บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 2
บทประพันธ์ โสภี พรรณรายบทโทรทัศน์ พิมพ์ธนา
ห้องพักคนไข้ พยาบาลกำลังวัดความดันให้ดิลก กมลพรรณตามติดชะเง้อดูผลความดัน ทำท่าห่วงใย เช็คการทำงานของพยาบาลระยะประชิด ดิลกรำคาญ “ถอยไปห่างๆ คุณพยาบาลจะได้ทำงานสะดวก”
“ก็มลเป็นห่วงท่าน”
ปาริฉัตรเสนอหน้าเข้ามาอีกคน “ฉัตรก็เป็นห่วงคุณอานะคะ”
“จะไปไหนก็ไป ไป..”
“งั้นฉัตรไปนะคะ..” ปาริฉัตรดี๊ด๊าเบื่อเฝ้าไข้เต็มทน แต่กมลพรรณแอบดึงชายเสื้อไว้แอบขึงตาด่าลูกด้วยสายตา
“เราทิ้งท่านให้อยู่คนเดียวได้ไงคะ เรารออยู่ข้างนอกแล้วกัน ลูก”
กมลพรรณเสียงหวาน “มีอะไรท่านเรียกใช้ได้ตลอดเวลาเลยนะคะ”
ดิลกพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ ไม่ได้สนใจเรื่องอะไรทั้งนั้นนอกจากเรื่องเขมิกา
ร้านอาหารในโรงพยาบาล ญาดาลุกยืนขึ้น มองตามชาคริตอย่างไม่เข้าใจที่อยู่ๆก็ลุกขึ้น
“มีอะไรหรือคะ”
“แล้วพบกัน” ชาคริตเดินออกไปช้าๆโดยพยายามไม่ให้ไตรทศที่เดินมาจากด้านหลังเห็นหน้า ไตรทศเดินเข้ามาใกล้พอที่จะเห็นเสี้ยวหน้าชาคริต ไตรทศรีบเดินเข้ามาแต่ต้องชะงักเมื่อมีเด็กวัยรุ่นก้มดูมือถือเดินมาชนโดยไม่มองทาง แค่พริบตาที่ไตรทศเดินหลีกวัยรุ่นที่ขวางทางไว้ก็เห็นชาคริตเดินเห็นหลังไวๆออกไปทางประตู
“ไตร..”
“ใช่มันแน่ๆ!” ไตรทศรีบตามชาคริตออกไป
“ไตร..ไตร.. มีอะไรเหรอ?” ไตรทศรีบตามชาคริตไปโดยไม่มีเวลาจะตอบคำถาม ญาดาได้แต่ตามไตรทศไป
ไตรทศออกมาจากทางห้องอาหารอย่างร้อนรน ไตรทศหันไปเห็นผู้ชายในลิฟต์รีบร้อนกดปุ่มลิฟต์ถี่ๆอย่างใจร้อน ไตรทศพุ่งไปที่ลิฟต์เอามือขวางประตูลิฟต์ไว้ได้ทัน ไตรทศตะคอก “แกจะหนีไปไหน?!!”
ไตรทศชะงักเมื่อเห็นว่าผู้ชายที่อยู่ในลิฟต์ไม่ใช่ชาคริต ชายคนนั้นตะคอกกลับ “มีปัญหาอะไร?!!”
“ขอโทษ...” ไตรทศถอยออกมา ญาดาเดินตามมาทัน “ผมนึกว่าเป็นมัน...ไอ้ชาคริต!”
“เมื่อคืนได้นอนบ้างหรือเปล่า อดนอนจนเบลอแล้วนะ เรา”