บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 17 หน้า 4
“มีห้องนอนห้องเดียว”
“ไม่ต้องห่วงค่ะ เขมนอนไม่กรน ไม่ละเมอ หัวถึงหมอนปุ๊บ หลับปั๊บ คุณนะมีปัญหาอะไรหรือคะ”
ทัศนะอึกอักๆเก้อเขินจนเขมิกาแอบยิ้ม
บ้านเชิงเขา เสื้อผ้าของชาคริตกับญาดาตากอยู่ที่ราวลวดขึง ผ้าปลิวๆพลิ้วๆดูสวยงามแบบบ้านๆ ญาดาเก็บเสื้อของชาคริตที่แห้งแล้วใส่ตะกร้า ชาคริตก้าวยาวๆมาและจ้องมองเสื้อของเขาที่อยู่ในมือญาดา
“ขอโทษที่ละเมิดของใช้ส่วนตัวคุณ แยกซัก มันเปลืองน้ำ ถ้าคุณถือเรื่องเสื้อผ้าผู้ชายผู้หญิงซักรวมกัน ก็ช่วยไม่ได้” ญาดาเก็บเสื้อผ้าต่ออย่างไม่ใส่ใจชาคริต “ขอบคุณ…”
“ญาดาแปลกใจ “หือ..คุณว่าอะไรนะ”
“ขอบคุณครับ..ผมไม่ได้ถืออะไร แค่ไม่ชินกับการใช้ชีวิตอยู่กับคนอื่นใกล้ชิดและนานขนาดนี้”
“คุณนีล่ะคะ”
“เราแทบไม่ได้อยู่ด้วยกัน..”
“คุณป๋าคุณคงใช้งานหนักมาก แล้วทำไมอยู่ๆคุณถึงได้กลับมาเมืองไทย..แล้วไม่เห็นทำงานอะไรจริงจัง นอกจาก” ชาคริตรีบตัด “ผมกลับมาเพื่อได้เจอคุณไง”
ชาคริตเฉไฉที่คุณป๋าให้กลับมาได้ก็เพื่อให้เวลาได้แก้แค้นดิลก ญาดามองชาคริตอย่างไม่เชื่อแล้วเริ่มทบทวนการเข้ามาในชีวิตของชาคริต
ห้องทำงานบ้านทัศนะ ไตรทศกับชญานีต่างช่วยเพ็ญขวัญทำสินค้า AAG เพ็ญขวัญติดกริตเตอร์ประดับเคสมือถืออย่างคล่อง เพ็ญขวัญมองไตรทศกับชญานีที่ทำทุกอย่างเลอะเทอะไปหมดและดูทรมานกับงานทำมือ
เพ็ญขวัญวางผลงานตัวเองลงบนผ้า เพื่อรอให้แห้ง/ผลงานดูดีเป็นมืออาชีพ
“เป็นไงบ้างคะ ใกล้เสร็จหรือยัง ขอขวัญดูหน่อย”
ไตรทศ/ชญานี “อย่าเพิ่ง!!” ไตรทศกับชญานีต่างเอามือปิดเคสมือถือไว้ไม่ให้เห็น
“อีกแป๊บนึง”
“ขออีกห้านาที” เพ็ญขวัญปัดมือทั้งสองคนออก แล้วต้องขำกับสภาพมือถืออย่างเละทั้งสองชิ้น
“โทษทีนะ ทำให้เสียของ พี่บอกแล้วว่า ไม่ชอบทำงานฝีมือ”
“ต้องลองก่อนสิคะ ถึงจะรู้ว่า ชอบหรือไม่ชอบ บางคนเห็นหน้าครั้งแรกก็เกลียดขี้หน้ากัน แต่พอคุยกันไปคุยกันมา กลับพบว่า “ชอบจัง..ผู้ชายคนนี้”...”
“ตามนั้นเลย น้องขวัญ”