บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 5 หน้า 5
ดิลกปากคอสั่น “กูไม่ได้ทำๆ เออ..ดี มึงก็รับโทษฆ่าคนตายเพิ่มไปแล้วกัน!! เพราะมึงๆ ไอ้ชัยถึงตาย!!”
ดิลกหนีออกไปอย่างเอาตัวรอดและสติแตกที่เห็นคนตาย กาจทิ้งตัวลงนั่งรอตำรวจโดยไม่มีทางออกให้แล้วเสียงไซเรนตำรวจยังดังไม่หยุด
เวลาต่อมา หน้าเรือนจำ รถนักโทษแล่นมาจอด ผู้คุม 2 คนเข้ามาเปิดประตู บรรดานักโทษอุกฉกรรจ์ 10 นายใส่โซ่ตรวนมือและเท้าเดินเรียงแถวลงมา กาจเดินรั้งท้ายมาอย่างอ่อนล้าและสิ้นหวัง
ป้ายตึกศาลแพ่ง
“ศาลมีคำพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดฐานฉ้อโกงต้องระวางโทษจำคุกกระทงละ 5 ปี รวมทั้งสิ้น 20 กระทง เป็นเวลารวม 100 ปี”
ป้ายตึกศาลอาญา
“จำเลยกระทำการโดยประมาทจนทำให้ผู้อื่นถึงแก่ความตายความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 291 ศาลขอสั่งจำคุก 10 ปี โดยไม่รอลงอาญา” กาจก้มหน้าเดินด้วยความยากลำบากแล้วต้องชะงัก ชาคริตอายุ15 ปี ยืนมองกาจอยู่ กาจละอายใจจนต้องเบือนหน้าหนี ชาคริตจ้องหน้า แม้กาจจะก้มตารีบเดินแต่ชาคริตก็ทันเห็นน้ำตาของพ่อ ชาคริตยืนมองนิ่งอย่างเจ็บปวดกับความเลวของดิลก
หน้าเรือนจำ เช้าวันใหม่ ชาคริตอายุ15 ปี ยืนเป็นเวลานาน จากมีผู้คนจนหน้าเรือนจำร้างผู้คน จนชาคริตในปัจจุบันยืนมองพ่อในชุดนักโทษ ชาคริตยืนนิ่งใจไม่เป็นสุขทุกครั้งที่มาที่นี่
ห้องสมุดเรือนจำ กาจจัดหนังสือเข้าชั้นเล่มสุดท้ายจนเสร็จแล้วจึงหันหน้ามา กาจเดินเข้ามานั่งเผชิญหน้ากับชาคริตที่นั่งรออยู่แล้ว
“งานหนักเกินไปมั้ยครับ จะให้ผมย้ายพ่อไปแผนกไหน ก็บอกมาได้เลย”
“ไม่ต้องทำอะไรเพื่อพ่อแล้ว ไอ้ที่ทำอยู่ก็หยุดซะ!” กาจจ้องหน้าชาคริต รู้ว่าชาคริตกำลังหาทางแก้แค้นดิลกอยู่
“ผมทำไม่ได้!”
“พ่อรับโทษตามกฎหมาย มันเป็นเรื่องถูกต้องแล้ว ถึงพ่อไม่ได้ตั้งใจฉ้อโกง แต่เพราะความโง่ของพ่อ ทำให้หลายร้อยครอบครัวล้มละลายขายตัว บางคนฆ่าตัวตายไปก็มี..”
“แล้วไอ้ดิลกมันได้รับโทษอะไรบ้าง พ่อต้องโทษติดคุกร้อยปี แล้วคดีฆ่าคนตายที่พ่อไม่ได้ทำอีก..”
“โทษพ่อเหลือ 20 ปีตามกฎหมายแพ่งแล้วยังไงล่ะ ความจริงพ่อต้องติด 30 ปีด้วยซ้ำ โทษของพ่อลดหย่อนลงเรื่อยๆ อีกไม่ถึงปีก็ออกจากที่นี่ได้แล้ว..เราต้องพูดเรื่องนี้กันอีกกี่ครั้ง?!”