บทละครโทรทัศน์ เถียนมีมี่ รักเธอชั่วนิรันดร์ ตอนที่ 7

หลังจากผู้เข้าแข่งขันร้องเพลงสิ้นสุดลงจนครบ กรรมการส่งใบคะแนนให้กับเจ้าหน้าที่ บนเวที

พิธีกรดำเนินรายการเข้าสู่ช่วงตัดสิน "ไม่น่าเชื่อเลยนะครับ...ว่าการประกวดร้องเพลงในงานฉลองศาลเจ้า ปีนี้จะเข้มข้น สนุกสนาน และ ไพเราะเหลือเกินครับ...และตอนนี้กรรมการก็รวมคะแนนเรียบร้อยแล้วครับ..." เจ้าหน้าที่เอาใบคะแนนมาส่งให้พิธีกร " ท่านผู้มีเกียรติทุกท่านครับ...ในมือผมคือชื่อของผู้ชนะการประกวดร้องเพลง เจ้าของรางวัลเงินสด 5 หมื่นบาทครับ" ศักดิ์ เสี่ยกำพล เอกภพ เกลียว อาคังและอาเปียว ต่างก็มีท่าทางลุ้นแตกต่างกันไป “ขอเชิญผู้เข้าแข่งขันทั้ง 5 คน ออกมายืนลุ้นไปกับเราพร้อมๆ กันเลยครับ..." ผู้เข้าแข่งขันทั้งหมด ต่างมายืนตามลำดับ “เอาล่ะครับ...ผู้เข้าแข่งขันอยู่ตรงนี้แล้ว ชื่อผู้ชนะก็อยู่ในมือผมแล้ว...และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ผมขอประกาศรายชื่อเลยนะครับ" พิธีกรเปิดกระดาษโพย ทุกคนลุ้นทั้งออกหน้าและเก็บอาการ "นักร้องชนะเลิศที่ร้องเพลงได้เพราะที่สุดคือ...รินลดาหรือน้องหลินครับ"

หลินออกอาการกรี๊ดกร๊าดดีใจ จกกับเขียดตบมือ ศักดิ์ยิ้มนิดๆ ในขณะที่เสี่ยกำพลขมวดคิ้วอย่าง ไม่พอใจ หันไปมองกรรมการที่นั่งกันอยู่ข้างเวที แล้วหันไปมองบนเวที ถิงถิงหน้าสงบนิ่ง หลินออกมายืนข้างหน้า

เหมือนฝันขยับเข้าไปหาถิงถิงเอ่ยขึ้นเบาๆ "ถิง...นังหลินปิงนี่มันชนะได้ยังไงอะ"

“ขอเรียนเชิญท่านนายกเทศมนตรีให้เกียรติมามอบเงินรางวัลด้วยครับ"

“เดี๋ยวก่อน...." เสี่ยกำพลเอ่ยค้านขึ้น

ทุกคนต่างชะงักกันหมด หันมามองเสี่ยกำพล

ด้านหลังเวที กรรมการ 3 คนยืนเรียงกันอยู่หน้าจ๋อยๆ

เสี่ยกำพลเดินมาหยุดยืนมอง “แน่ใจนะ...ว่านาย 3 คน เคยตัดสินประกวดร้องเพลงมาก่อน...ฟังกันไม่ออกแยกกันไม่เป็นเลยรึไง ...ว่าใครร้องเพลงได้...ใครร้องเพลงเพราะ" กรรมการทั้ง 3 คนมองหน้ากัน อึกอักเล็กน้อยเหมือนอยากจะพูด อะไรบางอย่าง เสี่ยกำพลมองกรรมการอย่างพิจารณา รู้สึกถึงความผิดปกติ "มีอะไรจะพูดมั้ย...พูดได้เลยนะ...ไม่ต้องอ้ำๆ อึ้งๆ”

"เออ...คือ..." กรรมการอึกอัก

ศักดิ์เดินเข้ามาจากอีกด้านอย่างเร็ว "เสี่ยครับ...เดี๋ยวผมคุยกับกรรมการให้เองครับ...เชิญเสี่ยไปพบท่านนายกฯ ก่อนดีกว่าครับ ท่านถามหาเสี่ยอยู่นะครับ..."

“ถ้านายจะจัดการ...ก็คงต้องไปจัดการกับไอ้คนที่ออกใบสั่งให้กรรมการ 3 คนนี้ ตัดสินให้ผู้หญิงคนนั้น ชนะ ทั้งๆ ที่ฟังดูก็รู้กันอยู่ว่าใครควรจะเป็นผู้ชนะ..." เสี่ยกำพลมองกรรมการ แล้วหันมามองศักดิ์เหมือนรู้ทัน ศักดิ์พยายามทำหน้ากลบเกลื่อน เหมือนไม่รู้เรื่องอะไร "จัดการให้มันถูกต้องซะ" เสี่ยกำพลกำชับ พูดจบก็เดินไป

กรรมการ 3 คน มองศักดิ์เหมือนตำหนิ เล็กๆ ส่วนศักดิ์สะบัดหน้าเดินหนีไป