บทละครโทรทัศน์ OMG ผีป่วนชวนมารัก ตอนที่ 3 หน้า 2
จิ๋วฝืนยิ้ม ก้มหน้าซ่อนน้ำตา “ค่ะ”
“อ้าวลืม ลุงนี่แก่แล้วป้ำๆเป๋อๆ พัดลมก็ไม่เปิดให้หนูด้วย ขอโทษทีนะ” ลุงไข่ กระตุกสายพัดลมติดผนัง ทำยังไงก็ไม่ติด “อ้าว ทำไมใช้ไม่ได้ เอ๊ะ อะไร”
“ให้หนูลองมั้ยคะ”
“อ่ะ ลองดู” จิ๋วเอื้อมไปดึงอีกสาย กระตุกแบบคุ้นเคย ทีเดียวพัดลมติด
“เอ้อ ใช้ได้แล้ว หนูทำได้ยังไงเนี่ย?” จิ๋วทำไม่รู้ไม่ชี้หันมากินต่อ “ก็แค่ดึงเฉยๆ เองค่ะ”
“ลุงขอบคุณหนูจริงๆ ทำอะไรได้ไม่มาก ได้แค่ทำกับข้าวให้หนูกิน ไม่รู้จะอร่อยไหม”
“อร่อยค่ะ อร่อยมาก”
“งั้นกินเยอะๆ นะจ๊ะ”
จิ๋วเศร้าที่พ่อห่างเหิน ฝืนกินต่อไม่ไหว ลุกหนี “เอ่อ...แต่หนูมีธุระต้องไปแล้วค่ะ”
“เดี๋ยวๆ หนูรอลุงแป๊บเดียวนะ” ลุงไข่วางทัพพีแล้วเดินไปหยิบเงิน จิ๋วมองทัพพีที่เก่าพัง ยิ่งสงสาร สะท้อนใจ
“เงินเล็กน้อย เอาไว้นั่งแท็กซี่กลับนะ”
จิ๋วไม่อยากรับ “เอ่อ... ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องก็ได้”
“ไม่ได้ ถ้าไม่ได้หนู ป่านนี้ไอ้ลูกตัวดีของลุงคงโดนปล้นโดนตีตายเป็นหมาข้างถนนไปแล้ว” ลุงไข่ยัดเงินให้จนได้ “น้ำใจนิดหน่อยนะ รับไว้เถอะนะ”
“ขอบคุณค่ะ” จิ๋วรีบเผ่นหนีไปก่อนน้ำตาจะไหลให้พ่อเห็น ลุงไข่มองตามหลังจิ๋ว งงว่าทำไมทำท่าแปลกๆ
หน้าร้านลุงไข่ จิ๋ววิ่งออกมานอกร้าน แล้วชะงักเดินช้าลงมองรอบๆ จำได้แล้วว่าที่นี่เองที่เคยอยู่
“ใช่ ฉันเคยอยู่ที่นี่จริงๆ” จิ๋วช็อก เหงา เศร้า ความจำทยอยกลับมา
ย้อนอดีต ข้าวปุ้นเดินผ่านละแวกบ้านมีแต่ความครึกครื้น ผู้คนคุ้นเคยมาทักทาย
“ข้าวปุ้น นี่ เอาเสื้อสูทของพ่อไปด้วยสิ ทิ้งไว้ตั้งแต่งานแต่งใครไม่รู้ ไม่มาเอาสักที อย่าลืมนะลูก”
“ข้าวปุ้น ค่าตัดผมครั้งก่อนยังไม่ได้ให้พี่เลยน้า ลืมล่ะสิ รีบๆมาจ่ายนะจะ เอ้อ บอกโจ๊กมาตัดผมร้านพี่บ้าง คิดถึง”
ภาพร้านขายเสื้อผ้า จากกลางวันที่สดใสเป็นกลางคืน จิ๋วลืมตัวไปทักป้าขายเสื้อผ้าที่กำลังเก็บร้าน
“ป้า..หวัดดีค่า หลังดีขึ้นรึยัง?”
ป้างง “หืม.. ?? หนูเป็นใครเหรอจ๊ะ”