บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 1

ลำธารใสยาวทอดลงมาจากเขาสูงเขียวชอุ่ม เสียงน้ำไหล เสียงนกร้องบอกเวลายามเช้า ดอกไม้ป่าปลิวล่องลอยในสายลม แสงแดดอุ่น ได้ยินเสียงใสไพเราะของเนื้อนางกำลังอ่านย่อหน้าแรกของนิยายเล่มโปรด Jungle Book ของ Rudyard Kipling 

 “This is the hour of pride and power, Talon and tusk and claw.”

เนื้อนางนอนเอนกาย ชูหนังสืออ่านอยู่บนหลังพลายน้อย “Oh, hear the call!--Good hunting all that keep the Jungle Law!”

พลายน้อยยกงวงสะบัดน้ำ ละอองฝอยกระจายในอากาศ เนื้อนางยิ้ม พลิกร่างมากอดคอพลายน้อยไว้อย่างคล่องแคล่ว หญิงสาวหัวเราะเสียงใส “จะแกล้งให้เราตกอีกล่ะสิ พลายน้อย”   

พลายน้อยสะบัดงวงไล่แมลง หูพลายน้อยสะบัดโดนมือเนื้อนาง ทำให้หนังสือที่ถืออยู่หล่นจากมือตกน้ำ 

เนื้อนางตกใจมาก  “อ้ายแสงคำ อ้ายแสงคำ”

แสงคำทะลึ่งตัวขึ้นจากน้ำ ในมือมีปลาที่ก้มลงไปจับได้ด้วยมือเปล่า 

เนื้อนางที่กอดคอพลายน้อยอยู่ ชี้ไปที่หนังสือที่กำลังไหลไปตามกระแสน้ำ “หนังสือของเนื้อนาง”

แสงคำได้ยินแค่นั้นก็ปล่อยปลาจากมือ พุ่งไปคว้าที่หนังสือที่กำลังลอยอยู่ เนื้อนางปีนลงจากพลายน้อย ลุยน้ำ วิ่งตามไป แสงคำพุ่งตัวคว้าหนังสือสุดปลายแขน เนื้อนางวิ่งมาถึง แสงคำหันมาชูหนังสือที่เปียกตรงหน้า เนื้อนางรีบคว้าหนังสือมา แล้วกางแขนเข้ากอดแสงคำด้วยความสนิทสนมอย่างพี่ชาย

 “น่ารักที่สุดในปางต้องอ้ายแสงคำ พี่ชายคนเก่งของเนื้อนาง”   

แสงคำแววตาเป็นประกาย ยิ้มแบกเนื้อนางร่างเล็กขึ้นนั่งบนไหล่กว้าง “อ่านหนังสือต่อเถอะ เนื้อนาง”  

เนื้อนางยิ้ม “ไม่อ่านแล้ว อ้ายแสงคำชอบบ่นว่าฟังไม่ออก”

แสงคำ ยิ้มอายๆ  “ฟังบ่ออก แต่เสียงเนื้อนางเพราะ อ่านเถอะ .. อ้ายอยากฟังเสียงเนื้อนางตลอดชีวิต”

แสงคำหมุนร่างเนื้อนางไปรอบๆ อย่างเอาใจ เนื้อนางยิ้ม ถือหนังสือในมือ กางแขนรับลม เหมือนนกน้อยที่มีแต่อิสระเสรี เป็นภาพสวยงามของคนทั้งคู่ในบรรยากาศอ่อนหวาน 

ที่โรงครัวในปางหิมวัต เนื้อนางกางหนังสือเปียกลงบนตะแกรงยาวผึ่งแดด หวังจะตากให้แห้ง สร้อยฟ้า  ลูกสาวควาญ วัยเดียวกับเนื้อนางมาหยิบหนังสือ กระชากออกไป เนื้อนางหันขวับ เห็นสร้อยฟ้ากับพวกที่เป็นสาวรุ่นอีก 2 คน ลอยหน้า

“กระแดะอ่านหนังสือนอก อ่านไม่ออกแต่ชอบถือโก้ๆ .. โง่แล้วอวดฉลาด”