บทละครโทรทัศน์ พิษสวาท ตอนที่ 23 หน้า 9

ผู้หญิงได้สติรีบวิ่งหนีออกไป แต่ทหารอังวะอีกคนเข้ามาดักหน้าผู้หญิง เงื้อดาบจะฟัน “กรี๊ดดดด!!!”

พระอรรคปาดาบตัวเองพุ่งแทงทหารคนนั้นตายก่อนจะลงดาบ ผู้หญิงวิ่งหนีไป พระอรรคกำลังจะเข้าไปเอาดาบ แต่ทันใดนั้นทหารอังวะอีกคนเข้ามาด้านหลังฟังพระอรรคเข้าเต็มแผ่นหลัง พระอรรคผวาสุดตัว แล้วหันไปเอาหอกซัดแทงทหารอังวะตาย พระอรรคทรุด ที่กลางหลังมีแผลฉกรรจ์ พระอรรคกัดฟันลุกไปดึงดาบ ทหารอังวะอีกกลุ่มเข้ามา พระอรรคกัดฟันเข้าต่อสู้ทั้งที่บาดเจ็บสาหัส

จู่ๆก็หันไปเห็นผู้หญิงอีกคนหนึ่งวิ่งหนีพวกอังวะมาทางพระอรรค ในสภาพผ้าแถบหลุดรุ่ย พวกอังวะตามมาแต่หญิงคนนั้นคว้าดาบจากศพแถวนั้นขึ้นมาตวัดไปมาเพื่อป้องกันตัว พระอรรคเห็นจะรีบเข้าไปช่วย แต่มีพวกอังวะอีกกลุ่มเข้ามาขวางไว้ จึงเกิดการต่อสู้กัน

ผู้หญิงคนนั้นพยายามป้องกันตัวอย่างที่สุดแต่ก็โดนทหารอังวะคนหนึ่งดึงผ้าแถบของเธอจนหลุด เธอหันไปตามแรงดึงแล้วเสียบดาบเข้าที่ทหารอังวะคนนั้นทันที ร่างทหารอังวะร่วงลงกับพื้น เธอพยายามคว้าเอาผ้าที่ตกอยู่มาคลุมตัว ทหารอังวะอีกคนตรงเข้ามาฟันคอเธอขาดกระเด็นทันที

พระอรรคเห็นผู้หญิงคนนั้นถูกตัดคอต่อหน้าทำให้คิดถึงอุบล สติของพระอรรคขาด ตรงเข้าสู้กับพวก อังวะทั้งๆที่มีเหลือเพียงตัวคนเดียว ด้วยความอ่อนล้า ความเจ็บปวดของบาดแผล พระอรรคโดนพวกอังวะรุมแทงด้วยหอกจนล้มลงกับพื้น พระอรรคที่หายใจรวยริน ทหารพระอรรคยังคงต่อสู้กับทหารอังวะ ชาวบ้านยังคงถูกฉุดคร่า ไฟไหม้ลามไปทั่วบริเวณ พระอรรคกุมหอกซัดไว้ที่กลางอก อีกมือยังกำดาบไว้แน่น ทหารอังวะดึงหอกออกจากตัวพระอรรค แล้วพระอรรคก็ล้มคว่ำลงกับพื้น พระอรรคที่นอนแนบอยู่กับพื้น แววตาเจ็บปวดที่ต้องเห็นบ้านเมืองถูกทำลาย

“แผ่นดินนี้ฝากไว้ให้ลูกหลาน... หัวใจ ให้แก่......”  พระอรรคที่นอนที่พื้น... เห็นผู้คนวิ่งหนีกันอลหม่าน พระอรรคสิ้นใจตายกลางสนามรบ ท่ามกลางสงครามที่เหมือนจะไม่มีวันสิ้นสุด

อุบลที่ยังถูกอัคนีจับแขนไว้ทั้งสองข้าง เข่าอ่อน ทรุดหมดแรง ใบหน้าเลื่อนลอยอย่างไม่มีใครเดาได้ว่าคิดอะไร  ทิพอาภา เชษฐาสงสารพระอรรค

ทันใดนั้นเสียงกึกก้องของพระยมดังฝ่าความเงียบขึ้นมา “เมื่อโจทก์และจำเลย ได้รู้แจ้งตลอดเหตุการณ์ทั้งหมดแล้ว การตัดสินคดีจะเริ่มต้นขึ้น ณ บัดนี้!!”

สิ้นเสียงพระยม กลุ่มหมอกควันสีขาว ก็ปรากฏขึ้นรอบตัวของทุกคนอีกครั้ง

กลุ่มหมอกขาวค่อยๆปรากฏขึ้นที่ลานพิพากษา ทันทีที่หมอกขาวจางออก อัคนี เชษฐา ทิพอาภา และอุบลกลับมาอยู่ที่ลานพิพากษาเรียบร้อย อุบลที่นั่งอยู่กับพื้น ก้มลงหมอบกราบที่กลางลาน สักครู่ทะเลเพลิงปรากฏขึ้นทั่วบริเวณ แสงสีขาวฉายลงมาที่อุบลอกีครั้ง

“อุบลเจ้ายังต้องการให้ชายผู้นี้เป็นตัวตายตัวแทนของเจ้าอีกหรือไม่?”

“หม่อมฉัน....” อุบลเริ่มลังเล