บทละครโทรทัศน์ OMG ผีป่วนชวนมารัก ตอนที่ 1 หน้า 12
ผีข้าวปุ้นร้อนรน “ก็ลองดูก่อนสิป้า ..อีกสองเดือน ก็จะครบ 3 ปี มันจึงเวลาที่ฉันจะต้องถึงฆาตแล้วอะ ถ้าฉันทำความต้องการสุดท้ายของฉันไม่สำเร็จ ฉันก็จะไม่ได้ไปเกิด แล้วฉันก็จะกลายเป็นผีร้าย ฉันไม่อยากเป็นผีร้ายอ่ะป้า” ป้าปูมองผีข้าวปุ้นอย่างสงสาร เดินเข้าไปใกล้
“นี้ ..ฉันจะบอกเธอให้นะ ว่าสิ่งที่เธอทำอยู่มันอันตรายมากนะ การที่เธอไปสิงคนนั้นคนนี้วันนึง ถ้าเกิดเธอไปสิงคนที่คลื่นความถี่ตรงกับเธอเด๊ะ เธอจะไม่มีวันออกจากร่างนั้นได้อีกเลย รู้ตัวมั้ย” ป้าปูเสียงเครือ ร้องไห้ “ฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้นกับเธอแบบนั้น รู้ไหมว่าเป็นบาปหนักน่ะ กับการที่เราไปขโมยร่างคนอื่นเขาแบบนั้นน่ะ”
“ป้าเป็นห่วงฉันเหรอ” ผีข้าวปุ้นรู้สึกดี
“ก็เธอมันน่าสงสารนี่” ป้าปูทำเป็นอ่อนไหว เป็นห่วงดึงผีข้าวปุ้นมากอด ผีข้าวปุ้นงงๆเขินๆ
“ป้า ...เป็นอะไรอะ”
“ฉันรู้ว่าเธอรู้สึกยังไง” ป้าปูเข้าไปกอด
“กอดเลยเหรอ..” ผีข้าวปุ้นรู้สึกดี “ป้าอย่าดราม่าดิ ฉันทำตัวไม่ถูกแล้ว”
ป้าปูได้จังหวะแอบใส่ ปลอกคอที่ห้อยของขลังและกระดิ่งอันเบ้อเริ่ม ลักษณะคล้ายปลอกคอหมา ป้าปูหัวเราะอิอิ “อู้หู...พอดีเข้ากับคอเธอเป๊ะเลย” ป้าปูดีดนิ้ว “สวยๆ”
ผีข้าวปุ้นเพิ่งรู้ตัวว่าโดนใส่ปลอกคอหมาใส่ที่คอแล้ว โมโห “เฮ้ย ...อะไรอะ”
“ปลอกคอไง เธอจะได้หนีฉันไม่ได้”
“ป้านี้ เห็นฉันเป็นหมารึไง” ผีข้าวปุ้นพยายามจะเอาออก แต่จับแล้วรู้สึกเจ็บมาก ป้าปูหัวเราะอย่างมีชัย
“อย่าคิดจะถอดเลยๆ ฉันลงคาถาไว้ สร้อยนั้นมีฉันคนเดียวที่ถอดได้ ฮิๆๆ”
“ถอดออกเดี๋ยวนี้นะป้า”
ป้าปูไม่สนใจ “โอ้ย ...ฉันไม่มีเวลาถอดหรอกหิวจะตาย ฉันน่ะต้องใช้พลังงานกับเธอไปตั้งเท่าไหร่”
“ป้าถอด”
“ไม่ถอด”
“ป้าไม่ตลกนะ ถอดเดี๋ยวนี้”
“ไม่ถอด ลองแกะเองสิ ร้อนนะ” ผีข้าวปุ้นหงุดหงิด กระโดดๆๆ แต่ทำอะไรไม่ได้
ภายในร้านอาหาร 4 เชฟช่วยกันยกนู้นนี่ เตรียมร้าน จิ๋วเดินถือถาดน้ำมาเสิร์ฟ
“วันนี้น่าจะเลิกดึกนะ หาไรกินก่อนม่ะ”
“กินไรดีอ่ะ เชฟไม่อยู่ กินข้าวมะ”