บทละครโทรทัศน์ เถียนมีมี่ รักเธอชั่วนิรันดร์ ตอนที่ 5 หน้า 6

"ป๊า..." ถิงถิงวิ่งเข้ามาหากอดอาเปียวไว้ หันมามองหน้าจกกับเขียด แล้วก็จำได้ว่าเป็นคนที่เคยเจอหน้าบ่อน

เกลียววิ่งเข้ามาประคองอีกด้านนึง "เฮีย......เฮียเป็นยังไงบ้าง"

ถิงถิงเอ่ยถามจกและเขียด “ทำไมทำแบบนี้...ป๊าชั้นไปทำอะไรพวกเฮีย...ทำไมต้องทำร้ายกันด้วย"

จกอธิบาย “ป๊าของเธอ...ติดหนี้เจ้านายเรา....พวกเรามาทวงเงิน"

"อะไรนะ...จริงเหรอเฮีย..." เกลียวตกใจแล้วหันมามองเปียว

อาเปียวอึกอักไม่ตอบ ทำท่าจับแผลที่ปาก

"ก็จริงน่ะสิ.." เขียดยืนยันแทน

"เท่าไหร่.....ทั้งหมดเท่าไหร่" ถิงถิงเอ่ยถาม

เขียดยิ้มๆ เงินต้นห้าหมื่น...ดอกเบี้ยอีกสองหมื่น รวมเป็นเจ็ดหมื่น..."

ถิงถิงกับเกลียวหันมามองหน้าอาเปียว แล้วหันมามองหน้ากัน

ริมคลองแห่งหนึ่ง อาคังกับหลินนั่งอยู่ด้วยกัน อาคังนั่งซึมเซ็งๆ ซักครู่ก็ขยับลุกขึ้น

หลินมองอาคัง "จะไปไหนอะ...กลับบ้านเหรอ"

"อืม...เย็นมากแล้ว" อาคังเอ่ยตอบท่าทางสับสน

หลินขยับลุกขึ้นตาม "แน่ใจนะ...ว่าจะกลับบ้าน บอกตรงๆ นะ...มองเห็นหายนะคอยอยู่เลย"

อาคังถอนหายใจเสียงดัง “จริงๆ ก็ยังไม่อยากกลับหรอก...แต่ถ้าไม่กลับบ้านแล้วจะให้ชั้นไปไหนล่ะ"

หลินชวน "ไปอยู่กับหลินก็ได้นะ..."

อาคังชะงักหันมามอง"พ่อ แม่เธอไม่ว่าเหรอ...พาผู้ชายเข้าบ้านเนี่ย"

"เอาเหอะน่า...กล้าๆหน่อย...ไม่มีใครว่าหรอก"

"ชั้นไม่ได้ห่วงตัวเอง...ชั้นห่วงเธอ"

หลินชะงักไปนิดกับคำพูดของอาคัง ซาบซึ้งกับ คำพูดของอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มให้ "ไม่ต้องห่วงหรอก...หลินก็ไม่ได้กลับบ้านนานแล้ว"

“อ้าว...แล้วเราจะไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ"

อาเปียวนอนอยู่บนเตียง มีเกลียวทายาตามตัวให้อย่างเบามือ ส่วนถิงถิงยกกะละมัง ใส่ผ้าขนหนูเช็ดตัว ลุกขึ้นเดินออกไป เกลียวซึ่งพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้ จนอาเปียวหันมามองภรรยาอย่างรำคาญ

"จะร้องไห้คร่ำครวญให้มันได้อะไรขึ้นมาห๊ะ...ถ้าน้ำตามันกลายเป็นเงินก็ว่าไปอย่าง...”

"เฮีย...ไปยืมเงินในบ่อนมาได้ยังไง...ก็น่าจะรู้ว่าดอกเบี้ยมันแพงแค่ไหน...แล้วมันก็ทวงเงินโหดจะตาย...ลำพังที่อยู่กันนี่ก็ลำบากจะแย่แล้ว"

"รู้แล้วน่ะ..." อาเปียวเสียงดัง สะบัดมือออกจากการทายาของเกลียว ถิงถิงเดินกลับมาอีกครั้ง เห็นเกลียวถูกอาเปียวสะบัดออกก็เข้ามาข้างๆ เกลียว อาเปียวมองทั้งสองคน ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง พลางร้องโอย “ก็ไม่ใช่เพราะลื้อสองคนเหรอ...อั๊วถึงต้องเป็นหนี้ไอ้พวกนั้น"

"แล้วชั้นกับม๊าไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ ป๊า..."

"ก็ถ้าลื้อไม่เอาเงินไปให้ไอ้คังมันหมด...อั๊วก็มีเงินไปเล่นไปต่อทุน..ไม่ต้องไปขอยืมเงินไอ้พวกนั้น..."

"ป๊า...คังต้องเรียนหนังสือ...พอคังเรียนจบ ทำงานก็จะมี..."

อาเปียวเสียงดัง โวยวายขึ้นก่อนที่ถิงถิงจะอธิบายจบ "พอแล้ว...หยุดโง่ซะทีอาถิง...มัวแต่งมปลูกผักเลี้ยงไก่เก็บไข่ ถึงได้โง่เง่ากันทั้งแม่ทั้งลูก..."