บทละครโทรทัศน์ พิษสวาท ตอนที่ 23 หน้า 7
พระอรรคกับพระโหราจารย์รีบเข้าไปภายในพระที่นั่งฯ มหาดเล็กและทหารคุมเชิงอยู่ด้านนอก จากหน้าประตูพระที่นั่ง พระอรรคกับพระโหราจารย์เข้าไปลงนั่งถวายบังคมพ่ออยู่หัวที่นั่งอยู่บนพระที่นั่ง ทั้งสองพยายามเจรจาขอร้องพ่ออยู่หัวให้เสด็จหนี พ่ออยู่หัวฟังที่พระอรรคพูดแล้วหนักใจ เพราะเข้าใจในเหตุผลของพระอรรค
พระอรรคเดินมาหาพวกจันที่รออยู่อีกด้าน “ไอ้จัน ข้ามีเรื่องให้เอ็งทำ แบ่งกำลังที่มีกลับไปที่โบสถ์วัดราชบดินทร์แล้วเผาซะ พวกอังวะมันจะได้คิดว่าโบสถ์นั่นถูกทำลายแล้ว”
“แล้วนายหญิงล่ะขอรับ? นายหญิงอยู่ในอุโมงค์ไม่ใช่หรือขอรับ”
พระอรรคดุ “ไม่ใช่หน้าที่ที่เอ็งต้องรู้! หน้าที่ของเอ็งคือทำตามที่ข้าสั่ง เผาและเฝ้าที่นั่นอย่าให้ใครลงไปที่อุโมงค์โดยเด็ดขาด”
“ขอรับคุณพระ กระผมขออุทิศทั้งชีวิตและวิญญาณของกระผมทำหน้าที่นี้ขอรับ!”
พระอรรคจับไหล่จัน “ฝากด้วยนะจัน”
จันยกมือขึ้นไหว้พระอรรคเป็นการรับคำว่าจะทำตามสั่ง แม้ในใจลึกๆจะไม่เข้าใจว่าพระอรรคทำทำไม
พระอรรคกลับเข้ามา เห็นทหารที่แต่งชุดพระโหราจารย์ และมหาดเล็กที่แต่งชุดพระเจ้าเอกทัศน์ออกจากพระที่นั่งฯ
พระโหราจารย์ และพระเจ้าเอกทัศน์ที่เปลี่ยนชุดเป็นชุดชาวบ้านตามออกมา ทหารลงนั่งถวายบังคมพระเจ้าเอกทัศน์ในชุดชาวบ้านทันที
พระอรรคไม่ได้ลงนั่ง “ถ้าจะพรางพวกอังวะ ทุกคนต้องเลิกทำแบบนี้!!” ทุกคนจำต้องลุกขึ้น “ต่อไปนี้พ่ออยู่หัวกับพระโหราจารย์ คือสองคนนี้ เดี๋ยวเราจะแยกกัน” เขาบอกกับทหารมหาดเล็ก “พวกท่านอารักขาพ่ออยู่หัวกับพระโหราจารย์ออกไปทางทิศตะวันตก ล่องตามคลองท่อไปทางใต้ แล้วข้ามแม่น้ำไปที่ป่าบ้านจิกน่าจะปลอดภัยที่สุด”
“แล้วเจ้าล่ะ?”
“กระผมจะลวงไอ้พวกอังวะทำทีเป็นพาพระโหราจารย์กับพ่ออยู่หัวหนีออกทางประตูวังด้านใต้ หากใครเห็นก็จะได้ลือกันไปว่าพระองค์เสด็จออกไปทางนั้น น่าจะช่วยดึงความสนใจพวกอังวะไปได้มากขอรับ...” เขาหันไปหาพระเจ้าเอกทัศน์ “รีบเสด็จเถิดพระเจ้าข้า แล้วเกล้ากระหม่อมจะตามไปสมทบที่ป่าบ้านจิก”
ทหารจะนำออกไป พระเจ้าเอกทัศน์จะพระราชดำเนินออก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันพระพักตร์กลับไปดูพระที่นั่งฯ ทุกคนได้แต่มองหน้ากันเข้าใจความรู้สึกของพระองค์ ในที่สุดพระเจ้าเอกทัศน์ตัดสินพระทัยหันกลับแล้วพระราชดำเนินออกอย่างคนที่ตัดใจได้
พระโหราจารย์ที่ตามไปเป็นคนสุดท้าย เดินเข้ามายืนตรงหน้าพระอรรค “จากกันคราวนี้ไม่รู้ว่าจะได้พบกันอีกรึเปล่า รักษาตัวให้ดีเถิด อย่างไรเสียเจ้าก็ยังมีหน้าที่ต้องดูแลอุบลอีกคน”
พระอรรคจุก อึ้ง “...ไม่มีอีกแล้วขอรับ เพลานี้ชีวิตกระผมเหลือหน้าที่เพียงอย่างเดียวคือรักษาแผ่นดินเกิด...”
พระโหราจารย์รู้ทันทีว่าอัคนีได้พรากชีวิตของอุบลเพื่อให้เฝ้าสมบัติ “...นี่เจ้า!”