บทละครโทรทัศน์ เถียนมีมี่ รักเธอชั่วนิรันดร์ ตอนที่ 25 หน้า 4
"คิดแค่รถเข็นขายกับข้าวก่อนดีกว่ามั้ย"
"โอย...เฉิน...ลื้อนี่มันคิดอะไรเล็กๆ แล้วเมื่อไหร่จะโตซะทีวะ...คนเรามันต้องคิดอะไรให้ไกลๆ ...คิดให้ใหญ่ๆ เข้าไว้...คิดแบบลื้อแล้ว เมื่อไหร่จะรวยวะ"
เวลาผ่านไป อาเฉินหาบของขาย เดินสวนกับอาเปียว ซึ่งแต่งตัวดีกว่า อาเฉินก็เอ่ยทักทายอย่างแปลกใจ "โอ้โฮ้...เปียว...ไม่ได้เจอกันตั้งนาน แต่งตัวโก้เชียว...ลื้อทำงานอะไรหะ"
"งานสบายรายได้ดี...ไม่ต้องแบกต้องหามแบบลื้อไง"
"งานอะไรวะ...สบาย...รายได้ดี...มีด้วยเหรอ"
"มีสิวะ...แต่ลื้อต้องดวงดีเหมือนอั๊วด้วยนะ" อาเปียวมองอาเฉินอย่างสงสาร ปนสังเวช
"ลื้อไปเปิดร้านอาหารที่ไหนเหรอ...อาเปียว"
"โอย...เฉิน...ลื้อนี่มันเต่าตุ่นจริงๆ...อั๊วมีทางหาเงินได้ดีกว่าเปิดร้านอาหารตั้งเยอะ..." อาเปียวทำท่าเหมือนถือไพ่แล้วทิ้งไพ่ ทำท่าเขย่าไฮโล
อาเฉินตกใจ "อาเปียว...ลื้อเล่นการพนันเหรอ"
"เออสิวะ...ยิ่งเล่น...ยิ่งได้...อีกหน่อยอั๊วจะอยู่ตึกหลังใหญ่ๆ ส่วนลื้อก็ยังอยู่บ้านเท่ารูหนูแล้ว เมื่อไหร่จะตามกันทันวะ" อาเปียวหัวเราะชอบใจ
อาเฉินตื่นจากภวังค์ มองอาเปียวอย่างสงสาร "เปียว...อั๊วจะพาลื้อไปหาหมอนะ"
"ไม่ไปหรอก...ไม่ต้อง" อาเปียวกะพริบตามอง
"อั๊วไปตามหมอมาดีกว่านะ..."
"อย่าไป...อั๊วไม่อยากอยู่คนเดียว" อาเปียวยกมือขึ้นห้าม
"อาเปียว..." อาเฉินเอื้อมไปจับมือเปียวไว้
“อั๊วนี่มันแย่จริงๆนะ อย่าว่าแต่จะเป็นผัวที่ดี ...เป็นพ่อที่ดีเลย...ทำเรื่องง่ายกว่านั้นแค่เป็นเพื่อน ที่ดี...อั๊วยังเป็นไม่ได้...ลื้อมันโชคไม่ดีนะเฉิน ที่มีอั๊วเป็นเพื่อน" อาเปียวพูดเสียงแหบลงเรื่อยๆ เหนื่อยๆ
"อย่าพูดอย่างนั้นเปียว"
"แต่อั๊วโชคดีกว่า...ที่ได้เพื่อนดีๆ อย่างลื้อ" อาเปียวขยับตัวเหมือนอยากจะลุกขึ้นนั่ง อาเฉินค่อยๆ ประคองอาเปียวให้ลุกขึ้นนั่งพิงข้างฝา "ขอบใจนะ...อาเฉิน..."
"เราเป็นเพื่อนกันนะเปียว...ข้ามน้ำ ข้ามทะเลมาด้วยกัน ตั้งแต่ยังหนุ่ม"
"แต่อั๊วไม่เคยคิดแบบนั้นเลย...อั๊วนี่มันห่วยจริงๆ...ดีใจนะที่ลื้อมาอยู่ข้างๆ ตอนอั๊วตาย...อั๊วก็ยังมีเพื่อนอยู่ด้วย ไม่ได้ตายไปคนเดียว...มันเหงา"
"อาเปียว..." อาเฉินอึ้งพูดไม่ออก