวิ่งเข้าไปในป่าทันที ทัศนะรีบลงจากรถตามไป
“เดี๋ยว! คุณเขม!” ทัศนะวิ่งตามเขมิกาไปทันที
เขมิการีบแหวกพงหญ้าเข้าไปนึกว่าจะได้เจอบ้านของชาคริต แต่กลับเป็นเป็นไร่ขนาดใหญ่พืชผลใดๆที่เจริญเติบโตแล้ว ทัศนะตามมาเห็นพื้นที่ๆน่าจะเป็นบ้านพักกลายเป็นไร่ก็แปลกใจ
“ไหนล่ะคะ บ้านคุณคริต”
“ผมงงอยู่นี่แหละ แต่ที่แน่ๆนี่เป็นที่ดินของนายคริต”
“หรือบ้านจะอยู่ลึกเข้าไปอีก”
“ช่วยด้วยๆ” ทัศนะกับเขมิกาบุกเข้าไปทันที เห็นชายคนหนึ่งวิ่งไล่หญิงสาวจนตะครุบตัวไว้ทันจนล้มคลุกคลานไปด้วยกัน ทัศนะรีบเข้าไปช่วยดึงชายคนนั้นออกมาล็อกตัวไว้
“โทรเรียกตำรวจเลย คุณเขม”
“เรื่องของผัวเมียมายุ่งอะไรด้วย!”
“อย่ามาใช้มุกเดิมๆ! ไม่มีใครเชื่อหรอก”
“เราเป็นผัวเมียกันจริงๆ!” ทัศนะกับเขมิกาหงายเงิบไป หญิงสาวดึงผัวมาใกล้ตัวแล้วทุบไหล่อย่างเขินอาย
“บอกแล้วว่าอย่าๆ อายเค้ามั้ย”
“แล้วมาทำอะไรกันที่นี่”
“นายจ้างให้มาเฝ้า”
“แล้วบ้านพักนายล่ะ”
“บ้านพักนายอยู่โน่น” หญิงสาวชี้ไปไกล “ภูผาม่านโน่น ที่ดินตรงนี้นายปล่อยให้พวกเรามาทำไร่ทำสวนฟรีๆ บอกว่าทิ้งไว้ก็เสียเปล่า”
“ภูผาม่านอยู่ไกลมั้ยคะ” ทัศนะพยักหน้าหนักใจแสดงว่าไกลมาก