บทละครโทรทัศน์ เถียนมีมี่ รักเธอชั่วนิรันดร์ ตอนที่ 5 หน้า 8
ภายในห้องอาคังนั่งชันเข่าอยู่คนเดียว นึกถึงภาพที่อาเปียวต่อว่าตน น้ำตาก็ค่อยๆ ไหลออกมา อาคังกอดเข่าตัวเองกระชับแน่นเหมือนหาที่พึ่ง
ถิงถิงนั่งกอดเข่าเหมือนอาคัง แต่สีหน้าแววตารอคอยอาคังกลับมา ซักครู่ได้ยินเสียงเหมือนคนเดิน ถิงถิงขยับลุกขึ้นทันที เกลียวเดินเข้ามา ถิงถิงสงบลง "ม๊า...ยังไม่นอนอีกเหรอ"
"ม๊าเป็นห่วงคัง......ยังไม่กลับมาใช่มั้ย"
"จ้ะ..." ถิงถิงพยักหน้า
"คังไม่เคยไม่กลับบ้านเลยน่ะ...ถิง...ม๊ากลัวน้องจะเตลิดเปิดเปิงไป ไม่กลับบ้าน"
"คงไม่หรอกม๊า...ยังไงคังก็ต้องกลับมา" ถิงถิงเอ่ยปลอบ
เกลียวถอนหายใจ"จะไปตาม...ก็ไม่รู้จะไปที่ไหน..."
"ม๊า...ม๊าไปนอนเถอะ...เดี๋ยวชั้นรอคังเองนะ"
เกลียวหน้าเซียวมองถิงถิงอย่างสงสาร ก่อนจะพยักหน้า แล้วเดินไป ถิงถิงมองตามไป ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เดิม
เช้าวันใหม่ หลินเปิดประตูห้องเข้ามา เห็นอาคังซึ่งนั่งหลับคอพับอยู่ ในมือหลินถือถุง ปาท่องโก๋มาด้วย
อาคังรู้สึกตัวลืมตาขึ้น พอเห็นหลินก็ขยับลุกขึ้นทันที "หลิน...หายไปไหนมาทั้งคืนอะ"
"ก็บอกแล้วไงว่า...ทำงาน" อาคังมองหลินนิ่ง ไม่พูดอะไรต่อ เหมือนพอจะเข้าใจ "หิวมั้ย...เอ้า...ป่าท่องโก๋...กินซะ" อาคังมองถุงปาท่องโก๋ที่หลินยื่นมาให้ อาคังรับมาถือไว้ "เอาไงต่อะ...จะกลับบ้านหรือจะไปเรียน"
"ไม่อะ..." อาคังส่ายหน้า
"ไม่กลับบ้านหรือไม่ไปเรียน...หรือทั้ง 2 อย่าง" หลินถามขึ้นอีก
"เราอยากทำงาน...หลินเคยบอกว่าจะช่วยเรา จำได้มั้ย"
"จำได้..."
“หางานให้เรานะ...งานอะไรก็ได้...เราทำได้หมด..."
หลินมองอาคังอย่างพิจารณา"แน่ใจนะ.....ว่าทำได้ทุกอย่าง"
"แน่ใจ..." อาคังพยักหน้า
หลินมองอาคังซึ่งมุ่งมั่นอยากทำงานอย่างครุ่นคิด
ที่ห้องทำงานของศักดิ์ อาเปียวนั่งอยู่ในห้อง หน้าตายังมีรอยฟกช้ำจากการโดนยำเมื่อวาน อาเปียวเครียดๆ กังวล
ศักดิ์ซึ่งนั่งอยู่ตรงข้าม เงยหน้าขึ้นจากสมุดบัญชีซึ่งจดหนี้ "จะมาบอกว่า...ไม่มีเงินใช้หนี้...เท่านั้นเหรอ...อาเปียว"
อาเปียวกลืนน้ำลายอย่างหวาดๆ “อั๊วก็อยากใช้หนี้ลื้อนะ...อาศักดิ์...แต่อั๊วไม่มีทุน"
"พูดแบบเนี้ย...จะยืมเงินไปต่อทุนเรอะไง"
“ก็ถ้าลื้อให้...อั๊วก็ยังพอมีหนทางหาเงินบ้าง"
ศักดิ์ถอนหายใจ “พูดตรงๆ นะอาเปียว...อั๊วมองไม่เห็นทางที่ลื้อจะเอาเงินมาคืนอั๊วได้เลย ยกเว้น..."
"ยกเว้นอะไร" อาเปียวถามขึ้นมองอย่างสนใจ ศักดิ์ยิ้มนิดๆ