บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 17 หน้า 22

วันดีเอาผ้าขนหนูมัดมือเนื้อนางไว้กับเตียง “งั้นเบ่งนะ.. เอ้า เบ่ง”

วันดีคอยบอก เนื้อนางหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ พยายามเบ่ง เนื้อนางมองผ่านท้องไป เห็นวันดีที่คอยช่วย “เบ่ง   คุณ  เบ่ง” เนื้อนางเหงื่อแตก สูดลมหายใจแล้วเบ่งเต็มที่

ณไตรพุ่งรถกลับบ้านด้วยความเร็ว พอถึงทางโค้ง เห็นชาวบ้านกำลังปั่นจักรยานขึ้นมาจากข้างทาง ณไตรบีบแตร แสงไฟหน้ารถสาดไปที่ชาวบ้าน  ชาวบ้านตกใจ ยืนนิ่งกลางถนน ณไตรหักหลบ  ล้อรถบดถนน  เสียงดังลากยาว   

เนื้อนางเบ่งสุดแรง เสียงทารกที่เพิ่งคลอด ร้องออกมาดังลั่น  เนื้อนางที่กำลังจะหมดสติยิ้มดีใจ

“ผู้ชาย   .. คุณได้ลูกชาย” วันดีอุ้มเด็กขึ้นมา 

เนื้อนางตาลาย รางเลือนด้วยความเหนื่อยอ่อน “ลูกแม่” เสียงทารกร้องดังในหูเนื้อนางดังเบาๆๆ จนเนื้อนางหมดสติ หลับตาลง   

แขไขนอนสลบนิ่ง สีหน้าซีดขาว จันตาอุ้มเด็กขึ้นมา มองทารกในมือที่เงียบสนิท “จันตาเอาคุณหนูไปล้างตัวก่อนนะเจ้า” 

ธรรพ์มองจันตาอุ้มทารก แล้วรีบพยักหน้า จันตารีบเอาทารกออกไป 

ธรรพ์กุมมือแขไขด้วยความเป็นห่วง “แขไข ได้ยินผมมั้ย   แขไขคุณอย่าเป็นอะไรนะครับ” ธรรพ์กุมมือแขไขมาจูบแล้ววางลงด้วยสายตาเป็นห่วง

วันดีกำลังล้างตัวทารกลูกเนื้อนางแล้ววางลงในเบาะทางซ้าย จันตาอุ้มทารกลูกแขไขเข้ามาวางลงในเบาะทางขวา “แกดูทีซิ ทำไมนิ่งเงียบไม่ร้องซักแอะ แล้วล้างเนื้อล้างตัวด้วย ฉันไปดูคุณแขไขก่อน ท่าทางเธอไม่ดีเลย เหมือนคนตกเลือด จะตายซะให้ได้” 

วันดีผุดยิ้มร้ายมองลูกแขไขที่อยู่ในเบาะทางขวา เนื้อตัวเขียวดำคล้ำไม่ร้อง วันดีนึกย้อนตอนที่หลอกให้แขไขกินยาขับเลือด ไม่ใช่ยาบำรุง วันดีมองลูกของแขไขที่นอนนิ่ง ตรงข้ามกับลูกเนื้อนางที่ตัวขาว ผิวชมพู สมบูรณ์ทุกอย่าง อ้วนจ้ำม่ำร้องเสียงดังที่ในเบาะทางซ้าย 

แม่นายรีบเข้ามาด้วยความตื่นเต้น “นังเนื้อนาง มันเป็นมารชีวิตฉันจริงๆ ดันมาคลอดวันเดียวกับหนูแขซะอีก ไหน... หลานฉัน  ... ลูกแขไข”

วันดีมองแม่นาย นึกย้อนที่แม่นายพูดไว้ “นังเมียชาวบ้านขี้ครอกอย่างนั้น  ก็เหมาะกับแกดีนะ วันดี แกเลี้ยงลูกนังเนื้อนางไป ... ลูกหนูแขเป็นเด็กมีบุญมาเกิด  ฉันจะไม่ให้ใครแตะต้องทั้งนั้น   โดยเฉพาะมือขี้ข้าอย่างแก”   

แม่นายมองทารกสองคน “เอ้า  นั่งบื้ออยู่ได้ ไหนล่ะ หลานฉัน ลูกแขไข” 

วันดีตัดสินใจหันไปอุ้มลูกเนื้อนางส่งให้แม่นาย “นี่เจ้า ....   ลูกชายคุณแขไข”