บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง เสือ ตอนที่ 14
ในห้องวันวิสา บ้านจิตวรบรรจง วรินใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดมือ แขนให้วันวิสา วันวิสาค่อยๆลืมตาขึ้น
“อาวัน....อาวัน”
วันวิสา...เห็นบันลือ บดินและวริน อยู่ข้างเตียง
บันลือถามลูกสาว “อาวัน...ลื้อหายไปไหนมา ลื้อรู้ไหม ลื้อทำให้ทุกคนเป็นห่วงขนาดไหน”
“อั๊ว ตามหาจนแทบจะพลิกแผ่นดินกรุงเทพอยู่แล้ว ลื้อไปอยู่ไหนมา” บดินซัก
“ป๊า...ม้า...หนูขอโทษ”
“อาประยูรอีกินไม่ได้นอนไมหลับ ตั้งแต่ลื้อหายตัวไป. เกิดอะไรขึ้น ลื้อเล่ามาซิ” บันลืออยากรู้เรื่องราวทั้งหมด
วันวิสาได้แต่ส่ายหน้า หลับตาลงอย่างอ่อนเพลีย
วรินตัดบท “อย่าเพิ่งซักอะไรอีตอนนี้เลย ให้อีพักผ่อนก่อนดีกว่า”
“ใครมันทำอะไรลื้อ ต้องบอกเฮียนะ เฮียจะไปเล่นงานมันเอง”
วรินโบกมือไล่บดินให้ตามบันลือออกไป
วันวิสาน้ำตาไหลทั้งที่หลับตาอยู่ “ม้า...หนูรักป๊ากับม้านะ...”
วรินรู้สึกได้ถึงความทุกข์ที่ลูกไปเจอมา
บันลือเดินพล่าน บดินคิดไม่ตก วรินเข้ามา
บันลือถามทันที “อีพูดอะไรบ้าง”
“ม้า...เรื่องนี้มันสำคัญนะเพราะยังไง อาประยูรอีก็ต้องถาม”
บันลือกลุ้มใจ “ลูกสาวหายตัวไปจากบ้านเป็นอาทิตย์ ใครมันจะคิดในแง่ดี”
“มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้” วรินเปรย
“เหมือนคราวที่แล้วน่ะเหรอ ใครเขาจะเชื่อว่ามันไม่มีอะไร”
“จะมาเค้นคออีทำไมตอนนี้ อีเอาตัวรอดกลับมาได้ก็นับว่าโชคดีขนาดไหนแล้ว”
“บอกอีให้เตรียมคำตอบดีๆ ให้อาประยูรอีด้วยก็แล้วกัน” บันลือหัวเสียออกไป
“มันเรื่องใหญ่นะม้า ถ้าอาประยูรอีเกิดไม่เชื่อใจอีขึ้นมา” บดินตามบันลือออกไป
ภรพนั่งมาในเรือ กำลังจะกลับเกาะ คนขับตะโกนเรียกภาษิต “นาย...นาย” ภาษิตเดินไปดูที่หัวเรือ ภรพตามไป เห็นเรือลำนึงจอดนิ่งอยู่กลางทะเล มีคนโบกผ้าเหมือนต้องการความช่วยเหลือ
“อะไรภาษิต”
“สงสัยเรือเสียน่ะครับ”