บทละครโทรทัศน์ เถียนมีมี่ รักเธอชั่วนิรันดร์ ตอนที่ 19 หน้า 4
ที่ซอกมุมหนึ่ง อาคังนอนหลับอยู่ หลินมองอาคังเศร้าๆ หยุดยืน ก่อนจะค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่ง "คัง...คัง" อาคังส่งเสียงอืออา แต่ยังไม่ลืมตา หลินเขย่าเรียกอีก "คัง...คัง"
อาคังค่อยๆ งัวเงีย รู้สึกตัวลืมตาขึ้น ตั้งสติอยู่ชั่วครู่ มองไปที่หลิน ก่อนจะโงนเงนลุกขึ้นมา "หลิน..."
ที่ริมน้ำ ใกล้สะพาน อาคังรับถุงไก่ย่าง ข้าวเหนียว มาถือไว้ ก่อนจะกินอย่างหิวจัด หลินซึ่งส่งถุงให้อาคัง ทรุดตัว ลงนั่งมองอาคังที่ก้มหน้าก้มตากิน หลินร้องไห้เงียบๆ ดูอาคังกินไป
ซักครู่ อาคังเงยหน้าขึ้นมองหลิน อาคังชะงักไปเมื่อเห็นน้ำตาของหญิงสาว "ร้องไห้ทำไมน่ะ...หลิน"
“ทำไมคังยังเป็นแบบนี้อยู่อะ...คังไม่เชื่อใครเลยใช่มั้ย" อาคังชะงักไป วางถุงข้าวเหนียว และไก่ลงช้าๆ “อนาคตของคังอยู่ที่ไหน...เสพยาเกินขนาดจนตายข้างถนน...ถูกตำรวจจับเข้าคุก...หรือว่าถูกเฮียตี๋สั่งเก็บเพราะรู้เรื่องมากเกินไป...คังคนเดิมหายไปแล้วจริงๆ ด้วย"
"หลิน...ชั้นอยากจะกลับตัวนะ...แต่มันถลำลึกไปเรื่อยๆ.....เจ๊ถิงก็ไม่กลับมา...ชั้นจะกลับบ้านก็ไม่ได้"
"ทำไมถึงกลับบ้านไม่ได้...มีเรื่องกับป๊าเหรอ"
อาเปียวยืนจังก้า มองอาคังที่มีสภาพทรุดโทรมอย่างรังเกียจ โกรธแค้น “ไอ้คัง...ไอ้ลูกชั่ว...ลื้อยังมีหน้ากลับมาให้อั๊วเห็นสภาพทุเรศของลื้ออีกเหรอวะ ไปเลยนะ...ไสหัวไปเลย ...ถ้ายังเลิกยาไม่ได้ก็ไม่ต้องกลับมาเหยียบที่นี่"
“แต่นี่ก็เป็นบ้านอั๊วเหมือนกันนะ" อาคังเถียง
"ไอ้บ้า...นี่ลื้อเมายาจนสติสตังเสียไปแล้วรึไงวะ...นี่มันบ้านอั๊ว...แล้วก็อย่าคิดนะ.ว่าจะเอาเงินมาปิดปากอั๊วได้...อั๊วไม่เอาแล้วโว๊ย...เงินสกปรกของลื้อ ไปเลย...ไสหัวไปให้ไกลๆ"
“อั๊วไม่ไป...อั๊วจะรอเจอม๊า"
"อย่าเอาม๊ามาเป็นข้ออ้าง...ไอ้ขี้ยา...ถ้าลื้ออยากเจอม๊าลื้อจริงๆ...ลื้อก็ไปหาที่ตลาดสิวะ...หรือว่าจำไม่ได้ว่าม๊าลื้อขายผักอยู่ในตลาด...พี่สาวลื้อก็ทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯ...ใครๆ เค้าก็ทำมาหากินกันทั้งนั้น"
"แล้วป๊าล่ะ...ป๊าทำอะไร" อาคังย้อนขึ้น
“ไอ้คัง...ไอ้ลูกทรพี...คนอย่างอั๊วถึงจะขี้เมาเข้าบ่อน แต่อั๊วก็ยอมกินข้าวกับเกลือ ดีกว่ากินเป็ดกินไก่ ที่ซื้อจากเงินสกปรก...เงินที่ได้จากการทำให้ผู้คนตกนรกทั้งเป็น แล้วก็จะบอกให้นะ...ว่าอาถิงมันกลับมา... เอาเงินมาให้อั๊ว…ถิงถิงมันกตัญญูรู้คุณ...ไม่ได้เรียนสูงเท่าลื้อ...แต่จิตใจมันสูงกว่าลื้อ ไม่รู้กี่ร้อยเท่า"
อาคังร้องไห้โฮเหมือนเด็กๆ เมื่อนึกถึงคำพูดของอาเปียวที่ด่าว่า
หลินมองอาคังอย่างเห็นใจ หลินเช็ดน้ำตาให้อาคังช้าๆ "คัง..."
คังเหมือนจะรู้สึกตัวว่าตัวเองร้องไห้หนักมากเกินไป คังค่อยๆ ตั้งสติอีกครั้ง "ชั้นเลวเหมือนที่ป๊าพูดจริงๆ ใช่มั้ยหลิน"