บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 4
ที่ห้องนอนรสสุคนธ์ เรือนไม้หอม ผีแม้นมาศฟังเรื่องที่รสสุคนธ์เจอกับรามนรินทร์ครั้งแรกแล้วหัวเราะร่าดูสดใสมีชีวิตชีวามาก “ฮ่าๆๆ คุณรามเหยียบใบสมัครงานของคุณเหรอ”
“ใช่..ตอนนั้นฉันหัวเสียมาก เผลอตัวเหวี่ยงไปดอกหนึ่งด้วย ดีนะที่คุณรามไม่โกรธ”
“คุณรามเธอเป็นคนหน้าตาย แต่จริงๆ แล้วใจดีเหมือนกับคุณลุงเค้า” ผีแม้นมาศพูดไปก็ยิ้มตาเป็นประกายดูเหมือนมีความหลัง
“คุณลุง..อ๋อ คุณชายภาณุทัตเหรอ”
“ใช่จ้ะ...”
รสสุคนธ์ขยับเข้าไปหาผีแม้นมาศด้วยความอยากรู้ “เออ..น้อย..นมเฟื่องได้เล่าเรื่องคุณชายภาณุทัตกับย่าเล็กให้เธอฟังบ้างหรือเปล่า”
“เรื่องของคุณแม้นมาศกับคุณชายภาณุทัต ไม่ค่อยมีใครกล้าพูดถึงหรอก มันเป็นเรื่องน่าเศร้าน่ะ แต่ฉันก็พอ
ได้ยินมาบ้างนะ”
“จริงเหรอ...งั้นเธอเล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ”
ผีแม้นมาศชะงักแล้วแกล้งทำเป็นหาว “นี่มันดึกแล้ว ไว้ค่อยคุยวันหลังได้มั้ย ฉันง่วงแล้ว”
“จริงด้วย ฉันลืมไปเลย แล้วนี่เธอนอนที่ไหนล่ะ”
“อ๋อ..เดี๋ยวฉันเอาผ้ามาปูนอนตรงพื้นนี่ล่ะ”
“อุ๊ย..อย่าเลย..ฉันว่าเธอขึ้นมานอนกับฉันดีกว่า”
“มันจะดีเหรอ”
“ดีสิ..เตียงออกจากกว้าง นอนด้วยกันอบอุ่นดี ขึ้นมาสิ” รสสุคนธ์ขยับที่นอนให้ผีแม้นมาศขึ้นมา พร้อมกับตบหมอบให้แม้นมาศขึ้นมานอน
ผีแม้นมาศยิ้มให้กับความมีน้ำใจของรสสุคนธ์ ที่ไม่รังเกียจคนแม้นจะฐานะต่ำกว่า ผีแม้นมาศขยับขึ้นเตียง
รสสุคนธ์ล้มตัวลงไปนอนพร้อมบอก “ฝันดีนะ”
“จ้ะ..ฝันดี”
รสสุคนธ์นอนหลับตาโดยไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ผีแม้นมาศค่อยๆ ล้มตัวลงนอนมองรสสุคนธ์แล้วฉีกยิ้มกว้างอย่างมีเลศนัย